Psychobilly 's middags op Radio 3: het is een veeg teken. Maar met de muziek van de Horrorpops kan het. De band maakt de doorgaans stevige combinatie van rockabilly en punk licht verteerbaar. De psychopop van Kim Nekroman (Nekromantix) wordt volgens hetzelfde recept gebrouwen als de ska-pop van No Doubt: pakkend, fris en opgetogen. Zelfs de stem van de plukbasspelende Patricia heeft veel weg van No Doubt-frontvrouw Gwen Stefani. De band slaat er meteen een nieuw psychopad mee in. De stroming blinkt sinds grondleggers The Ricochets en de beter bekende Stray Cats immers niet uit van de vernieuwingsdrang. Het valt dan ook op zijn minst te prijzen dat de Horrorpops zich uit dit keurslijf hebben weten los te schudden. Kim Nekroman en Patricia van Peanut Pump besloten in 1996 samen te gaan werken. De voorman van de Nekromantix leerde Patricia de eerste contrabasbeginselen en maakte zelf de overstap naar gitaar. In 1997 volgde de eerste reeks optredens. Afgelopen januari verscheen het eerste volwaardige album ('Hell Yeah!') bij Epitaph, zondag stond de band in een halfgevulde Helling. En de Horrorpops wisten zich aldaar redelijk te handhaven. Het repetoire werd met verve uitgevoerd en kreeg live de rouwheid die de plaat mist. Patricia ontpopte zich tot een whiskyslurpende volgetatoeerde psychobitch, met een aardig stembereik. Prijzenswaardig was daarnaast ook de podiumact van Kim Nekroman. Is hij bij de Nekromantix duidelijk de leidende figuur en blikvanger, bij de Horrorpops schikt hij zich in een achtergrondrol. Maar of dit de broek is die hem het beste past? Hij is duidelijk de betere contrabasspeler van de twee, net als Patricia de betere gitarist is. Nekroman kan het bij gebrek aan techniek dan ook niet laten zijn gitaar als een plukbas te bespelen. Een vermakelijk gezicht, maar wel iemand die het verkeerde apparaat in handen heeft. Een kortstondige instrumentwissel halverwege het optreden stuwt het bandgeluid meteen naar een hoogtepunt. Want het moge gezegd: met name in het begin van het concert mist er veel. De zaal komt moeizaam los en de band heeft het daar duidelijk moeilijk mee. Pas na een minuut of twintig komt er vaart in optreden en dan nóg blijft er iets wringen. De Horrorpops lijken uit op effectbejag. Iets wat er ook op de plaat al vanaf leek te spatten. 'Hell Yeah!' is met een dikke commerciele saus overgoten. Het is allemaal net iets te lekker. Het podium vullen met twee slecht acterende, in matrozenpak gestoken, gogo-girls versterkt dat beeld alleen maar. Het showelement gaat, kortom, net te vaak boven pure rock ‘n’ roll, en dat is een misser. De langdurige intermezzo’s tussen de nummers door vermoeden bovendien een mager repetoire: het optreden in De Helling wordt met veel rekken en strekken tot nipt een uur uitgesponnen. Het blijft dan ook afwachten of de aanstekelijke, want dat is het, pop-psychobilly van de Horrorpops een kaskraker wordt. Hardcore-psycho’s zouden de muziek wel eens te licht kunnen vinden. Blijft over: het popminnend publiek. En de muzikale kreet waaronder de Horrorpops misschien nog wel het beste geschaard kunnen worden: 'psychobilly voor beginners'. The Horrorpops. Geizen: Tivoli De Helling, zondag 4 april 2004