Met een waslijst aan singles en zijn EP’s Balans en Beste Versie Van Mezelf klom Zeno de laatste jaren langzaamaan omhoog op de brede ladder van de Nederlandse hiphopscene, maar een groot soloproject ontbrak nog op zijn muzikale cv. Met de komst van het nieuwe jaar was het voor de 24-jarige Zeno tijd om daar verandering in te brengen. Vorige week bracht hij zijn debuutalbum uit en vanavond viert hij die release in de Hall of Fame.

Aan De Rand Van Het Ravijn Bloeien De Mooiste Bloemen, luidt de titel van Zeno’s eerste album. Een mond vol, maar de inspiratie blijkt eenvoudig: “Ik kwam de tekst tegen op internet. Toen wist ik direct dat dit de albumtitel zou worden. Ik hou sowieso van spreekwoorden, maar je kunt hier ook heel veel aan ophangen. Heel veel thema’s; van liefde tot persoonlijke ontwikkeling. Door die titel heb ik mezelf beter kunnen ontpoppen, beter kunnen nadenken en is er een conceptuele plaat uitgekomen.”

“In de titel zit ook best een melancholische klank,” gaat hij verder “Er zit wat negatiefs in.” En een voor Zeno belangrijke boodschap: “Hoe moeilijker de keuze, hoe mooier het resultaat. Dat betekent het voor mij. Ik wil wat nieuws proberen, ik hou ervan om dingen heel moeilijk te maken voor mezelf. Als dat dan lukt, heb ik een voldaan gevoel. Het is een soort persoonlijke challenge.”

Kevin Biemans, zoals Zeno’s echte naam luidt, klinkt haast als een visionair vandaag in een cafeetje in het centrum van Tilburg praat hij - met grail - gepassioneerd over zijn weg door het muzieklandschap. Zeno toont zich uitermate tevreden over zijn album, kijkt enthousiast uit naar zijn show vanavond en rakelt de ene na de andere achtergrondboodschap over zijn album op. Bijvoorbeeld over het nummer ‘Achter de Wolken’: “Daar heb ik het over de dood. Wat laat ik achter als ik er niet meer ben?” Het blijkt een thema waar Zeno vaak mee bezig is. “Ik wilde daar per se een tune over. Ongeacht hoeveel streams het haalt, als ik ooit wegga bestaat deze tune.” De diepere betekenis heeft Zeno daarbij in het midden gelaten en dat is een bewuste keuze: “Dat kunnen mensen lekker zelf invullen. Ik hou daarvan, lekker creatief bezig zijn.”

‘Achter de Wolken’ is niet het enige nummer op Zeno’s debuutalbum met een verhaal erachter, hetzelfde geldt voor Favoriete Waste Of Time. “Precies een jaar geleden ging ik met een paar vrienden naar Frankrijk. Ik was de enige die muziek maakte, zij deden gewoon dingen voor zichzelf. Net voor ik ging vliegen had ik een opzetje gemaakt voor die tune, in Frankrijk heb ik de vocals opgenomen en het nummer afgemaakt.”

Inspiratie voor de albumcover kwam eveneens vanuit het buitenland. “Afgelopen december was ik in mijn eentje in Portugal. In een wijkje net buiten het centrum van Lissabon liep ik een winkeltje in, zo’n fotografie- en typografie winkel, daar zag ik een afbeelding waar de tekst net zo stond als op de albumcover nu. Toen ik dat zag, dacht ik direct dat ik het zo wilde.”

De overige wortels van Zeno’s debuutalbum liggen ‘gewoon’ in Nederland. Inmiddels heeft hij een eigen huis in Rotterdam, maar toen de uit Rijen afkomstige Biemans nog bij zijn ouders woonde, gebruikte hij het geld wat hij daarmee bespaarde voor schrijverskampen. In Eindhoven, maar ook in de Rotterdamse wijk Crooswijk. “Ik paste daar drie weken lang op iemands huis. Drie weken lang had ik elke dag een sessie, elke dag kwamen mensen langs.” Met resultaat: ‘Blame iT On The XtC’.

© Roel Pelkmans

- Gebruik foto's als ademruimte tussen lange stukken tekst, met eventuele quote erover
- Zoek de kleuren boven en onder deze foto passend bij je foto uit

© Roel Pelkmans

‘Geen Applaus’ nam Zeno dan weer helemaal aan de andere kant het land op, het nummer verraadt het zelf al: “Het is zaterdag 27 augustus, 10 over 1 ’s nachts, ik ben hier solo op een schrijverskamp in Drenthe, voel mezelf de hele dag al ongeïnspireerd en net kwam ik een sample tegen, en een uur geleden ben ik begonnen aan een nieuw opzetje, en damn, het is één van de hardste pokoes in tijden” zoals Zeno zelf zegt over die tune. Dat het verhaal nu zo op papier staat, was niet wat hij twee jaar geleden had bedacht. Na zijn EP Beste Versie Van Mezelf liep de Brabander stuk: wat zou een logische vervolgstap zijn? Ideeën voor een volgend project bleken schaars. Een nieuw level moest bereikt worden en de weg daarheen: een groot project.

Het resultaat kwam eind vorige maand uit. Een resultaat dat volgens Zeno zelf zijn beste project tot nu toe is. “Ik heb heel veel producers benaderd en geprobeerd mijn ideeën te implementeren in hun dingen. Daardoor is het een heel gevarieerd album geworden.” Opvallend genoeg niet wat Zeno zelf per se liefheeft. “Ik prefereer wel artiesten die één bepaalde stijl hebben, maar ik vind heel veel shit gewoon leuk. Ik zou ook wel voor één stijl willen kiezen, maar ik denk dat ik niet de persoon ben daarvoor. Als ik drie dezelfde soort tunes achter elkaar maak in de studio, ben ik er wel klaar mee. Dat is een beetje jammer, maar ik haal veel plezier uit gevarieerd werken. Ik vind het leuk om afwisseling te hebben, mijn week telkens verschillend indelen: daar haal ik mijn productiviteit vandaan.” En daarin kan Zeno ver gaan. “Ik heb niet echt een ritme. Vaak slaap ik laat, tussen twee en vier ofzo, dan wordt ik vaak een paar dagen lang om tien uur pas wakker en dan is mijn halve dag al weg, Soms zet ik de wekker dan een keer om vijf uur, maak ik die switch en ga ik zo vroeg al wat doen.”

"Drie weken lang had ik elke dag een sessie, elke dag kwamen mensen langs.”

Niet voor niets is variatie één van de twee kernwoorden waarmee je Zeno’s leven kunt omschrijven. Variatie in de zin van muziek, maar ook in de zin van leven. Het andere kernwoord? Discipline. Dé manier waarop Zeno zijn weg door het muzieklandschap weet te vinden. Nodig ook, zo vindt hij zelf, want toen Zeno op zijn achttiende op de Herman Brood Academie terecht kwam, moest de allereerste steen van zijn muziekcarrière nog gelegd worden. “Ik had nog nooit gezongen, had niet eens een laptop. Ik was de slechtste van de klas, vond ik. Maar ik was wel fucking gedisciplineerd en dat is het allerbelangrijkste. Het boeit me niet hoe groot het is wat ik nu doe, omdat ik iets doe wat ik leuk vind en ik elk project van mezelf weer beter vind dan de vorige.” Iets wat terug te zien is in zijn muziek. “Mensen moeten zich gewoon kunnen herkennen in wat ik maak. Iedereen heeft wel het gevoel dat-ie niet begrepen wordt. Dat is wel iets wat ik verwerk in mijn muziek. Maar ik wil daar niet aan vasthouden, soms wil ik ook gewoon schrijven over een meid ofzo. Ik vind het vooral leuk dat ik kan laten zien wie ik ben.”

Toch heeft hij wel een duidelijk doel in zijn nog prille carrière: een grote, bekende artiest worden. Of zoals hij het zelf treffend verwoordt: “Je hebt een console, en elke dag kun je kiezen welke game je wil spelen. Ik kies elke keer voor de muziekgame en uiteindelijk wil ik bij de eindbaas komen. Pas als ik daar kom, ben ik echt tevreden.” Eerstvolgende episode op weg naar die eindbaas: zijn albumreleaseshow vanavond in de Hall of Fame.