Sinds The White Stripes populair geworden zijn duiken opeens uit alle hoeken en gaten tweepersoonsbands op die ook met alleen gitaar, drums & zang rauwe bluesy garagerock maken. Mr. Airplane Man is daar één van. Al onderscheiden ze zich op een paar punten van hun collega’s: • Ze komen voor de verandering uit Boston i.p.v. uit Detroit • Ze bestaan uit 2 dames • Drumster Tara Mc Manus speelt soms als extra instrument een oud Farfisa orgeltje Hoewel bovenstaande punten veelbelovend mogen klinken, verveelt het optreden echter al binnen een paar minuten. De dames zeuren tussen de nummers door voornamelijk over hun monitorgeluid, en spelen ronduit mat en ongeïnspireerd. Ondanks de aardige gitaarriffs die continu de zaal ingeslingerd worden zijn er slechts drie nummers die enigszins het predikaat 'pakkend' verdienen. Het uiterst belabberde drumwerk valt daarbij extra op. Lo-fi garage betekent blijkbaar dat elke break klinkt alsof er trommels van de trap vallen waarna het ritme hortend en stotend weer op gang komt. Het zou wat dat betreft dan ook prettiger zijn als drumster Tara voortaan een ritmeboxje aan haar Farfisa-orgeltje zou knopen, zodat ze zich kan concentreren op het orgelen. Dat orgeltje geeft nog best een leuke aanvulling aan het geheel. Wellicht zou er op die manier ook meer ruimte ontstaan voor haar zang: ook de stem van zangeres/gitariste Margaret Garrett is namelijk ronduit matig te noemen. Het concert van Mr.Airplane Man doet dan ook nog het meeste denken aan een veelbelovend verjaardagsfeestje dat uiteindelijk een saai ongemakkelijk zitfeestje blijkt te zijn. Eerst denk je 'Gaat het nog op gang komen?' , vervolgens dwalen je gedachten af ('zou het buiten nog steeds sneeuwen?'), totdat je uiteindelijk nog slechts een schamper 'Hmmm, hoe lang zal ik nog blijven?' tot jezelf kunt murmelen. Het mag dan ook wonderlijk heten dat er er in het publiek daadwerkelijk mensen zijn die tijdens het concert voorzichtig meedeinen, luidkeels vragen om een toegift, en na afloop gretig op het merchandisestandje aflopen om de brouwsels van de band op authentiek vinyl aan te schaffen. Ik vraag me af of ik een ouwe muppet ben die wat chagrijnig zit te mopperen op zijn balkonnetje, of dat het Utrechtse publiek nog zo begaan is met de recente rauwe rock hype dat ze elk willekeurig buitenlands garagerockbandje met open armen ontvangen. Misschien is het de nieuwigheid van de hoofdact, want het Antwerpse voorprogramma De Bossen werd toch net iets minder enthousiast ontvangen. Ok, ze bestaan al zo’n 13 jaar, en hun rammelrock is in de loop van al die jaren niet echt anders of beter geworden, maar het was al best lang geleden dat ze in Utrecht te zien waren, en ze zijn nog net zo schattig als destijds. Het spelplezier straalt er vanaf, en de ongedwongen grappige aankondigingen zijn erg vertederend: 'we hebben zo nog T-shirts te koop, voor slechts acht euro. We willen er namelijk graag vanaf voordat de nieuwe plaat verschijnt. En we hebben het geld trouwens nodig om ‘m te laten verschijnen' Maar het belangrijkste verschil is dat deze twee dames en heer wél over en mooie liedjes beschikken, en ze deze bovendien beduidend beter en samenhangender spelen dan de hoofdact. Hun 'Handsome Family meets Dead Moon en spelen Phil Spector'-repertoire was voor ondergetekende dan ook duidelijk het hoogtepunt van de avond. De Bossen mogen blijven! Mr.Airplane Man en De Bossen- gezien: woensdag 25 februari 2004 in EKKO.