'Whatever happened to Theater Kikker?' Het is een vraag die menig Utrechts muziekliefhebber zichzelf de afgelopen jaren, al dan niet hardop, zal hebben gesteld. Was het theatertje aan de Ganzenmarkt in de jaren negentig ook op muzikaal gebied een uitermate spannend podium (een enkeling zal zich nog opwindende shows van Jon Spencer en The Oblivians kunnen herinneren), sinds de heropening in 2001 lijkt popmuziek van de prioriteitenlijst verdwenen. Het is een aderlating die zich pas het afgelopen jaar enigszins heeft laten ondervangen. Zij het op een andere locatie: voormalig Kikker-programmeur Jeroen Boekhorst streek neer in het nieuwe dB's-complex aan de Cartesiusweg, en vond in het knusse zaaltje daar de mogelijkheid zijn van Kikker bekende lijn (vuige trashrock, ingetogen melancholie, lokale helden) voort te zetten. dB's als de 'nieuwe Kikker'? Het is niet eens zo'n gekke vergelijking. Toch vormt ook Kikker zélf nog altijd een belangrijke plek voor muzikale vernieuwing. Met één groot verschil: de basis waarop dat gebeurt, is beduidend minder regelmatig geworden. Zo kijken we nu al tijden likkebaardend uit naar de vierde editie van Utrecht Boft!, eind januari. En, op nog langere termijn, naar de volgende editie van het Impakt festival. En in de tussentijd is het vooral hopen dat de maandelijkse 'Luisteren!- weekenden, onder welke noemer Kikker zijn muzikale activiteiten tegenwoordig bundelt, af en toe iets moois opleveren. Zoals dat zaterdag bijvoorbeeld het geval was, tijdens de viermaandelijkse dansavond 'InterZone'. Alwaar Lackluster, Owen en Apparat zorgden voor het misschien wel spannendste elektronica-avondje dat Utrecht in lange tijd gekend heeft. InterZone is een concept dat temidden van alle platte, fantasieloze dansavonden die deze stad 's weekends teisteren, gerust een 'verademing' valt te noemen. Een avond waarop geen funky techno of -au- obligate altohits voorbijkomen, maar die draait om spannende elektronica. En die draait om, zoals organisatoren Carlos Kok en Bastiaan Verhage het op hun flyers graag uitdrukken: 'The experimental & intelligent side of modern technoïd music'. Kok, tevens eigenaar van Eat This Records, en Verhage, eigenaar van ambientlabel Mechanized Mind runnen sinds een klein jaar de InterZone-avonden. Ze hebben de fakkel overgenomen van Thomas 'noem hem van zijn achternaam maar InterZone', die onlangs een AIO-plek in het buitenland verwierf. Thomas, die vanavond overigens wel is overgekomen om te draaien, begon InterZone begin 2000 in ACU, omdat hij, volgend Kok, 'behoefte had aan avonden met industrial getinte intelligent beat en IDM (Intelligent Dance Music)'. Nadat hij het jaar erop steeds meer problemen ondervond de avond in ACU te houden, bood Jorrit Tamminga, destijds programmeur van het net heropende Kikker, hem onderdak. Die huisvesting geldt tot op de dag van vandaag: sinds najaar 2001 pakt InterZone traditiegetrouw een paar keer per jaar uit in Kikker. En dat alles middels de welbekende om-en-om-formule: specifieke dansavonden als vanavond ('InterZone Dance') worden afgewisseld met avonden die zich veel meer in de ambienthoek begeven, en die zowel letterlijk als figuurlijk 'rustig' genoemd mogen worden. 'Op zulke luisteravonden zijn we al blij met een mannetje of vijftig,' vertelt Verhage. 'Terwijl we vanavond al gauw richting de honderdvijftig gaan.' Kok en Verhage proberen met InterZone verder te gaan waar voorganger Thomas ophield. Centraal in hun programmering staat dan ook de muzikale vernieuwing. 'We willen eigenwijs zijn, mensen uitdagen', vertelt Kok. 'Natuurlijk, mensen moeten erop kunnen dansen, maar er moet méér zijn. Er moet een 'edge' aan zitten.' 'Ter lering en vermaak', noemen Kok en Verhage hun eigen avonden dan ook gekscherend. Al proberen ze aan Interzone wel degelijk een persoonlijk tintje mee te geven. 'Af en toe spitten we onze eigen platenkast na', vertelt Kok. 'En dan vragen we ons af: wat zouden we zélf willen zien? En dat zijn dan acts waar we achteraan gaan'. Een van die voorbeelden is Lackluster, de eerste act van deze eenentwintigste editie. Een schuchter ogende Fin met lang haar, die zijn releases de wereld instrooit via obscure labeltjes als m3rck en deFocus. Met hem onderhoudt Kok al een jaar of drie mailcontact. 'En toen ik vorig jaar kon gaan programmeren, was het voor mij meteen duidelijk: hém wilde ik hebben.' Dat Lacklusters sound niet ver verwijderd is van een noordse geestverwant als Biosphere, straalt er ook in Kikker meer dan eens vanaf. Toch lijkt hij over zijn set af en toe een behoorlijk dansbaar sausje te gooien. Met de nadruk op 'lijkt'. Want hoewel menigeen zijn best doet te bewegen, zijn Lacklusters ritmes veel te grillig en complex om écht te kunnen dansen. Maar de taferelen die dit oplevert, zijn behoorlijk komisch. Stukken komischer in ieder geval dan de set van Utrechter Owen. Owen, eerder ook al eens te zien op InterZone, glijdt veel meer richting techno, en walst aan de subtiele spanningsopbouw van de Fin jammer genoeg welhaast voorbij. Iets dat in ieder geval niet geldt voor de afsluiter van de avond: Berlijner Sascha Ring, alias Apparat. In de nacht dat de rest van zijn Shitkatapult-stal (waarvan hij met T.Raumschmiere mede-eigenaar is) huis houdt in de überhippe Berlijnse club Maria, geeft Apparat een knalset ten beste in Theater Kikker. Van de sferische ritmiek van debuutalbum 'Duplex' is weinig meer over: Apparat kiest in Kikker voor de weg die hij met zijn releases op Ellen Alliens label bPitch Control ook al insloeg: robuust, spannend en uitermate dansbaar. De jongens van InterZone hadden zich geen betere afsluiter kunnen wensen. En kunnen tevreden op weg naar de volgende editie. Nog maar een maandje of vier te gaan. InterZone Met Apparat, Owen en Lackluster Gezien: Theater Kikker, zaterdag 11 december 2004.