Ze hebben het genre net niet uitgevonden, maar als er een band is geweest die de death metal naar extreme hoogten heeft weten te brengen, is het wel het Amerikaanse Morbid Angel. De band debuteerde al in 1988, en leverde met 'Heretic' vorig nog maar eens een nieuw album af. Dinsdag stond de band in Tivoli. Het Nederlandse Textures heeft de eer om te openen, en zal alles uit de kast moeten halen om de zaal te overtuigen. Het publiek, dat langzaam binnendruppelt, is vol verwachting voor de deathmetalgoden die na hen zullen spelen. Toch verdient de band een kans: Textures won niet voor niets onlangs een Essent Award. De gitaarriffs zijn origineel en hard, en doen vooral denken aan een vervlogen verleden toen trashmetal nog rauw klonk. De stevige mix van felle gitaren en een snelle drum ligt goed in het gehoor. Het is alleen de zang die het geheel wat afzwakt. De zanger doet denken aan hardcorebandjes als Shadows Fall en dat is niet bepaald wat een metalpubliek erg kan bekoren. Een stevige grunt zou meer aansluiten bij dit publiek. Toch zijn dit jongens om in de gaten te houden, omdat de band op een hele eigen wijze verschillende stijlen weet te mixen. Dan de band die al jaren garant staat voor topkwaliteit in zijn genre: Morbid Angel. Ze stonden dit jaar met de Metalfesttour al in verschillende Nederlandse zalen om het nieuwe album 'Heretic' te promoten, en lieten aldaar zien nog altijd de kunst van de ‘perfecte deathmetal’ te verstaan. Het geheim schuilt niet alleen in de muziek, maar bovenal in de artiesten zelf. De band streelt een enorme chemie en energie uit, zeker op het podium. Zanger Steve Tucker is de enige in de groep die echt uitgebreid contact heeft met het publiek. Drummer Pete Sandoval zit weggestopt achter zijn bekkens en laat er geen twijfel over bestaan dat hij de beste drummer is in zijn genre. Dan gitarist Trey Azagthoth, die, met zijn haar voor zijn ogen, in een eigen wereld lijkt te verkeren. Af en toe kijkt hij op, maar lijkt het publiek niet niet te zien, compleet gefocust op zijn gitaarsolo’s. Hij weet dan ook de meest wonderlijke solo’s uit zijn gitaar te halen; vingervlug, en adembenemend om naar te kijken. Azagthoth is dan ook een cruciaal lid van Morbid Angel. Een nieuw gezicht, al te bewonderen tijdens de Metalfesttour, is Tony Norman, die als gitarist van de Amerikaanse deathmetalband Monstrosity zijn sporen op metalgebied al eerder ruimschoots verdiende en nu als tweede gitarist tot Morbid Angel is toegetreden. En de technisch begaafde gitarist vanavond een ondergeschikte rol speelt -Azagthoth is in topvorm en schudt de gitaarsolo’s moeiteloos uit zijn mouw- is hij sterk aanwezig. Norman zorgt voor leven op het podium en vormt een duidelijke toevoeging aan de band, al kwam hij tijdens de Metalfesttour beter tot zijn recht, toen hij ook een aantal solo’s voor zijn rekening nam. Op het programma staan dit keer vooral oude, bekende nummers op het programma. De eeuwige opening 'Day of Suffering' is een stevige binnenkomer. De band gooit de originele setlist lekker door elkaar en frontman Steve Tucker zweept het publiek op om steeds oudere nummers te roepen, en de bekende refreinen mee te brullen. En aldus geschiedt: 'Bil Ursag', 'Stricken', 'Rapture' en 'Enshrined By Grace', ze volgen elkaar moeiteloos op. De band speelt een set van ruim zeventien songs, traditioneel eindigend met 'Chapel of Ghouls'. Na afloop zijn de heren van Morbid Angel volslagen. Ze zullen het dan ook nog zwaar krijgen op Roskilde dit weekend, want een goede nachtrust hebben ze, zo klaagde Tucker, al weken niet gehad. Het publiek in het bloedhete Tivoli is echter totaal losgegaan. Want ook aan de Oudegracht staat het weer als een paal boven wtaer: Morbid Angel is intens en of het je nu raakt of niet, het is een genot om zulke artiesten samen op een podium te zien. Wederom heeft de band bewezen dat zijn tweede thuis in Nederland ligt. Hopelijk laten ze volgende keer niet zo lang op zich wachten. Morbid Angel en Textures. Gezien: Tivoli Oudegracht, dinsdag 29 juni 2004.