Zevenentwintig uur wakker blijven met muziek, theater en andere kunstzinnige uitingen; noem het een behoorlijke kluif. Verslaggever Hans Vrijmoed ging de uitdaging echter met volle bewustzijn aan. Gewapend met tandenborstel en deodorant sloot hij zich de gehele Slapeloze Nacht op in Muziekcentrum Vredenburg. Zevenentwintig uur Slapeloze Nacht, een ooggetuigeverslag. 18.43 uur: Meteen na binnenkomst worden de bezoekers opgewacht door een robot met een telefoon. Of iemand even op wil nemen en iets wil zeggen. De dj wiens apparatuur met de robot verbonden is, sampelt en vervormt daarna de stem van de bezoeker. Ietsjes verder hangen kussens aan de muur. Wie er zijn hoofd tegenaan legt, hoort iemand iets voorlezen.. of snurken. Een voorbode? 19.18 uur: Het eerste optreden in de grote zaal is meteen representatief voor de rest van het weekend. Bobby McFerrin zingt / dirigeert met de muzikanten van het Amsterdam Sinfonietta werken van Mozart, Duke Ellington, Bartok en hemzelf. Wat de man met zijn stem doet, grenst aan het onmogelijke. Vloeiend van zingen naar human-beatbox en terug, humoristische muzikale dialoog met het publiek en orkest waarbij de muzikanten zelf ook in de lach schieten. Een lekkere binnenkomer. 20.27 uur: 'Wat nu?' zie je veel bezoekers denken. Vredenburg is een vreselijk doolhof van rondlopende gangen, verborgen trappetjes en achterafhoekjes. Beetje jammer dat er geen plattegrond op het programma is gezet. We moeten het doen met niet altijd duidelijke briefjes aan de muren. In grote getale gaat het richting restaurant. Lange rijen voor een smakelijk maar duur buffet: 10 tot 15 euro. Bier en koffie zijn ook niet echt goedkoop. 00.02 uur: 'Niet storen. Live slaper'. Dit weekend zijn er een paar mensen die met elektroden op hun hoofd en aan hun lichaam in een hoekje van het muziekcentrum gaan slapen en wiens hersenactiviteiten worden gemeten. Een beeldscherm naast het bed geeft dezelfde grillige lijnen weer die je op een leugendetector ziet. Op industrial-muziek wordt in de kleine zaal een nachtmodeshow gehouden, gesierd door extravagante nachtkleding die je zelfs op een gemiddelde uitgaansavond niet snel zou aantrekken. 03.10 uur: Na het concert van Daryll Ann blijft de grote zaal ongebruikt. Beetje jammer, maar gelukkig kunnen we nog naar de dj-set van Curfew en Superstar (in het dagelijks leven Das Pops Bent van Looy en Niek Meul). White Stripes en Kylie, 'One Night In Bangkok' uit de musical Chess, het kan allemaal. Maar ja, wat nu? 05.03 uur: Uitgedanst komen we in de Studio, waar het hele weekend filmpjes van kunstacademie-studenten worden vertoond, met als thema slapen of aspecten van de vierentwintiguurseconomie. De stoelen zijn eigenlijk iets te comfortabel om wakker te blijven zitten, af en toe schrikken we wakker van het geluid of iemand die per ongeluk tegen je schoenen loopt. Als tegen zessen die zaal dicht gaat, valt er voor de volhouders een dip in de programmering. De volgende uren is er behalve de non-stop activiteiten zoals de filosofeermarathon en de 840 keer 'Vexations' van Eric Satie niet veel spectaculairs te beleven... Een groepje studenten besluit teleurgesteld om ergens anders op de eerste trein terug naar Eindhoven te wachten. Sommige bezoekers hebben de spaarzame plekken zonder armleuningen in de grote zaal ontdekt en slapen door de soundcheck heen. Ook de bankjes in de rondgang om de zaal zijn gevuld met onderuitgezakte en snurkende lichamen. Ze worden gefilmd door een medewerkster van Vredenburg, en zijn live op een breedbeeld-tv in de foyer te zien. Jammer alleen dat het daar vrijwel uitgestorven is.. 08.30 uur: Blok 3 is tot de middag vooral een kinderblok. De muziekvoorstelling 'The Brodsky Song Show' wordt meteen gevolgd door de 'Funfare': drie mannen met foute snorren en dito kleding die op tuba, slagwerk en draagbare xylofoon fanfare-versies van o.a. Outkast, Brainpower en Las Ketchup brengen. De studio brengt een paar uur het beste uit Villa Achterwerk. De peuters en kleuters zijn opvallend stil. Net als de volhouders.. 13.10 uur: Het 'Spiritueel Bewegen' houdt helaas niet in dat het publiek ook mee mag doen. Ook de rest van het programma is op dit uur vooral passief: films kijken of muziek luisteren. Het enige interactieve is de computerhoek waar thematische games kunnen worden gespeeld of waar je gewoon even je mail kan checken. De modellen uit de nachtmodeshow lopen nog steeds rond, brutaal over je schouder meekijkend. Een van de dames in een oogverblindende brede hoepelrok laat de bezoekers onder haar rok tasten.. om er een doorzichtig doosje met twee lucifers uit te halen. Toch handig als je ogen bijna dichtvallen.. 16.00 uur: Volhouders die voorlopig even genoeg klassiek gehoord hebben, krijgen met Dierenpark (de band van Hans 'Gruppo Sportivo' Vandenburg) eindelijk weer een uurtje lekkere popmuziek. In het Nederlands vertaalde Beatles-liedjes, met flauwe grappen tussendoor, maar ook leuke vertaalvondsten: Simon Vinkenoog bijvoorbeeld, als alternatief voor Edgar Allan Poe in 'I Am The Walrus'. 17.49 uur: Duitse laptop-electronica van AGF met visuals van Susan Costabile. De zaal wordt pas vol als het bijna afgelopen is. Maar misschien komen al die mensen wel om Jules Deelder een greep uit zijn omgevallen jazz-collectie te horen draaien. 22.18 uur: Finale met het Nederlands Radio Symfonie Orkest en werken van Busoni en Ayres. In dit laatste stuk laat cellist Anton Lukoszevieze zijn instrument eerst zwoegend kreunen en daarna snurken. De zeepbelletjes die vanaf het plafond naar beneden komen, kondigen het nadere einde aan. Het slotstuk is een in het Fries gezongen slaapliedje door Maartje Teussink. We mogen van haar naar huis, 'slapen en morgen gezond weer op'. Al gaat dat laatste vast nog een hele kluif worden. Conclusie: Leuk, maar er had veel meer in kunnen zitten. Voor studenten waren de huidige toegangs-, eet- en drinkprijzen sowieso al buiten het budget, maar voor de volhouders en jongeren die er wel waren, en niet de hele tijd zin in klassiek hadden, waren er teveel flinke dippen in het programma. Er werd vooral per blok geprogrammeerd en dat was goed aan het gemiddelde publiek te zien. Daryll Ann en de Beatles-vertolkingen van Hans Vandenburg waren ongeveer het enige pop-aandeel in het geheel, binnen het klassiek was het aanbod af en toe behoorlijk pittig met minimale en a-tonale muziek. Er waren te veel plekken in het grote Vredenburg waar niets gebeurde. Volgende keer meer iets meer visuele aankleding en onverwachte acts in de ruimten buiten de zalen. Een kaartje voor een of twee blokken was de moeite waard geweest, het passepartout net niet. De Slapeloze Nacht was nu nog het meest van toepassing op het personeel. Hans Vrijmoed