Soms probeert een platenmaatschappij een band te hypen die écht leuk is. De Deense Raveonettes zijn daar een fraai voorbeeld van. Maar gelukkig voor Utrechters loopt de carriere van zanger/gitarist Sune Rose Wagner en zangeres/bassiste Sharin Foo en co. nog niet zo gesmeerd dat ze al tot Pinkpop-niveau doorgestoomd zijn. Zodoende waren ze nog in Utrecht te bewonderen. In een slechts halfgevuld Tivoli zelfs. Eigenlijk is het wel raar dat Tivoli niet uitverkocht raakte. Uw recensent zag ze twee keer in Amsterdam, eerst in een uitpuilende bovenzaal van Paradiso, en onlangs nog in een net zo afgeladen oude zaal van de Melkweg. Is Amsterdam hypegevoeliger? Je zou het bijna gaan vermoeden. Niet dat de Raveonettes zo'n hype niet waard zijn: op zowel hun EP 'Whip It On' als debuutalbum 'Chain Gang Of Love' plaat is hun neo-retro sound behoorlijk aanstekelijk en toegankelijk. Denk aan jaren-’50-twee-minuten-liedjes met lieve stemmen a la the Everly Brothers, maar dan aangekleed met veel distortionpedalen en opgefokte drums. Live wordt het zachte vachtje van deze wolf-in-schaapskleren echter al snel een leren jasje, muzikale associaties die eerder in de buurt van pak ‘m beet The Cramps en Sonic Youth liggen. Maar dan wel met fraaie tweestemmige zangpartijen. Bruut volume en regelmatig krijsende gitaren maken de adrenaline aardig los bij het publiek. Opvallend is dat er ook live gretig gebruik wordt gemaakt van de meelopende samples die je ook op de platen hoort: behalve handklapjes, shakers, trommeltjes en oehoe-koortjes horen we dus ook de nodige piepende en knorrende gitaren. Gek genoeg voelt dat bij dit rockbandje niet eens als bedrog aan. Wel geeft de bekende Tivoli-akoestiek weer 's een eigen draai aan het geheel, waardoor alles meer klinkt als een brij, maar ook heftiger dan gewoonlijk. Tijdens nummers als 'Beat City' en 'Attack of the Ghost Riders' ontstaat zowaar zelfs een heuse ‘pit’ vooraan. Het aardige van korte nummers is dat de band in het ruime uur dat ze op het podium staat doodleuk haar complete repertoire plus extraatjes kan spelen. Naast hun eigen nummers krijgen we dan 'C'Mon Everybody' van Eddy Cochran voorgeschoteld, verpakt als een dip in een lome beat. Voor afsluiter 'Rollercoaster' moet je zelfs verdomd goed luisteren, eer je dit Buddy Holly-nummer weet te herkennen in alle feedbacknoise. Een nieuw liedje doet vermoeden dat voor hun komende plaat ook weer alle nummers in de voor de Raveonettes nu al zo karakterestieke bes geschreven staan. Je zou het je bijna afvragen: hoeveel platen gaan ze dat nog volhouden? Vermakelijk detail: Toen lieftallige bassiste Sharin Foo tijdens het publiek halverwege de show vroeg of er nog ergens een leuke afterparty was, stuiterde menige 'wanna-have'-macho omhoog. Een beetje Utrechtse rocker had op dat moment kunnen voorspellen dat het Deense gezelschap na afloop in de Helling zou opdagen voor de rockdisco aldaar. Uiteindelijk zaten Sharin & co. daar dan redelijk anoniem aan een tafeltje met hun eigen crew te kletsen. De opgehitste fans waren echter in geen velden of wegen meer te bekennen. The Raveonettes Gezien: Tivoli, zaterdag 14 februari 2004