Roccoman uit Utrecht, het is een apart gezelschap. De band, die naar eigen zeggen staat voor ‘Rap and Roll’, speelt vandaag, Tweede Paasdag 2004, in Sevenum in Limburg. Daar wordt voor de 23e keer Prilpop georganiseerd. De organisatie van dit vier dagen durende, entreevrije festival, heeft uit 235 ingezonden demo’s 22 acts geselecteerd. De regio Utrecht is niet slecht vertegenwoordigd: behalve Roccoman staan ook The Shenanigans op de Limburgse paasplanken. We ontmoeten elkaar bij de Starsound Studio in Utrecht. Eigenaar Toni Peroni (drums, backing-vocals) komt samen met Bas (hoe toepasselijk, bassist) aangereden. Vrolijk, maar bezorgd stapt Toni zijn busje uit. 'Hij molt mijn cd-speler, die gek!' Schuldig kijkt ‘Basco’ de andere kant op. 'Hij deed al vreemd, hoor,' verontschuldigt hij zich. Geluidstechnicus Martin gaat op onderzoek uit. Met plamuurmes en ijzerdraad weet hij de cd uit de nieuwe installatie van Toni te halen. 'Is ‘ie er uit?', galmt het over het terrein. 'Deze cd had ik morgen nodig,' zegt Bas. Het ziet er niet goed uit. Om 20.00, als alles is ingeladen, vertrekken we in de Volkswagenbus van Toni. Iedereen zingt en drumt op het interieur. Op de achterbank komen Seabert ('ook al is hij klein..."'), Gerard Joling en de Beegee’s voorbij. Voorin hebben Toni en ik het over videocamera’s en tattoeëerders. Bestuurder Martin doet met iedereen een beetje mee en vergeet zelfs op de weg te letten. 'Toni, jij wist toch waar het was?', klinkt er dan ook op een gegeven moment. 'Nee, alleen de plaats, heb ik gezegd.' Dat schiet niet op. The Shenanigans worden gebeld voor de broodnodige routebeschrijving. Als we om 21.15 in Sevenum aankomen komt de jolige artiestenbegeleider, annex mede-organisator Johan van Rens aangestormd. 'Roccoman? Hallo!' Hij wijst een kleedkamer aan, waar de mannen uiteindelijk niet meer dan één minuutje zitten. Maar die haast heeft weinig nut. Tergend langzaam ruimt de vorige band het podium af. 'Ik heb ondertussen alles al meegemaakt, ze maken mij niet meer gek. Ik wacht wel.' zegt Toni. De voormalig Goede Doel-drummer vertelt: 'Ik speel vandaag met een superklein drumstelletje. De mensen zullen wel denken, wat is dat voor een leipo.' Hij lacht. Toetsenist Wouter vult hem aan. 'Klein, maar met een scherpere sound.' Om 22.00 kan het korte, maar brede podium opgebouwd worden. Ondertussen vertelt Johan van Rens, die de hele avond vrolijk lijkt te zijn: 'Jullie krijgen na afloop een DVD met daarop jullie optreden. Maar verwacht er niet teveel van, je moet een gegeven paard niet in de bek kijken, he?' Het is een goed initiatief, 'want', vertelt Van Rens mij, ‘als je leuke bands wilt hebben tegen onkostenvergoeding, dan moet je ook iets extra’s doen.’ Ik kijk even rond in het ‘OJC Walhalla’. Het jongerencentrum heeft heel erg zijn best gedaan om het gezellig te maken. Buiten, in de Walhallatuin, is een kampvuur en een bar. Aan de voorkant van het centrum staat een eettentje en binnen nog een tweede bar. Op tv-schermen boven het podium worden de optredens geprojecteerd. Het publiek valt mij meteen al op. Hier vind je van alles wat, om het zo maar even te zeggen. De zogenoemde 'alto’s' zijn misschien wel het meest vertegenwoordigd, maar ook punkers, rockers en studentikoze types lopen in en uit bij dit festival. Bezoeker Peter Paul (27) vertelt dat hij hier komt omdat ‘de Heideroosjes hier ook zijn begonnen.’ 22.50. Het is zo ver. ‘Mag de muziek uit?’ Organisator Van Rens staat op het podium en seint naar de mensen bij de muziekinstallatie. ‘Hier is de één na laatste band van Prilpop 2004. Mag ik een groot applaus voor Roccoman!’ Het publiek reageert afwachtend op de ‘fusie van rock, electric exotica en heftige dancebeats’, zoals de band het zelf omschrijft. Vreemd is dat niet. Deze muziek is echt wennen. Ik zou ook niet weten hoe ik het het beste moet omschrijven. Een soort van Prodigy meets Cypress Hill, meets T. Raumschmiere, meets Muse, iets in die richting. Ik geniet van deze band. Zelfs van gabber (heeeeerre’s Johnny) weten ze iets cools te maken. In de zaal ontstaat inmiddels een pit. Iedereen ontdooit. Het kan ook niet anders, want de hoeveelheid energie die deze band over je uitstrooit is overweldigend. Bij nadering van het laatste nummer gaat het publiek helemaal los. ‘Wij waren Roccoman, tot de volgende keer.’ Niets daarvan, als het aan Limburg ligt. SPELUH! Galmt het door de hele zaal. En een toegift is het gevolg. Roccoman is tevreden. 'Het ging wel lekker', zegt gitarist en leadzanger Richard, alias ‘The Buck’. Toni en Wouter vertellen dat ze eigenlijk vinden dat een optreden altijd zo moet gaan. Je moet het publiek overtuigen, dat is heerlijk. Ook Van Rens is tevreden. 'We hebben dit jaar een kwalitatief goed festival, onder andere door jullie.' Geluidstechnicus Martin heeft maar één kleine aanmerking. 'De trigger deed het niet. We moesten in plaats daarvan dus een microfoon gebruiken, maar de klank was niet diep genoeg.” Hij doelt op de versterking van de kickdrum van Toni. 'Maar deze kickdrum klinkt alweer veel beter dan de vorige die Toni had, dus ik ben al heel blij.' Om iets na enen is het tijd om terug te gaan naar Utrecht. De eerst oh zo aanwezige bandleden zijn veranderd in vermoeide artiesten. Zij moeten er, net als ieder ander, de volgende ochtend weer vroeg uit. Samen vallen zij op de achterbank in slaap. Maar dan wel met dezelfde conclusie: het was een geslaagde avond. Roccoman Gezien: Prilpop 2004 in Sevenum, 12 april 2004