Tsja, soms valt je oor iets te laat op een bandje. Dan prijst de verzamelaar in mij zich gelukkig met oplettende platenzaakhouders. Niet alleen het plaatselijke Da Capo heeft me meer dan eens voorzien van de nodige collector’s items op de persoonlijk favoriete schijf vinyl, ook in Amsterdam zetelt een uitstekend gesorteerd zaakje. Het was dan ook in Distortion Records dat ik tussen de buitengewoon warrig gesorteerde berg hoezen en breekbaar kunststof de eersteling van We vs. Death aantrof: een lekker obscuur handgenummerd gelimiteerd stukje wit vinyl, met een oplage van slechts 200 exemplaren?! Tijd dus om de naald even lekker te laten indalen in de groef en te zien wat We vs. Death in hun prillere bestaan heeft opgenomen. We schrijven het jaar 2001. Voorwaar alweer 3 jaar geleden. Tempus fugit… De grijze haren zullen niet ver weg meer zijn. Goed, genoeg Opoegeleuter. Terug naar de muziek, we tarten de dood immers, strijden er tegen zelfs! Wat zei ik ook alweer? Wit vinyl? Ook uit de tijd van Stonehenge? Ik hoor het u wel denken! Niets is minder waar. Steeds meer en nog steeds wordt het leeuwendeel van de wereldwijde releases óók op vinyl geperst. We vs. Death echter kiest alleen voor het – in hun geval maagdelijk witte – plakje voor op de pick-up (dus zonder cd versie!). Een prima uitgevoerde, strak gesneden release is het geworden. Een hebbedingetje voor zo’n verzamelende ‘loser’ als ik bovendien. Ingenieus vouwwerk is Zabel Muziek niet vreemd. Dat bleek uit de hoes voor de Boy Ler CD, maar ook uit dit passende stukje origami. De nieuwe We vs. Death split-cd met Tom Sweetlove mag dan geen boodschap willen verkondigen en diverse mededelingen als een ‘white-out’ weergeven, op hun titelloze debuut (voor het gemak toch maar aangeduid als de ‘MK Ultra’ 7”) laat We vs. Death zich van de Kretenzer kant zien. “I Don’t Speak English” (en Spaanse evenmin) prijkt aan de binnenkant van de hoes… Een kromspraak, een paradox, een analogie à la Epimenides? Wie zal het zeggen? De muziek in ieder geval niet. Die beweegt zich meer op het vlak van de andere hoesleuze: “Welcome to Utopia ®”. Cryptiek alom dus. Als een ware EP toerneert de platenspeler braaf zijn rondjes met 33 omwentelingen per minuut. De klanken die daarbij de kamer vullen komen per direct bekend voor. Gejaagder dan we gewend zijn, onrustig zelfs, stuiteren drums en gitaren om elkaar heen. De prachtrust die met behulp van de accordeon in het latere werk gevonden wordt, ontbreekt evenwel nog enigszins. De trompet spreekt vooralsnog, zeker in ‘MK Ultra’, maar heel even tetterend tot ons. Een aanzet tot de langer uitgesponnen lijnen, de breedvoerige spanningsbogen, inmiddels ‘trademark’ voor We vs. Death zijn wel te onderkennen. Melancholie gaat al hand in hand met opwekkende melodievoering, swing is nooit ver weg en moedige erupties worden niet geschuwd (zoals in het uitwaaierende ‘Awful Exchange’). Het geheel klinkt netjes opgenomen, voluit geproduceerd, met ruimte voor elk instrument, pasklaar in de mix. Niks mis mee dus. Je hebt alleen het idee dat er meer in het vat zit voor deze band. Zoals altijd: alle begin is moeilijk. Terugkijkend met deze eerste EP is de ‘MK Ultra’ 7” een meer dan verdienstelijk debuut, een plaatje dat de piketpaaltjes slaat, waarna het afgebakende binnengebied verder verkend kon worden én werd. Zo zie je maar weer wat verzamelwoede en een beetje uitzoekwerk teweeg kan brengen: een nieuw perspectief op een bekende en geliefde band. Nu het niet-postrockende We vs. Death side-project [Ways of] The Fire Harvest hier te huize ook op veel draaibeurten mag rekenen, prijs ik me gelukkig met mijn afwijking. Verzamelaars gaan soms ver, zoeken veel (te veel) uit en halen meer binnen dan goed voor hen is, maar eens in de zoveel tijd spitsen ze de oren en vallen de stukjes op hun plek. De ‘MK Ultra’ 7” is zo’n voorbeeldig exemplaartje. Snel weer terug stoppen in het beschermende hoesje en koesteren. En tegelijk erg hoopvol uitkijken naar de aanstaande nieuwe We vs. Death release. Maar daarover heel snel veel meer op dit station!