‘Onopgesmukt’ zou je het kunnen noemen. Of, zo je wilt, ‘minimalistisch’. De drie heren en dame van de Twinemen maken geen show. Ze spelen gewoon hun ding, en daar moet je het mee doen. Gelukkig voor de redelijk gevulde zaal is dat ‘ding’ een erg aanstekelijke mix van pop, jazz en rootsy grooves, gegoten in subtiele nummers met soms bijzonder fraaie samenzang. Dat de helft van de band bestaat uit drummer Billy Conway en saxofonist Dana Colley van het wonderlijke trio Morphine, is bovendien duidelijk te horen. Omdat met name saxofonist Dana op het podium continu een sombere uitdrukking heeft zou je bijna denken dat hij nog steeds treurt om het heengaan van zanger/bassist Mark Sandman vijf jaar geleden, destijds ook meteen het einde van Morphine. Toen Morphine jaren geleden in Tivoli haar kunsten vertoonde stond hij er echter ook al zo bij. Vreemd genoeg leek die pose toen ook beter bij die muziek te passen: de Twinemen klinken namelijk stukken minder donker dan Morphine, wat voor een groot gedeelte te danken is aan de mooie zwoele stem van zangeres/gitariste Laurie Sargent. Toch is die donkere scheurende altsax van Dana ook aan deze band het meest opvallend te noemen. Stond hij bij Morphine nog regelmatig met twee saxen tegelijk in zijn mond, nu ziet hij het als specialiteit om met zijn sax het sonisch spectrum af te snuffelen; een speurtocht waarbij Wah-wah- en distortionpedalen verrassend goed gebruikt worden. Van mooi sloom tot hard en donker: het klinkt allemaal als een klok. Typisch van die muziek waarbij je er halverwege het optreden opeens van bewust wordt dat je al de hele tijd staat mee te deinen. En zo zijn er veel meer pluspunten aan te wijzen. Hoewel sommige nummers behoorlijk uitgewerkt zijn wat betref dynamiek en meerstemmige vocalen, blijft er bijvoorbeeld altijd merkbaar ruimte voor improvisatie. Waar genoemde term echter vaak synoniem is voor ‘oeverloos geneuzel’ , horen we hier alleen maar een ontzettend swingende band, die opzettelijk veel ruimte in de nummers overlaat. Pas wanneer aan het eind van het optreden de in Utrecht woonachtige gastgitariste Ana Popovic op het podium wordt gehaald, en de lege gaatjes opeens met cliché bluessolo’s worden gevuld, onstaat er eventjes helaas een soort 'Pothuys-sfeer'. Het bleek een van de spaarzame momenten waarop de magische sfeer eventjes uit Ekko verdween. De conclusie laat zich dan ook raden: volgende keer wil ik weer. Twinemen. Gezien: woensdag 28 januari, EKKO