Het is de ideale invulling van een zaterdagmiddag: met een biertje binnen handbereik in Paradiso luisteren naar bevlogen singer/songwriters. Een betere vlucht uit de Sinterklaasdrukte buiten de Amsterdamse poptempel is bijna niet denkbaar. De stoelen rondom het in het midden van de zaal opgestelde podium –met daarop een prachtige vleugel- zijn dan ook allemaal bezet. In blokjes van vier nummers laten deelnemers aan de Singer/songwriter finale van de Grote Prijs van Nederland zien wat ze kunnen. Voor de pauze staan er enkel heren achter de microfoon (Erik Vandenberge, William Seen’s Transport Music, Anderson en White Sands). Na de pauze bijt Kim –die de regiofinale in De Tagrijn in Hilversum won- achter de vleugel de spits af als eerste vrouw. Met haar krachtige, soms soulvol klinkende stem, maakt ze het ontbreken van vrouwen in het eerste gedeelte in één keer goed. Na Kim volgen in het twee gedeelte Roy S., Arthur, Charlie Dée en Sophie (die vorig jaar in de finale stond en dit jaar als entre-act staat geprogrammeerd). De optredens van Roy S., Anderson en Charlie Dée steken er in deze finale echt bovenuit. Roy S. heeft een indrukwekkend stembereik en zingt op een zeer intense, bijna getormenteerd te noemen manier over de liefde, de zee en andere zaken des levens. Hij maakt regelmatig gebruik van tempo en dynamiek-wisselingen en zet een zeer spannend optreden neer. Voor sommige mensen in het publiek iets te spannend, gegeven het wat lauwe applaus. Utrechter Roy S. is samen met gitariste Marieke M. zonder twijfel verantwoordelijk voor de meest vernieuwende en experimentele set van de middag, maar om een GPN-finale te winnen is blijkbaar toch een toegankelijker oeuvre nodig. Het duo Anderson speelt luisterliedjes in de beste Kings of Convenience traditie. Het is muziek voor de liefhebber van gevoelige, verstilde gitaarpop. En daar zitten er genoeg van in de zaal, getuige het oorverdovende applaus na elk nummer. Anderson houdt het commentaar tussen de songs beperkt tot korte opmerkingen als ‘wat een fijne reactie’ en ‘dit nummer is voor mijn aanstaande vrouw’. Het optreden komt bezield over, maar lijkt door de zenuwen niet altijd even toonvast te zijn. Uiteindelijk wint Anderson toch met een percentage van 33% de publieksprijs. Charlie Dée en Martijn van Agt tenslotte zijn ook een echte publiekslieveling: ze hebben een hele bus met mensen meegenomen, de presentator geeft ruiterlijk toe dat hij verliefd op Charlie is, en ook de fotografen vallen in katzwijm bij deze prachtige dame. Charlie geeft een ontspannen optreden: net als Arthur en White Sands geeft ze blijk van een ruime podiumervaring. Ze is naar eigen zeggen geïnspireerd door Joni Mitchell, Jeff Buckley, Fiona Apple en Rickie Lee Jones. Na een eerste rustig nummer, waarvoor het publiek heftig applaudiseert, gaan bij het tweede meer up-tempo nummer haar schoenen uit, zodat ze met blote voeten de pedalen van haar vleugel bedient. Het optreden klinkt fris, krachtig en melodieus en dat Charlie Dée de finale wint, komt dan ook niet als een verrassing. Het slotnummer ‘This is What Life Is’ zou nog wel eens een hit buiten singer -songwriter land kunnen worden.Tijdens de prijsuitreiking noemt het jury-rapport haar optreden ‘overtuigend’ en roemt de ‘kwaliteit in haar stem’. Haar begeleider Martin van Agt krijgt de prijs voor beste muzikant, en gezien zijn zeer bevlogen spel is dat niet meer dan terecht. Grote Prijs van Nederland, finale singer/songwriter