De zes finalisten van het Geheim van Utrecht in de categorie singer/songwriter, Rightful Owner, Seeus, Tape, Vincent Beijer, Harold K. en Sneakerfreak, brachten allemaal een behoorlijk eigen invulling van het begrip singer/songwriter. Wat opviel was dat alleen Tape in z'n eentje op het podium stond, hoewel zijn eigenzinnige liedjes niet direct traditioneel te noemen vielen. Al met al kende de finale een behoorlijk hoog niveau. Rightful Owner deed het met z'n tweeën. De zanger had een goede stem, zijn liefdesliedjes waren melodisch gevarieerd, en een tweede gitarist/stem bracht trefzekere accenten aan, maar een zeker Coldplay-epigonisme in de opbouw en de uithalen kon niet worden voorkomen. Dit kwam ook tot uiting in de introspectieve, in zichzelf gekeerde presentatie. De jury vond wat meer zelfrelativering wel gepast, maar prees de sfeer van het optreden. Daarnaast wees ze er (terecht) op dat de zanger wat aan z'n Nederlandse Engels zou moeten doen. Het lijkt erop dat Rightful Owner, ondanks dat hij al acht jaar bezig is, z'n eigen stem nog moet vinden. Seeus bleek zowel de naam voor een band te zijn als voor de zanger/gitarist en tweede zanger van die band. Het leek of de twee gewoon nummers van die band akoestisch uitvoerden, en daarmee was Seeus eigenlijk de zwakste schakel van de middag. De tweede stem kon de zwakke, onvolwassen composities nog enigszins verhullen, maar de tekstuele clichématigheid en een paar vreemde overgangen/tempowisselingen deden het gemis van een ritmesectie vermoeden. De jury vond dat het Seeus ontbrak aan dynamiek, maar prees de samenzang. De sympathiekste bijdrage in de finale kwam van Tape, ook afkomstig uit een band (Quark), maar de nummers die hij speelde, leken niet voor een band geschreven. Zijn optreden kwam wat chaotisch en onvoorbereid over, maar dat droeg bij aan de charme van dit optreden. Tape's verrassende liedjes over verlangen, onrust en ontsnapping kregen de zaal muisstil en konden rekenen op enthousiaste bijval. Tape begeleidde zichzelf op gitaar, orgel en slide en wist kippenvel op te wekken met zijn indringende zang en de beelden die hij opriep. De jury waarschuwde hem ervoor met zijn zang niet in een trucje te vervallen, maar noemde zijn optreden boeiend en geloofwaardig. Het lijkt erop of zich met Tape een origineel talent heeft aangediend dat zichzelf best serieuzer zou mogen nemen. Vreemde eend in de bijt was Vincent Beijer. Deze zanger/pianist koos voor een veilig repertoire dat weliswaar goed in elkaar stak, maar weinig verraste. Zijn spel en zang waren, hoewel enigszins gemaniëreerd, technisch vaardig. Emotioneel bleef het aan de oppervlakte. Vincent Beijer lijkt de muzikale persoonlijkheid te missen zijn eigen liedjes een extra dimensie te geven, en misschien moet hij, zijn opmerking wel eens een lied voor Herman van Veen te willen schrijven indachtig, zijn heil zoeken in het schrijven voor derden. Toch werd zijn optreden enthousiast ontvangen. De jury noemde de ambachtelijkheid van de composities als minpunt, maar roemde de overtuigende uitvoering. Harold K., uit Susteren blijkens zijn teksten, timmert duidelijk al langer aan de weg. Hij heeft een professionele presentatie, hoewel er iets teveel conference tussen de liedjes zat. Zijn Nederlandse teksten, waarvan één in samenwerking met dichter Ingmar Heytze, liggen dicht bij huis en roepen een glimlach van herkenning op. Ze worden mooi gearrangeerd uitgevoerd, aangevuld met trompet en trek- en mondharmonica. De jury vond dat een en ander compacter kon (meer liedjes in minder tijd?), maar prees de teksten en het eigen karakter van Harold K. Als het Geheim van Utrecht een aanmoedigingsprijs is, is het echter de vraag of Harold K. nog aanmoediging nodig heeft. Uit de reacties uit de zaal bleek dat hij al een vaste schare bewonderaars heeft. Sneakerfreak was als laatste geprogrammeerd omdat de band eerder op de middag nog op het Rotterdamse Metropolis moest optreden. Ook dit leek eerder een akoestisch spelende band dan een traditionele singer/songwriter. De twee sneakerfreaks (nummer drie moest verstek laten gaan) droegen inderdaad de juiste gympen en werden wederom enthousiast onthaald. Zanger Arthur van Westerop zingzegde zijn melodieën over de gitaarakkoorden en hoewel het leek alsof hij een hoop te zeggen had, wilde het maar niet lukken betrokkenheid op te roepen. De jury vond het optreden niet persoonlijk genoeg, maar vond de uitvoering goed. Na een muzikaal intermezzo van enkele leden van Storybox, die tevens de presentatie verzorgden (waarom moet dit toch altijd 'leuk'?), werd de uitslag bekend gemaakt. Met Harold K. lijkt de jury een veilige keuze te hebben gemaakt. Harold K. heeft genoeg persoonlijkheid om zich in de studio en in de regiofinale voor de Grote Prijs van Nederland (samen met 450 euro de prijs) staande te houden, al blijft jammer dat de jury de grootste verrassing en belofte van deze finale, Tape, met lege handen liet staan. Finale Geheim van Utrecht (afd. Singer/Songwriter) Gezien: EKKO, zondagmiddag 4 juli 2004.