Het is vroeg in de middag, de zon schijnt: laten we een singer/songwriter gaan bekijken! Jaja. Marius had de omstandigheden niet mee, want wie wil er nou naar lange, trage liedjes gaan luisteren als ie net het festivalterrein heeft betreden? Wat echter ook niet hielp, is dat eigenlijk geen enkele van de nummers enigszins wilde beklijven. Halverwege kondigde de ook qua uiterlijk en podiumprestatie weinig opvallende bard een countrynummer aan, wat even de hoop op wat afwisseling bracht, maar ook dat nummer klonk als de rest en was alweer vergeten voordat het goed en wel afgelopen was. Misschien dat het laat op de avond wel sfeer had gehad, maar zo overdag leek die HvU-popprijs die Marius heeft gewonnen toch behoorlijk onterecht. Muzikaal avontuur was er wel in de Beleving-tent, waar helaas gedurende de hele dag maar drie acts geprogrammeerd stonden. Zo viel er overdag voor de geoefende luisteraar te genieten van atonale klanken bij Tetzepi, waar een kleine tent als deze uitermate geschikt voor was, maar was 's avonds ook Spinvis hier geprogrammeerd. Dit bracht wat logistieke problemen, want men trok massaal uit voor Erik de Jongs speciale programma 'De ogen van de bruid', waardoor de tent uitpuilde. Het was dan ook wel erg bijzonder wat onze favoriete Nieuwegeiner vandaag bracht: drie monologen, voorgedragen door drie acteurs/muzikanten (Hans Dagelet, Lucia Meeuwsen en Hans Kok), live begeleid door De Jong met band en het Rosa Ensemble en uitgebeeld met videobeelden. Over een vrouw die zich vervreemd voelt van haar man, die iedere dag met vreemde mensen aan de telefoon hangt, over een bruid en een meisje die op over miljarden eeuwen heen met elkaar verbonden zijn en over een man die uit elkaar valt in het zwembad. De teksten waren weer van welhaast onwerkelijk poëtisch hoog niveau, de muziek was hallucinant en hypnotiserend: de drumcomputer spuwde 30 minuten lang hetzelfde trage ritme uit, De Jong en zijn begeleiders speelden hun repetitieve loopjes op popmuziekvreemde instrumenten en de sfeer werd allengs surrealistischer. Bepaald niet gemakkelijk te verteren, al met al, maar wie volhield, zweefde na afloop voldaan de tent uit. De Beschaving was weer zo'n postmodern multidisciplinair festival zoals ze de laatste tijd als onkruid van tussen de straattegels schieten en dus werden de bezoekers verblijd met een heuse literatuur/spoken word/standup-tent. Erg literair was het helaas niet allemaal, want onder andere Ronald Giphart stond er 's middags opgesteld. De vaste waarde van het Utrechts straatbeeld hield een greatest hits voorleesbeurt, waarbij al zijn boeken langs kwamen. Het probleem is alleen dat al die boeken 10 jaar geleden ook al behoorlijk slecht waren. Alleen de Maarten 't Hart aankleedpop was nog wel grappig, maar ook die recyclet hij al een jaar of 15. Wellicht wordt het tijd dat de man eens gaat rentenieren… De programmering van Marike Jager als een van de slotacts leek van te voren wat vreemd, maar toen ze eenmaal aan het spelen was, bleek de Grote Prijs-winnares meer dan genoeg klasse te hebben om alle acts van de afgelopen dag te evenaren danwel te overtreffen. Breekbaar, maar toch stoer, met precies genoeg tempowisselingen en jazzy kleurtintjes om van begin tot eind te boeien. Misschien kan de thematiek hier en daar nog wat breder en de zonnebril en boa-sjaal hadden ook niet gehoeven, maar ach, dat charmeerde toch ook wel weer. Wel moet ze oppassen vooral nooit in zee te gaan met een band en een gladde producer, want sommige van de nummers zouden door smakeloze begeleiders wel eens in een glad Sheryl Crow/Ilse de Lange/etc.-jasje gestoken kunnen worden. Zo breekbaar als ze vanavond gebracht werden, waren de nummers op hun best en het is dan ook te hopen dat ze zo blijven….