Elke twee weken vragen we een aantal redactie-leden een greep te doen uit hun platenkast of i-pod. Waar luistert de redactie naar? Dit keer met o.a. Machiel Coehorst: 1. Timesbold - Eye Eye Met zijn tweede project Whip bracht Jason Merritt al enkele pracht cd’s uit, in de hoedanigheid van Timesbold doet hij niet anders. De intens melancholische droefheid op ‘Eye Eye’ past volgens sommigen wellicht beter bij jaargetijden met vallende bladeren, wat mij betreft is het ook nu fijn luisteren naar de alt.country met breekbare zang, zingende zaag en banjo. Ontluisterend mooi. 2.Tom Waits - Blood Money Alleen al om het nummer ‘All the world is green’ de moeite waard, deze cd van Tom Waits die als tussendoortje, samen met ‘Alice’, op de markt kwam. Het is niet zijn beste cd, maar Blood money bevat genoeg pareltjes in de traditie van Rain dogs en Swordfishtrombone om te kunnen overtuigen. Eind dit jaar verschijnt de langverwachte opvolger van de chroniqueur van de zelfkant en hopelijk verblijdt hij ons land dan ook met enkele (niet al te prijzige) optredens. 3. Wilco - A Ghost Is Born Experimentele, maar toch melodieuze pop met een opvallende rol voor de piano, dat is Wilco, de formatie van Jeff Tweedy. Al eerder besproken in deze rubriek, maar moeilijk te negeren in dit lijstje. Het eerste nummer zet direct de toon: kalm kabbelend met piano en zang beginnend en na een minuut of twee lekker ontsporend met een Neil Young-achtige, rusteloos hakkelende, gitaarpartij. Soms overdrijft Wilco zijn experimenteerdrift, een ruisende feedback van tien minuten is wat teveel van het goede. 4. Mintzkov Luna - M For Means, L For Love In afwachting van de nieuwe cd’s van dEUS en Soulwax die voor het najaar gepland staan, is dit schijfje van een andere Vlaamse hoogvlieger zeker een aanrader. Mintzkov Luna bewijst met haar frisse en energieke debuut dat je aan veertig minuten genoeg kunt hebben om aan te tonen dat je tegelijkertijd gejaagd, ongedurig, venijnig en explosief, alsook melodieus, ingetogen en gevoelig kunt klinken. Sterke, strak gecomponeerde nummers met een ijzersterke ritmesectie. En dat die zang nou zo lijkt op die van Tom Barman, tja, het zal wel. 5. Krang - Aait Of de kraaien zullen schateren om het verscheiden van Neerlands meest inventieve formatie Krang valt nog te bezien. In ieder geval is de zwanenzang van de dwarse avant-garde bluesrockband uit Diepenheim een, opnieuw volledig in het Twents gezongen, waardige afsluiter van een omvangrijk oeuvre. Met de vertrouwde Krang-ingrediënten, deze keer aangevuld met een trompet. Andre Manuel vindt vast wel een ander podium (naast zijn cabaretvoorstellingen) om zijn duistere universum te tonen. Peter Bijl: 1. Múm - Summer Make Good Soms heb je dat. Dat je bij een concert vanaf het eerste moment aan de grond genageld staat, bevangen door een gevoel dat je bijna alleen als 'absolute magie' kunt bestempelen. Iets dat je maar weer eens doet beseffen hoe wonderlijk móói muziek soms kan zijn. Het overkwam me bijvoorbeeld een jaartje of twee terug, in EKKO. Op het podium stond Múm, een IJslands gezelschap waar ik wel van gehoord had, maar wier muziek mij tot dan toe nog volledig vreemd was. Maar vanaf de eerste noot was ik verkocht. En waande ik mij zwevend, temidden van de engelen. En bij het concert dat ik pas in Berlijn van ze zag was dat niet anders. Om over de platen maar te zwijgen: 'Summer Make Good', hun derde, vormt ook temidden van de brandende zomerzon vormt nog altijd een tintelende verfrissing. Je zou bijna uitroepen: het is nooit te warm, voor de Efteling.. 2. Sirqus Alfon - Greatest Hits Je moet best lef hebben natuurlijk, om je eerste demo meteen de titel 'Greatest Hits' mee te geven. Of een gezond gevoel voor ironie natuurlijk. Want 'Greatest Hits´ zijn het zeker, de 20 songs die deze Zweedse polka-acrobaten op dit schijfje uitpoepen. Van 'I Like To Move It' tot 'I'm A Scatman, via 'U Can't Touch This' en 'Freestyler'; gewapend met drums, contrabas, melodica, megafoon én plaksnorren weet dit rariteitenkabinet vrijwel iedere nineties-classic naar haar hand te zetten. Je gezicht ondertussen met een kamerbrede glimlach opsierend. Die er de rest van de dag niet meer vanaf te krijgen is. 3. Peter Beil- Das Beste vom Norden (1996) Toegegeven, ik hou best van wansmaak. En ja, daarvoor zit je best goed in Duitsland. De Heimat van Heino, Dennie Christian en Matthias Reim. Én van de artiest die mijn oogballen er zelfs temidden van alle tweedehands-ramsj bijna deed uitvallen: Peter Beil. 'Das Beste vom Norden' is een schijfje uit de Star Collection, temidden van giganten als Abba, Eric Clapton, Kool & The Gang en Black Sabbath. Wanneer alleen al de verbluffende hoes van mijn bijna-naamgenoot pas echt tot me doordringt, gris ik de cd -één euro zestig- met gretigheid uit de bak. Songtitels als 'Alles Paletti, alles im Griff', 'Wo die Möwen schrei'n im Wind' en -jawel, u leest het goed- 'In Hamburg wird nicht gejodelt', ze staan sindsdien in m'n geheugen gegrift. En schallen zelfs af en toe op volle oorlogskracht door mijn kamer. Deuren en ramen dicht uiteraard. Mike B: 1. Ghinzu – Blow Na een optreden op de Gentse feesten eindelijk gekocht. Want tot nu toe de Belgische plaat van het jaar. Favoriete tracks: knaller “ ‘til you faint” , neuzelrocker “Mine” en natuurlijk “Do you read me” dat de festivalhit van Zinin gaat worden. 2. Timesbold – Eye eye Aardige jongens hoor, die Yearlings. Maar deze knapen uit New York zijn pas echt goed! Wie er laatst bij was in Ekko zal het beamen: prachtige nummers (van het soort dat je er bijna van baalt als ze afgelopen zijn) met fraaie & subtiele instrumentatie. Deze plaat wil maar met moeite uit mijn cd-speler vanwege kippevelgarantie. Bijvoorbeeld bij album opener “Bone Song” of bij het 16 Horsepower-achtige “Vengeance day”. 3. Jump, Jive & Harmonize (Teenage Shutdown) Verplichte verzamelaar voor wie graag gruizige garagerockbandjes hoort. Er zijn maar weinig ‘60’s teenbeat platen die van begin tot eind top zijn. Dit is er zo een. Onder andere van “Busy body” van de Jolly Green Giants (tja…) en “El Monstruo” van Los Shains (uit Peru nota bene) krijg ik ongelofelijke zin om met in iedere hand een fles bier te dansen. 4. Talcum Soul 4 (Stateside) Heb ik net 2 maanden deel 1, blijkt tot mijn verbazing dit jaar alweer deel 4 uit deze serie oude soul verzamelaars verschenen te zijn. En het swingt alweer! Dat lijkt te komen doordat megagigant EMI naast Capitol nog veel meer labels opkoopt. Zijn monopolies blijkbaar toch nog ergens goed voor, want voor deze verzamelaar zijn de archieven goed doorgepluisd. Veel up-tempo werk waar je kont niet van stil wil blijven zitten. Instant-feelgood-party CD. 5. Cheap Trick – Cheap Trick (’77) Deze plaat heb ik al een eeuwigheid en doet het altijd goed. Laatst op de camping dacht een vriend van me bij het horen (na een blik in het cd-koffertje) dat het de Queens of the Stone Age waren. Die link zou ik zelf niet zo snel leggen, maar het zegt genoeg over de kwaliteit en tijdloosheid van deze klassieker. Op briljante wijze worden hardrock, punk (die basgitaar!!!) en the Beatles tot een geheel gesmeed. Bevat o.a. de originele versie van “He’s a whore” (10 x beter dan Steve Albini’s Big Black versie) Rutger Betlem: 1. The World Ain't Round, It's Square: 17 Paint-Peeling Garage-Punk Monsters!!! Uit de platenbak van garagefestival Primitive. Een deel uit een serie van stampende compilaties van het Teenage Shutdown label. Een heerlijk bak obscure fifties en sixties garage die ook nu nog actueel is - zie de aanhoudende stroom jonge garagebands die 's lands mini-zaaltjes bestormt. Het origineel blijft altijd net iets lekkerder. 2. Definitive Jux Presents III Alweer een compilatie. Dit samenraapsel uit de Definitive Jux-stal is iets minder scherp dan Definitive Jux Presents II, desondanks nog immer een selectie van de meest spannende hiphop die op dit moment wordt gemaakt. De rappers van Def Jux hebben begrepen dat je er niet altijd kond van hoeft te doen dat je lul langer is dan je bek breed. De bijgeleverde dvd bevat een oogbalstrelende animatie bij Stepfather Factory van Definitive Jux-baas EL-P. 3. Komety - titelloos Deze Polen hebben, mede dankzij de prachtige slepende, slissende, zachte taal, een van de meest amusante rockabilly-platen van het afgelopen jaar afgeleverd. Neo-rockabilly wordt afgewisseld met psychobilly en alles in een even opgewekte toon. Het maakt het de perfecte zomerplaat. Naast Poolse riedels staan er ook een aantal Engelstalige nummers op. Schaamteloos meezingen mag. 4. The Misunderstood - The Lost Acetates 1965 - 1966 Van de Beatles en Jimi Hendrix worden iedere dag nieuwe opnames in een bureaulade gevonden. Anders is het bij The Misunderstood. Deze sixtiesband kende een ultrakort bestaan. Nipt twee jaar na de definitieve samenstelling was de Vietnam-oorlog daar en bleef er weinig over van de belofte die onder de vleugels van de latere BBC-coryfee John Peel hing. Een aanstekelijk plaatje. Vooral voor wie erin slaagt teksten als - 'The world's got a lot of space so why do they try to erase all the mountains and the air? Oh it just don't seem fair' te negeren. Nieuwsgierig? Denk aan de Stones in hun ruigste jaren. 5. Archie Shepp - Hipnosis Drie van deze vier nummers tellende plaat zijn inwisselbaar voor iedere ander hoogstaand jazznummer. Het titelnummer Hipnosis daarentegen is een van de beste freak-jazz nummers ooit. Ruim 26 minuten gaat Shepp los. Het centrale thema wordt echter nooit vergeten. Dit maakt dat deze compositie er maar niet slaagt om irritant te worden of op de zenuwen te werken. Een hele prestatie voor zoiets onverteerbaars als freak-jazz.