Strak in het zwarte pak gehesen maakte de New Yorkse band Interpol vorig jaar veel indruk op de Nederlandse podia. Hun mengvorm van sterke melodiegedreven sfeervolle rock met invloeden van Joy Division en The Chameleons werd overal goed ontvangen. Uit het Engelse Brighton komt Interpol’s Britse neefje: British Sea Power. Op het vorig jaar verschenen debuutalbum ‘The Decline of British Sea Power’ wordt een intelligente balans gevonden tussen de snerpende rocksound van de Sonic Youth ‘Dirty’-gitaar, Bowie’s arty glamschwung en sferen van Echo & The Bunnymen of Joy Division. Met als resultaat een opwindend stuiterende plaat, die het beste van Interpol vermengt met een portie ruige, energieke gitaarrock; vaak zo scherp als een fonkelnieuw scheermes. In EKKO speelt British Sea Power de laatste van vier Nederlandse shows. Berichten van het concert in Vera, Groningen - ‘beter dan Interpol’ – waren de band vooruit gesneld. De verwachtingen zijn dan ook hooggespannen. Met de plaat nog vers in het hoofd, de deuntjes neuriënd op weg naar EKKO, kon het feest wat uw verslaggever betrof dan ook beginnen. Even later wordt het voor eens te meer duidelijk: en of er wat te vieren valt! British Sea Power; redelijk piep qua leeftijd, gooit achteloos de sterkste troeven maar meteen op tafel: ‘Something Wicked’ en de single ‘Remember Me’ gevolgd door een weergaloze jam genaamd ‘Bass Rock’ zetten de toon. Het meer sferisch getinte deel van de set wordt nog even doorgetrokken, maar met ‘Fear of Drowning’ komt de heftig rockende kant pas echt goed bovendrijven. Wat te denken van een priemend prikkeldraad nummertje als ‘Apologies To Insect Life’? Puntig, bijtend, fel, furieus en bezeten; trefwoorden voor de venijnig hardere kant van British Sea Power. Een band met twee gezichten, die toch verdomd goed samengaan. Zo goed zelfs dat je helemaal opgaat in hun muzikale wereldje en de set in een vloek en een zucht voorbij is. Als slot komt zelfs nog het absolute prijsnummer van de band voorbij: ‘Lately’ (met als coda ‘Rock in A’). Voor wie er bekend mee is: denk gerust aan ‘Silverfuck’ van The Smashing Pumpkins ergens in 1994, maar dan manisch, Brits, melodieuzer… en dus een dik kwartier lang zwaar loos gaan. Een tikkeltje jammer is wel dat het ongeveer 200 man sterke publiek tijdens de gehele show wat matjes blijft. Al laten vier vrouwelijke Duitse fans en ondergetekende laten zich daardoor niet van de wijs brengen: zij stuiteren vrolijk rond. Voor de perfecte sfeer in aankleding, choreografie en muziek hebben we immers Interpol, voor een avondje alles eruit gooien met de krachtig rockende, vrijbuitervariant (waarbij de toetsenist nog even een ommetje door de zaal maakt met zijn grote trommel) hebben we British Sea Power. Niet noodzakelijk béter dan Interpol; ze vullen elkaar namelijk prima aan. De Britse Armada mag dan geen ruk meer voorstellen (Britpop is zo goed als dood en begraven), deze jochies bevaren de woelige baren alsof ze mannen met baarden zijn. Zo lusten we er nog wel een paar! British Sea Power Gezien: EKKO, Utrecht, 5 april 2004