Benjamin van Vliet: 1. P.J. Harvey – ‘No Child Of Mine’ van Uh Huh Her (2004) Dit nummer is er weer zo een dat bewijst dat slechts vier regels en een minuut genoeg zijn om alle haren op een lichaam overeind te krijgen. Zo prachtig dat de rest van de cd erbij vergeleken eigenlijk een beetje tegenvalt. Volgende keer een hele folkplaat graag, Polly! 2. Patti Smith – Trampin’ (2004) De punkpriesteres van Horses en die andere drie geniale jaren ’70 LP’s is niet meer. Voor wie die al in huis heeft, is dit echter weer een dijk van een aanvulling. Patti klinkt bevlogen als vanouds, maar moet het tegenwoordig misschien nog wel het meest van de gerijpte, mooie ballads hebben, zoals alleen een moeder van 57 met zo’n leven achter zich ze kan maken. 3. John Frusciante – The Will To Death (2004) Peppers-gitarist bracht eerder dit jaar al Shadows collide with people uit, zijn meest gladde en commerciele solo-album ooit, zeker vergeleken met de legendarische drugsplaat Niandra LaDes and usually just a t-shirt. Inmiddels heeft hij alweer 6 (!) nieuwe platen opgenomen, waarvan dit de eerste is. Bepaald niet glad en commercieel, maar ruwe opnames van ‘kleine’ liedjes zonder poespas. Een groeiplaat die nog moet groeien. 4. Beastie Boys – Ill Communication (1994) Hun nieuwe werk kan mij weinig bekoren, wegens mijn adagium ‘Hoe minder old-school hiphop, hoe beter’. ‘Sabotage’ echter zet ik graag nog eens op. 5. Cat Power – You Are Free (2003) Alweer een jaar uit, maar volkomen tijdloos. De betoverende wereld van Chan Marshall, waarin vrouwen kwetsbaar zijn en mannen misschien nog wel meer, verleidt en grijpt bij de strot. Jacinthe Versteeg: 1: Opgezwolle – Vloeistof/Brandstof (2003) Zelden heb ik zo’n geniale (Nederlandse!) hiphopplaat gehoord als ‘Vloeistof/ Brandstof’ van Opgezwolle. Supervette beats, Oosterse klanken, saxofoon, piano en dat alles ZO muzikaal. Ik krijg er hetzelfde gelukzalige gevoel van als een jaar of 10 geleden bij ‘Ill Communication’ van de Beastie Boys. Tot mijn grote vreugde noemden de Dode Dichters uit Amersfoort gisteren in onze radio-uitzending Opgezwolle als een van de bands waar ze een grote bewondering voor hebben. Dat gaat dus wel goedkomen met die Utrechtse hiphop. 2: Giant Sand – Chore Of Enchantment (2000) Het eerste nummer van dit album is niet om aan te horen. En toch is dit een van de beste platen ooit. Skippen dus, die nr 1, om je vervolgens in de muziekhemel te wanen met ‘Dusted’. Giant Sand kun je omschrijven als ‘melancholische country-rock’ in de geest van Tom Waits, Grant Lee Buffalo en Calexico. Omdat ik van zo’n omschrijving persoonlijk niet zo enthousiast zou worden, wil ik je aanraden om gewoon een keer naar het wonderschone ‘Bottom Line Man’ te luisteren. Als je daar geen kippenvel van krijgt, leg het dan maar meteen weg. In het andere geval: ren naar de platenzaak en haal kaartjes voor hun optreden op 30 september in Tivoli de Helling. Misschien ben je nog op tijd. 3: Ghinzu – Blow (2004) Ghinzu maakt spannende Belgpop met afwisselend rustige en snoeiharde nummers. Soms uitermate toegankelijk, dan weer donker en mysterieus. Het nummer ‘Do You Read Me?’ zou van mij standaard op de playlist van 3voor12/Utrecht radio mogen, want zo energiek en opwindend hoor je ze maar zelden. De beste track van de plaat is echter ‘Jet Sex’ , een rustig nummer met een subtiele ingehouden spanning die op een geweldige manier tot ontlading komt. Op hun site www.ghinzu.com kun je alle muziek beluisteren en songteksten lezen van ‘Blow’ (wat nou, copyright?). En je kunt ze natuurlijk live zien op Zinin op 28 augustus. 4: Geigercounting - Philosophie, Megalomanie, Hypochondrie, Geriatrie (2004) Deze Utrechtse geluidskunstenaar heeft de uitstraling van een natuurkundeleraar en maakt demo’s met onuitsprekelijke songtitels. Maar wat een fantastische muziek komt er uit die rare computers van Maurits de Lange, alias Geigercounting. Zelf noemt hij het electro met a-typische invloeden als Fatboy Slim en the Chemical Brothers. Ik noem het gewoon erg lekker. 5: Under Byen – Det Er Mig Der Holder Traeerne Sammen (2002) Omdat ik toch wel wilde weten wie die Deense dames waren die mij op de Paleisrevolutie vroegen de recensie van hun optreden bij Club 3voor12 te vertalen, heb ik hun album beluisterd op de luisterpaal. Tijdens het luisteren bekroop mij al snel een gevoel van spijt dat ik hen niet om een handtekening heb gevraagd. Under Byen maakt sfeervolle, rustige, soms wat donkere muziek. De zang lijkt in de verte wat op Bjork, maar is ontdaan van springerigheid en kirrende geluidjes. Erg mooi voor regenachtige zomeravonden. Peter Jamin: 1. Vive la Fête - Nuit Blanche (2003) Afgelopen Paleisrevolutie de terechte afsluiters. Wat 'n feestband. In sommige nummers hoor je nog wat flarden jaren '80 door (the Cure), maar VLF heeft inmiddels een geheel eigen geluid ontwikkeld. Prijsnummers: Maquillage, Nuite blanche, Noir désir. En ze hebben ook nog eens een gelukkige hand van coveren: Living on video, Fade to grey. 2. Scissor Sisters - Scissor Sisters (2004) Over covers gesproken: de Scissor Sisters versie van Comfortably numb (Bee Gees meets Pink Floyd) deed denken aan een gimmick, maar dit is gewoon een ijzersterke plaat: pianoballads, rocksongs, nichtendisco. Veelzijdigheid troef. 3. W.I.T. - Whatever It Takes (2003) Electrosensatie, gekregen van een vriend uit Amerika. Een nieuwe Passions, alles geschreven en ingespeeld door één producer: Larry Tee. Een paar dames mogen het inzingen, en hoe! Geheide hit: Ooh, I like it. Ook een goede cover trouwens: Just what I needed van the Cars (tijd voor een herontdekking!). 4. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand (2004) Helaas het optreden in Ekko gemist. De eerste noten zetten alle eventuele scepsis over nieuwe britpophype overboord; Franz Ferdinand grijpt je bij je kladden en laat je krap 40 minuten later tollend weer op adem komen. Hoekig gitaargeluid, stevig geworteld in het verleden (welke gitaarband hoor je er niet in terug?) maar te eigen om ze van plagiaat te beschuldigen. Tip: Pink Grease - This Is For Real (2004) Ik heb de cd nog niet gehoord, maar was onder de indruk op de Paleisrevolutie: een kruising tussen Vive la Fête en the Darkness. Live opwindend, benieuwd hoe ze op plaat klinken. Atze de Vrieze: 1. !!! (chk chk chk) - Louden Up Now (2004) Wat een geweldige plaat! Nieuw is het niet, want !!! doet wel erg denken aan New Yorkse underground bands uit begin jaren tachtig als Liquid Liquid, maar daar kan ik in elk geval niet wakker van liggen. 2. TV on the Radio - Desperate Youth, Blood Thirsty Babes (2004) Een van de mooiste verrassingen van de laatste weken: donker, experimenteel en volstrekt origineel. Ja, dat kan nog... 3. Candi Staton - Candi Staton (2004) Candi Staton maakte aan het begin van de jaren zeventig soul zoals soul bedoeld was. Wat een zonde dat we dat nu pas mogen horen... 4. Serge Gainsbourg - Histoire de Melody Nelson (1972) Och, natuurlijk is het over the top. Natuurlijk heeft Gainsbourg alle clichés van de zwoele Fransman, maar wat een geniaal album is dit. Alles aan dit album straalt decadentie uit, en seks natuurlijk. 5. Belle and Sebastian - Your Cover's Blown/Wrapped Up In Books (Single, 2004) Wat krijgen we nou! Bij de eerste noten van Your Cover's Blown zou je haast zweren dat je naar een P-Funk album zit te luisteren. Belle and Sebastian goes funk? Uiteindelijk is het natuurlijk wel weer gewoon Belle and Sebastian, zeker bij track 2, Wrapped Up in Books. Nu ja, ik ben niet zo'n B&S liefhebber, het mag van mij allemaal wel wat meer ballen hebben, maar ik ben aangenaam verrast door deze nieuwe single.