The Bees vinden Utrechtse geestverwanten

Oude zielen overwinnen stroef begin met hun 'sixtiessound'

Bart van den Berg, ,

Hun tweede cd ‘Free the Bees’ is net een week uit en twee jaar na hun debuut ‘Sunshine Hits Me’ klinken ze nog meer als een zestiger-jaren-gitaarband. Vrolijk, zomers en fris dus. Zaterdag slaagden The Bees erin het Tivoli-publiek mee te nemen naar vervlogen tijden.

Oude zielen overwinnen stroef begin met hun 'sixtiessound'

Hun tweede cd ‘Free the Bees’ is net een week uit en twee jaar na hun debuut ‘Sunshine Hits Me’ klinken ze nog meer als een zestiger-jaren-gitaarband. Vrolijk, zomers en fris dus. Zaterdag slaagden The Bees erin het Tivoli-publiek mee te nemen naar vervlogen tijden. Het zestal rond multi-instrumentalisten Paul Butler en Aaron Fletcher heeft in Engeland al veel erkenning gekregen mede dankzij het winnen van de Mercury Prize in 2002. Vanavond moesten ze het helaas doen met een nog niet half gevuld Tivoli. Bovendien meldde Butler dat ze vooral nummers van het nieuwe album zouden spelen. Twee redenen waarom het concert van de sympathieke bewoners van het Isle of Wight enigszins lauw begon. Nummers met hitpotentie als ‘No Atmosphere’ gingen aan het publiek voorbij. Her en der dreigden zelfs haarden van geroezemoes te ontstaan. Vanaf het meer bekende en aanstekelijke reggaenummer ‘Angryman’ kwam daar verandering in. De band ging meer swingende nummers spelen en de liefde voor de sound van de sixties maakte zich ook van het publiek meester. De avond stond bol van de verwijzingen naar de popgeschiedenis. ‘I Love You’, wat niet zou misstaan op een motown soul-plaat, ‘This is the land’ met een refrein als ode aan The Beach Boys en het rijk melodische ‘One Glass of Water’; het waren de hoogtepunten van de avond. De zeskoppige band, waarin Aaron Fletcher veelvuldig van instrument wisselde, werd een dynamisch geheel. Met name door de drumbeurten van Fletcher. Maar ook de fraaie zang van Butler mag niet onvermeld blijven. Van vrolijk poppy naar meer soulvol en naarmate de avond vorderde steeds meer overtuigend. De missie van de oude zielen slaagde uiteindelijk. We waanden ons veertig jaar terug en waren het stroeve begin vergeten. Een tweede toegift was, geheel tegen de planning van Tivoli in, het gevolg. Het werd het instrumentale ‘The Russian’ met een vleugje ragga en heuse jazzy drumsolo van Paul Butler. En met gevoel voor flauwheid een gepassioneerde Aaron Fletcher op de rammelaars pontificaal vooraan op het podium. Toen het handjevol getuigen van het concert de zaal verlieten om plaats te maken voor minderjarig danspubliek, werd nachtelijk Tivoli weer donker en was het buiten weer nat. En dat terwijl we ons zonet nog op een festival van Wight dachten te bevinden. Buiten onder de zon in het gras, een decor waar The Bees ongetwijfeld vaker tot hun recht gaan komen deze zomer. The Bees. Gezien: Tivoli Oudegracht, zaterdag 3 juli 2004.