‘We gonna make you sorry, for every word you say”, zo begint ‘Attak’, de comeback-cd van KMFDM. Lekkere binnenkomer, toch? Sinds 1984 is KMFDM actief rond de onbetwiste vaste kracht en leider Sascha Konietzko. De man die de lichtelijk Germaanse industrial band door de Parijse jaren en een Wax Trax! periode loodste. De echte spil van KMFDM dus. Een band die het even voor gezien hield, maar met ‘Attak’ loodzwaar en op volle WWIII-oorlogssterkte aan het aanvalsfront terugkeerde. En nu de Tivoli op zijn grondvesten mag doen schudden. Industrial mag voor het grote – misschien vooral het jonge – publiek terug te voeren zijn op Trent Reznor. Zelfs die Meester kent zijn voorbeelden. Ook de industrial kent grote voorgangers. Namen als My Life With The Thrill Kill Kult, Front 242 of Frontline Assembly zijn bij het hedendaagse publiek wellicht een stuk minder bekend. Het is niet bepaald MTV-fähig materiaal immers. Toch plaveiden ze de weg voor Nine Inch Nails en aanverwanten, vanuit een gitzwarte ondergrondse. Uit diezelfde hoek komt het legendarische KMFDM; de afkorting voor: Kein Mitleid Für Die Mehrheit. Een Tivoli met maar een man of tweehonderd publiek, is de plaats van handeling. Lang voordat de Zomerse Duisternis valt, is het tijd het licht uit en de stroboscopen aan te draaien. En te zien waar Trent Reznor – rond ‘Pretty Hate Machine’ – de mosterd gehaald heeft. Jawel, zo lang timmert KMFDM aan de weg. Dik twintig jaar al. Een route die naar de (politieke) hel, diep erin, dwars erdoorheen en weer terug naar een aards niveau leidt. Maar dat laatste alleen om kond te doen van de helletocht en de fascinerende ‘sights’ op het uitje. Niet alleen Reznor, ook de ex-Ossies van Rammstein hebben KMFDM’s bruut hakkende drums en dito riffs goed in hun behaagzieke oortjes geknoopt. Want waar die seksistische ongein meer dan eens op maat gemaakt is voor het plebejershockeffect, blijft KMFDM trouw aan zichzelf. KMFDM is compromisloos rechtlijnig. Zonder poespas wordt een oorverdovende, drammende set gespeeld vol onvervalste industrial metal. Inclusief vervormde stemmen en staccato metalriffs waar Miss Manson ook patent op had tijdens haar ‘Antichrist Superstar’-tijdperk. Zo zie je maar. In KMFDM’s verpletterende beukshow van krap zeventig minuten geniet je niet alleen van retestrakke industrial met metal-invloeden, maar zie je tegelijk waar puistentienerhelden hun inspiratie hebben opgedaan. Het moet echter gezegd worden dat de aandacht die Nine Inch Nails, Ministry, Skinny Puppy en Marilyn Manson ten deel viel, niet onverdiend is geweest. In het meest positieve geval hebben zíj namelijk het lef gehad om de volgende stap te zetten, om de grenzen van het genre op te zoeken. Vanaf de eerste 12” releases van KMFDM – die Reznor gehoord moet hebben – is er weinig meer gebeurd. Sterker nog, wat ooit een voortrekker was, lijkt nu navolger geworden. En dus klinkt KMFDM voor het historisch ongeletterde oor eerder als een kopie van de Nails of Rammstein, dan als de grondlegger. Toch zijn ze dat ergens wel degelijk. Het is dan ook zonde dat deze band niet wist te stoppen op zijn hoogtepunt. En dan maar de wrange vruchten is gaan plukken van het feit dat anderen er met de eer vandoor zijn gegaan. Twintig jaar, een pioniersrol, invloedrijk voorbij de greep van veel kids van nu, had KMFDM een functie. Nu is die uitgespeeld. En sta je eigenlijk te kijken naar een kloon van een navolger van het origineel, wat eigenlijk weer die kloon zelf is. Ehm… als de alchemische Ouroboros die zichzelf in zijn staart bijt. Dat is het failliet van KMFDM. En dat medelijden geldt henzelf dus... KMFDM Gezien: Tivoli, donderdag 15 juli 2004