Normaal gesproken is het een vrij treurige plek, het Smakkelaarsveld. Amper twee jaar terug stond het veldje, direct naast het station, nog bekend als het junkenveld. Daar is inmiddels korte metten mee gemaakt, en zaterdag veranderde het parkje zelfs in een heus festivalterrein: voor de tweede keer streek het Zinin circus neer. Bij binnenkomst valt direct de vrolijke aankleding op, die doet denken aan de Parade. Dezelfde relaxte sfeer die bij dat festival heerst, was ook sterk aanwezig op het Zinin festival. Geen rijen voor de wc dus, relaxte banken en stoelen her en der op het terrein, en zelfs het halen van een biertje kost weinig tijd. Die relaxtheid werd schijnbaar door het publiek kennelijk wel gewaardeerd, want tot de avond heerste er een soort loomheid. Dat ging niet ten koste van de bandjes, maar wel van dancetent Wijk C. Zo kon het zijn dat dj Illvester aan het eind van de middag nog in een letterlijk lege tent stond te draaien, en dj Maze pas aan het begin van de avond de eerste mensen schoorvoetend aan het bewegen kreeg. Live-act Geigercounting kon zijn set uiteindelijk besluiten met een opgelucht “Is het toch nog druk geworden”. Een van de oorzaken zal ongetwijfeld zijn dat de dj met de rug naar het publiek draaide, en de tent misschien beter wat meer op het terras gericht had kunnen worden. Zoals gezegd werden de bands beter bekeken. De twee podia wisselden elkaar strikt af, zodat men niets hoefde te missen. Zowel op het podium als ervoor bleek Zinin vooral een samenkomen te zijn van de Utrechtse muziekwereld. Veel Utrechtse muzikanten in het publiek, veel ook op het podium. De dag begon aardig met het optreden van Met Tuiten, en omdat publiekstrekker Gem al halverwege de middag op het programma stond was het Smakkelaarsveld rond drie uur al behoorlijk gevuld. Eleven speelde een thuiswedstrijd, maar de meest enthousiaste fans bleken een groepje stonede 14- tot 15-jarigen te zijn die wilde laten merken dat ze er op Lowlands bij waren ('Theooo!') - van wie zijn die kinderen toch? En waarom hebben jonge bandjes altijd nog jongere fans? Zanger Anthonie is een enthousiast performer, maar de liedjes lijken uiteindelijk te veel op elkaar en er gebeurt te weinig om het spannend te houden. Zelfs de pubertjes dropen een voor een af. Verrassend sterk was singer/songwriterduo Sneakerfreak. Tweede gitarist Lourens had verplichtingen met Van Katoen op het gelijktijdige HoutenPop, en hoewel de twee moeite hadden met het geluid uit de dancetent, bleef het optreden toch heel behoorlijk overeind. Halverwege kende het festival een kleine inzinking, met optredens van Bolchi (bleek toch vooral een slap aftreksel van het illustere Vive la Fête), Sandusky (wilde maar niet overslaan naar het publiek) en Random (een inderdaad schijnbaar willekeurig bij elkaar geraapt gezelschap muziekschoolleerlingen). Bovendien was het geluid vooral ’s middags op het Kiosk B podium niet om over naar huis te schrijven, waardoor rappers de Dode Dichters eigenlijk nauwelijks te verstaan waren. Crossover-band Shalla daarentegen bracht een overtuigende en gevarieerde set vol funk, soul en hiphop met een etnisch randje. Het was volstrekt duidelijk dat de band bestaat uit ervaren muzikanten, en de band kreeg het publiek ook aardig mee. De eerste act die het dak van tent A er écht af kreeg, was Racoon. Een tijd uit beeld verdwenen, maar nog niet vergeten, zo bleek. Zonder electrisch geweld, maar met een even effectieve akoestische gitaar, kreeg de band de handen de lucht in. Het blijft allemaal wat zoetjes, het moet gezegd worden, maar de toegift was, zeker op basis van de reactie van het publiek, wel verdiend. De Utrechtse acts mochten dan over het algemeen hun mannetje staan, het waren toch echt de buitenlandse acts die het festival kleur gaven. Pas bij Ghinzu kwam Zinin weer echt op gang. Deze Belgen herstelden de door landgenoten Bolchi in twijfel geraakte goodwill voor onze Zuiderburen op grandioze wijze. Zo zouden de mannen van Reservoir Dogs eruitzien als ze in een band zouden zitten - en waarschijnlijk zouden ze ook zo klinken. Het ging weliswaar niet altijd ergens heen, maar de muziek was spannend genoeg en de band bewees dat image in de popmuziek het halve werk is, ook al was het een beetje bestudeerd. De grootste verrassing van het festival kwam uit Keulen: de mafketels van Von Spar waren voor het eerst op een Nederlands podium te zien, en zorgden, de autistisch heen en weer lopende zanger Thomas Von Spar voorop, voor de nodige opwinding. De invloeden van bands als The Fall, B-52’s en Soft Cell zijn onmiskenbaar, en Von Spar past prima in de postpunk-opleving van het moment, als het Duits(talig)e equivalent van The Rapture. Ook hier blijkt maar weer: uitstraling is het halve werk. Zelfs een oponthoud van vijf minuten vanwege de reparatie van de basgitaar (We neeed ze bassguitar!) kon Von Spar niet van zijn stuk brengen: Daar gaan we ongetwijfeld meer van horen. Publiekslieveling en afsluiter BOO! blijft een vreemd fenomeen. De band is ongekend populair in Utrecht, en trekt al jaren volle zalen met verbazingwekkend middelmatige songs. Misschien is het de vreemde gewaarwording om heel hard BOO naar een band te mogen roepen die aantrekkingskracht heeft, maar de bewegende lippen op de eerste rij maken duidelijk dat de band wel degelijk echte fans heeft. De bizarre combinatie van funk, reggae, eighties pop en rock van de androgyne zanger Chris Chameleon en zijn mannen gaat er op Zinin in elk geval in als zoete koek, en de band betoont zich een waardig afsluiter. Al met al mag Zinin 2 zeker geslaagd genoemd worden. Voor de tien euro entree kreeg de bezoeker een heel fatsoenlijk programma voorgeschoteld (een koopje voor fans van BOO!). Het programma gaf een mooie doorsnee van wat Utrecht op dit moment te bieden heeft, aangevuld met een aantal spannende nieuwe buitenlandse snoepjes. Het weer zat mee, zeker niet onbelangrijk voor een festival dat chillen als hoogste goed propageert. Wat ons betreft is er geen enkele reden om volgend jaar geen Zinin 3 te organiseren! Lees de komende dagen ook de interviews die 3VOOR12/Utrecht had met diverse hoofdrolspelers!