A Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band. Een hele mond vol, zo’n bandnaam; hun plaattitels idem dito. Uit het Canadese Montreal komt dit muzikale collectief acht man en vrouw sterk aanrukken en hoewel individualisme volgens de beste anarchistische krakermentaliteit geen rol mag spelen, is Efrim Menuck (mede-oprichter van eveneens Godspeed You! Black Emperor) duidelijk de voorman van dit gezelschap. Waar je met het begrip 'postrock' veel kanten op kunt, kiest A Silver Mt. Zion (we korten voor het gemak maar even af) voor een bijna modern klassieke aanpak. Veel dramatische, zwaar aangezette strijkers vormen op de eerste twee albums een elegisch tapijt van duisternis en hoop. Op 'Born Into Trouble As The Spraks Fly Upward' wordt aan dit palet al wat zang toegevoegd. Een lijn die met wisselend resultaat is doorgetrokken op hun laatste plaat. Zo drukt de invloed van het stemgeluid van de bandleider inmiddels een zwaar stempel op het geluidsbeeld van A Silver Mt. Zion. Na eerdere concerten hier in Nederland, onder meer een weergaloze show in de Effenaar, waren de verwachtingen voor de Tivoli-show hoog gespannen. Terwijl er nog gesoundcheckt werd, had zich in de gang voor de deur al een aardige rij echte fans verzameld. Toen de ingang werd vrijgegeven werd dan ook even een sprintje getrokken om een goede plaats te bemachtigen. Wánt… dit was een ‘seated’ concert. Voor de verandering stond de dan ook Tivoli vol met stoeltjes; een goed plan voor deze soort ingetogen luistermuziek. Zo leek het op voorhand althans. Allereerst speelt Utrechts eigen trots We vs. Death een strakke set, die alleen onderuit gehaald dreigt te worden door problemen met de basgitaar. Of was mijnheer de bassist gewoon vergeten extra snaren mee te nemen? Hoe het ook zij; We vs. Death heeft sterke nummers, een geinige halve stand-up comedian als trompettist/trekharmonica speler en weet toch weer te boeien. Toch, omdat het gebrek aan afwisseling in de setlists de grootste makke is van deze groep. Enerzijds is het waar dat je beter het materiaal kunt spelen dat je echt beheerst, voordat je je publiek gaat vervelen met onaf gefröbel, anderzijds is het wel jammer wanneer daardoor blijkt dat je het na een paar keer We vs. Death wel in de gaten dreigt te krijgen. Los daarvan: wat ze doen, doen ze goed. Klaar. Deze mooie gelegenheid om zichzelf te presenteren aan het juiste publiek wordt dan ook met beide handen aangegrepen. Zonder een greintje zenuwen, maar met nu wel een mooie gebalanceerd geluid, betoont We vs. Death zich een waardige opener. Tijdens het ombouwen tussen de bands werd al duidelijk dat de collectieve geest van Silver Mt. Zion ook in de podiumopstelling tot uitdrukking zou komen. We maken een cirkeltje van jongens en van meisjes… zo ongeveer moet de gedachte hier achter geweest zijn. Wanneer in een halve maansopstelling acht personen plaatsnemen, kan het ‘feest’ beginnen. Wat volgt heeft op zijn beste momenten pure magie in zich, vooral toen het stuwende duel tussen strijkers, gitaren en drums van het tweede album wordt opgezocht. Helaas zijn deze ogenblikken spaarzaam, heel erg zeldzaam. In twee, hooguit drie lange gevallen is het huilen je nader dan het lachen: van pure ontroering, van zieldoorsnijdende pracht en emotie. Wat resteert was een litanie aan politiek getinte statements, hel en verdoemenis preken en soms tenenkrommend gekraai over weinig verheffend arty snarengepriegel. Pakkend? Nee. Dramatisch? Nauwelijks. Van onaardse schoonheid? Soms. A Silver Mt. Zion had zich met de eerste twee albums midden tussen Sigur Ros en Godspeed You! Black Emperor gepositioneerd. Tussen hemelse klankbeelden en loodzwaar geweld. In Tivoli blijkt dat de groep inmiddels een totaal andere kant op wil. Het zij zo. Mijn ding is het niet. Het was te verwachten na het tegenvallende ‘This Is Our Punk-Rock…’, maar van een legendarisch concert was absoluut geen sprake. Zwaar leunend op deze laatste LP verwordt de klassiek getoonzette postrock tot een hippie-gathering van de eerste orde; een frivole kampvuur sing-a-long voor gevorderden. Niet hypnotiserend, niet beangstigend, niet bedwelmend en meeslepend. Indrukwekkend is wel de stilte waarmee het publiek in het begin ademloos naar de muziek luistert en erin opgaat. Ieder voor zich droomt weg en lijkt zich mee te laten voeren op de kabbelende gitaarloopjes. Intens genieten van de verstilde soort postrock als Silver Mt. Zion eigen is, past perfect in een ‘seated’ setting. Maar dan! We zijn zo ongeveer een derde in de set wanneer het eerste schaap vindt dat zitten voor mietjes is en vervolgens plaats neemt aan de rand van het podium. Hele meutes te laat aangekomen volk volgen, totdat het stukje vloer tussen eerste rij en podium helemaal vol staat. Daar zit je dan, met je goede moed. Met tachtig man voor je. Wat nou 'seated show'? Gezeten op mijn eerste-rijstoeltje heb ik, met geloken ogen, de muziek dan ook tot me genomen en waar mogelijk de mineurstemming van de klanken hun werk laten doen. Want zelfs een minder concert van Silver Mt. Zion, doet heel veel goed. Zoveel zelfs dat je bijna, bijna dan, de zieltogende achterlijken voor je zou vergeven. Hoewel Efrim in de laatste toegift nog oproept tot een waarachtige ‘join together’ van de mensheid, acht ik die woorden toch met name van toepassing op de pakweg vierhonderd echte genieters die wel blijven zitten en hun ziel en zaligheid laten zalven door Silver Mt. Zion. De rest mag met een blok beton aan de enkels voor de deur van de brug gekieperd worden. A Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band en We vs. Death. Gezien: Tivoli, vrijdag 20 februari.