Postrock; het is een genre dat steeds meer aandacht begint te krijgen buiten de underground. En niet ten onrechte, want er zijn meer sterretjes aan dit firmament dan Godspeed You! Black Emperor alleen. Deze avond in het ACU stond geheel in het teken van de vooral instrumentale, uitgesponnen muziekstijl vol melancholie en dromerigheid. Kortom: een lekker avondje postrocken. Als eerste betreden de jongens van het Utrechtse We vs. Death het podiumpje. Na een onstuimig, bijna emo-metal beginnetje waren we wakker en kon er echt gemusiceerd gaan worden. Bestond het eerste deel van de set nog uit redelijk te verhapstukken 'liedjes', allengs werden we getrakteerd op breed uitwaaierende composities. We vs. Death onderscheidt zich duidelijk van de vaak toch wel wat deprimerende toonzetting van de bands uit de Constellation Records stal (Godspeed, A Silver Mt. Zion). De invloed van de schelle trompetklank is daar mede debet aan. Toch kan de trompettist ook uit de voeten met een trekharmonica, wat prachtige momenten oplevert. Minder gedragen door een echte rode draad of spanningsboog, eerder zwaar leunend op melodielijnen, dreigt We vs. Death soms echter te verzanden in vrijblijvendheid. Behalve in het tweede en het epische slotnummer, mis je wel eens de structuur of enige richting. Te meer omdat het Telecaster-geluid de andere gitaarpartij meer dan eens venijnig overstemt. Het optreden bereikt een ronduit triest dieptepunt wanneer een als clown geschminkte dichter dzijn derderangs hel-en-verdoemenis-poezie komt voordragen. Waar We vs Death juist veel opbeurender overkomt dan zijn wapenbroeders, is een dergelijke desperate wanvertoning volledig buiten de orde. 'Alle wezens op aarde zijn ongelukkig, maar hoevelen weten dit eigenlijk?', iets van die strekking stak ondergetekende op van deze quasi-literaire bijdrage. Nee, dan zorgt trompettist Paul met zijn droogkomieke opmerkingen tussendoor voor een beduidend lichtvoetiger noot. Zo zwaar is het allemaal dus toch niet. Zijn gevoel voor understatement maakt de zware kost zowaar verteerbaar. Want We vs. Death speelt allesbehalve simpele muziek; een aangekondigde wals bijvoorbeeld zit vol ritmische complexiteit. Hoe dan ook Van We vs. Death gaan we nog veel horen. Nu spelen ze vaak nog als voorprogramma (binnenkort ook nog voor Explosions in the Sky en A Silver Mt. Zion), maar het is slechts een kwestie van tijd voordat daar verandering in komt. Met Tom Sweetlove deelt We vs. Death een fraaie split-cd. Een flink stuk zachtaardiger dan het in-your-face spelende We vs. Death, zo komen deze Belgische knullen over. Langzaam maar zeker bouwde Tom Sweetlove aan een opbouw in de show, maar nergens wil het echt de pan uit knallen. In plaats daarvan valt gitaarpartij over pianoloopje en worden oude pannetjes en triangels gebruikt als percussie. Innemend en verbijsterend fraai; ook Tom Sweetlove heeft zeker de kwaliteiten om verder te groeien. De basis is in ieder geval meer dan aanwezig. Al is het wel schokkend te moeten merken hoe asociaal het publiek in dit krakersbolwerk kan zijn. Juist tijdens deze in-en-in intieme setting kakelt menigeen er oeverloos op los. Om schande van te spreken! De avond wordt afgesloten door Gregor Samsa; een aan Múm en Low schatplichtige band uit de Verenigde Staten. En wat van verre komt, smaakt prima, zo blijkt ook vanavond maar weer eens. Hoewel ook hier weer gebabbel de sfeer nogal eens verziekt, werkt Gregor Samsa een zeer emotionerende set af met een combinatie van postrock en fluisterelektronica. Hemels verleidelijk, maar tegelijk ook snoeihard rockend. Een bijzonder smakelijke cocktail en een waardige afsluiter. Een drietal bijzondere concerten op deze postrockavond in het ACU kortom. Eentje met Utrechts eigen trost We vs. Death in een vroege glansrol en twee even goede kompanen erna. Op deze manier wordt bovendien aan het begrip 'Utrecht Postrock City' mooi invulling gegeven. Want van echt kippenvel bij deze soort instrumentale muziek, krijgen we nooit genoeg. Gregor Samsa, Tom Sweetlove en We vs. Death. Gezien: ACU, vrijdag 5 februari 2004.