Blue Highways heeft wel iets van Pinkpop: het programma is altijd erg behoudend, je gaat er vooral heen voor de gezelligheid, je neemt je na elke editie voor om de volgende maar eens over te slaan en toch sta je elk jaar weer in Vredenburg. Het blijft een snoepwinkeltje voor liefhebbers van americana en – in minder mate – alt. country. Want ja: misschien ontdek je op Blue Highways wel dat ene briljantje… De dresscode is eenvoudig: houthakkersbloes en spijkerbroek doen de truc. Een enkeling waagt zich aan een cowboyhoed. De archetypische Blue Highways-ganger is man, tussen de 40 en 55 en kalend - het is dan ook gemakkelijk Blue Highways af te doen als oudelullenfestival. Maar dat is te kort door de bocht. De organisatie heeft dit jaar haar best gedaan om meer bands en minder singer/songwriters te programmeren en het festival zo interessanter te maken voor een grotere groep muziekliefhebbers. We nemen de proef op de som en maken kilometers in Vredenburg. Ben Atkins en zijn band staan in de kleine zaal jongehonderig te rocken. Goede liedjes, een goede stem en een Australische gitarist (Jedd Hughes) die alle trucs uit het boekje kent. Atkins’ stem lijkt op die van Roger McGuinn en is soepel genoeg om in zowel de rocknummers als de slow songs te overtuigen. Als afsluiter speelt Atkins een nummer van Gillian Welch, waarmee hij zonder meer blijk geeft van een goede smaak. Reckless Kelly krijgt de grote zaal aan het dansen, maar klinkt tamelijk conservatief. Niettemin schotelt de band het publiek een energieke show voor, met een glansrol voor de fiddle. Echt te boeien weten ze echter alleen met een cover van Richard Thompson. Als levende legende Chris Hillman en zijn maat Herb Pedersen het podium betreden is de eerste gedachte: twee opa’s die een gezellig dagje uit zijn. De tweede gedachte is: wat moet dit worden? Maar zodra Hillman en Pedersen beginnen te zingen verdwijnt alle scepsis als sneeuw voor de zon. Wat een fantastische loepzuivere harmonieën! Iemand die in de Flying Burrito Brothers én The Byrds heeft gezeten hoef je natuurlijk niets meer te leren. Hillman zingt nummers uit zijn hele carrière en ontlokt een luid gejoel aan het publiek als hij evergreen 'Turn, turn, turn' inzet. Weergaloos mooi. Caitlin Cary was Ryan Adams’ sidekick in Whiskeytown. Dat ze op eigen benen kan staan bewees ze al met twee prima albums. Live wordt Cary ondersteund door een gitarist en een toetseniste (Jen Gunderman, ex-Jayhawks). Ze begint verrassend sterk en weet het publiek voor zich te winnen met een mooie stem, goede liedjes en een prettige podiumpresentatie. Naarmate het optreden vordert, slaat de eenvormigheid echter toe. Ongetwijfeld een gevolg van het ontbreken van een ritmesectie. ‘The Creek Drippers are crazy, it’s not just you,’ grijnst de gitarist van Mark Olsons band. En ‘crazy’ is het zeker: zangeres Victoria Williams kirt als een kind. Ze doet onhandig met effectpedalen en gitaren. Ze gaat dwars tegen de setlijst en haar medemuzikanten in als iemand in het publiek een suggestie voor een song roept. Maar hoe ‘crazy’ ook, de Creek Drippers fonkelen en zorgen voor magie in de benauwde lucht van de kleine zaal. Een Antwerpse trompettist maakt het geheel helemaal af. Allison Moorer is de zus van Nashvilles’s countrysuperster Shelby Lynne. Moorers muziek is echter veel rauwer dan die van haar zuster. Een soort americana-Anouk. En dat is meteen haar grootste manco: de ruige sound lijkt haar niet te passen. Maar misschien ligt het vooral aan de drummer die beter houthakker dan muzikant had kunnen worden. In de kleine zaal speelt Elizabeth McQueen. Haar traditionele countryrock is vrolijk en opgewekt, maar beklijft niet. Op naar Bobby Bare Jr. Deze zoon van een countrylegende was op Blue Highways 2003 een ware sensatie in de kleine zaal. Dit jaar mag hij het in de grote zaal proberen. Met een nieuwe band – waarin o.a. Ryan Adams-drummer Brad Pemberton – slaagt hij er niet in de zaal te overtuigen. Bobby rockt en zwaait met zijn lange krullen dat het een aard heeft, maar de vonk wil maar niet overspringen. Sterker nog, de grote zaal stroomt tijdens zijn optreden langzaam leeg. Als Chris Knight begint, is de kleine zaal afgeladen vol. Niemand valt in katzwijm, maar het scheelt niet veel. Chris Knight is een kleine, potige man, ‘born and raised’ in Kentucky. Van alle artiesten op het festival gaat hij het diepst met zijn prachtsongs over outlaws, armoede en die eindeloze road die je weg van alles brengt. De gitarist — ongeschoren bakkes, cowboyhoedje — had een personage uit een van die liedjes kunnen zijn. Jammer dat hij geen tweede stem zingt. Halverwege het optreden loopt de zaal tot de helft leeg voor het optreden van Fred Eaglesmith. Achterin de zaal wordt veel te hard gewauweld, maar dat weerhoudt Chris Knight er niet van de overgebleven luisteraars in zijn greep te houden. Fred Eaglesmith is de ultieme americana-held. Hij speelt niet vaak in Nederland en hij ontmoet dan ook een uitgelaten zaal. De Canadees kampt met een beroerd geluid. De nuances die zijn steengoede band in de muziek legt, komen daardoor niet helemaal uit de verf. Maar Eaglesmith overtuigt. Als hij in zijn eentje afsluit met een in hartzeer gedrenkt nummer, worden heel wat tranen weggepinkt. Dat is ook Blue Highways. De Drive-by Truckers mogen de vijfde editie van Blue Highways om 1 uur afsluiten met hun snoeiharde mix van southern rock en alt. country. De geluidsmuren van de vijf Alabama kids doen hun werk voortreffelijk: het vermoeide publiek veert nog één keer op en laat de ‘vette hap’ van deze vrachtwagenchauffeurs lekker over zich heen komen. Drie gitaristen die alle drie lead kunnen zingen, een bassiste die zichtbaar geniet van wat ze doet en een drummer zo strak als een Zwitsers uurwerk: de Drive-By Truckers stelen de harten van de die-hards in de kleine zaal. Beter dan Slobberbone en een geheide hit in het clubcircuit. En zo komen ook op deze Blue Highways-editie de pareltjes weer bovendrijven. Blue Highways- The Ultimate Americana Fest Gezien: Vredenburg, zaterdag 17 april 2004