Naar aanleiding van de onlangs verschenen Silent Minority Sampler (waarop ook stadgenoten Walker Diver voorkomen) mochten We vs Death, Pondertone en Coparck woensdag 21 januari optreden in een volgepakt Paradiso. En dat alles onder de welluidende noemer 'Silent Minority Uproar'. Helden-in-de-maak, in het hol van de leeuw. We vs Death is muziek voor met gesloten ogen. Instrumentale rock, met de trompet als blakend middelpunt. Terughoudend, dan weer sissend en bijtend. Een beetje beduusd staat de band er wel nog bij. Want ja, hoe snel kan het gaan: stonden de Utrechters twee weken geleden nog op Noorderslag, vanavond maakt het vijftal alweer zijn opwachting in de grote zaal van de Paradiso. Trompettist Paul Hoek, de enige Amsterdammer in het gezelschap, kan het nog niet helemaal bevatten: 'Ik hang hier al jaren met plezier jassen op... ', mompelt hij gemoedelijk. Het publiek is echter massaal op komen draven om de verrichtingen van de postrockers te aanschouwen. "Jeetje, ik zie zelfs mensen helemaal achter in de zaal', schampert Hoek. "Maar ja, die zullen vast wel niet echt zijn...' Het typeert nog maar eens hoezeer de leden van We vs Death overrompeld zijn door hun plotselinge succces: in de zaal is amper een onbemand plekje te vinden. En terecht, want wat gaat deze band door merg en been! Melancholie die geen woorden meer nodig heeft; weemoed in opperste staat. Ja, slechts een trompet is genoeg om te doen vergeten dat je vanavond nog naar huis moet, en dat het buiten vriest. Hoe anders is deze gemoedstoestand later op de avond. Het Utrechtse thuispriegel-duo Pondertone lijkt namelijk vooral voor zichzelf te spelen. De band heeft nog niet vaak opgetreden, en dat is goed te merken. Als dronken kapiteins zwieren ze door hun eigen repertoire. Hun set klinkt morsig en onstrak, en dat is jammer, want de nummers van Pondertone zijn -stuk voor stuk- eigenwijze kunstwerkjes. Door de sobere begeleiding (piano en gitaar) krijgen de nummers een aangename directheid mee. De ongepolijste stem van zanger Patrick Tersteeg en het virtuoze pianospel van Tom Swart dragen de simpele composities naar een hoger plan. Het is breekbare muziek, die stilte nodig heeft om tot haar recht te komen. Veel stilte. Het is dan ook zonde dat de zaal vanavond niet lijkt te willen meewerken: er is zoveel rumoer dat Pondertone er amper overheen komt. Hapjes en drankjes vinden gretig aftrek, de dag wordt doorgesproken, en de band... och ja, die staat daar ook nog. Van alle bands die deze avond in Paradiso spelen (ook Lawn, Audiotransparent, Blues Brother Castro en LPG staan op de planken) is Coparck de band die de extra aandacht die zo'n samplerpresentatie met zich meebrengt ), waarschijnlijk het minst nodig heeft. De band is na hun droomdebuut 'Birds, Happiness and Still Not Woried' weliswaar gedumpt door platenmaatschappij Labels, maar heeft inmiddels alweer een nieuwe platendeal bij electronicalabel Supertracks (C-Mon & Kypski, Black Market Audio, Bastian) op zak. De heren van Coparck hoef je niet meer te vertellen waar in Paradiso de kleedruimte is, of het toilet. Ze zijn er inmiddels kind aan huis. Coparck kent het wereldje, en straalt een ijzeren zelfvertrouwen uit. Het is dan ook vervelend te moeten toegeven dat het tussen al deze talentvolle jonge honden, toch Coparck is dat met kop en schouders boven het maaiveld uitsteekt. Je herkent een Coparck als je er een hoort: de ronkende contrabas, de warme wurlitzer, de knusse bliepjes, en -zeker niet in de laatste plaats- het half-hijgende stemgeluid van zanger Odilo Zjiro. En waar de toevoeging van electronica aan een live-show zo dikwijls alle dynamiek wegzuigt, lijkt toetsenman Maurits 'Geigercounting' de Lange keer op keer een gevecht te moeten voeren met de knoppen. Elke noot doet je vrezen voor 's mans gezondheid. Zwetend, tergend, zichzelf in alle mogelijke bochten wringend, werkt hij de set af. Coparck is -haast onnederlands- poppy, en weet als geen ander hoe je in een volle zaal alle koppen dezelfde kant op krijgt. De setlist bestaat uit overwegend nieuwe nummers, gespeeld echter met een verve waar je U tegen zegt. Wanneer ook 'Into Routine' knalt als nooit tevoren, lijkt het dak er vanavond toch echt nog af te moeten. En ja, dan is het hol van de leeuw -zomaar ineens- niet meer dan het mandje van een poedel. En dat op een doodgewone woensdagavond.