In een wereld… waarin twee leden van Orgaanklap besluiten de instrumenten (deels) in te wisselen voor magie, maar nog wel de schuine humor, confetti en liefde voor naaktheid behouden… is daarrrrr: de anarchistische Magic Tom & Yuri Show! Klinkt dat als een fantasie? Neen, lieve mensen, het is keiharde realiteit, hier op een kamertje van amper 20 vierkante meter aan de Oerlesestraat. De tijd per ronde is beperkt, maar met een half uur krijgt het duo er alsnog veel uitgeperst zoals kaarttrucs, een eet-en-drinkwedstrijd met de kamereigenaar waar vijfhonderd euro bij valt te winnen en liedjes over het hebben van kleine broodroosters en grote graffitispuiten, wink wink, nudge nudge.

Maar de climax wordt uiteraard voor het einde bewaard als de lieftallige assistente Liselot uit het publiek wordt gehaald en zij een kaart uit het spel mag pakken en bij de grote onthulling op een knopje mag drukken voor de nodige geluidseffecten. Magic Tom belooft de getrokken kaart te vangen met zijn kont, maar alles loopt in duigen en in plaats daarvan moet Yuri eraan te pas komen om een hele lint doekjes uit Tom’s derriere te trekken. U vraagt zich af: hoe kan dat? Nou, omdat. (BvD)

Dat Stukafest al langer is afgestapt van alleen maar programmeren in studentenkamers, is bekend en in het geval van Emmerell is het helemaal geen zonde dat de Tilburgse singer-songwriter mag optreden in hostel Roots aan de Stationsstraat. Daar is een ruimte naast de foyer aangekleed tot zitruimte, compleet met comfortabele bank, waardoor de intimiteit die een studentenkamer heeft, uitstekend wordt nagebootst.

En die intimiteit komt de muziek van Merel Donders (zoals Emmerell in het echt heet) alleen maar ten goede. De setting is uitgekleed: alleen een gitarist, weliswaar gewapend met een arsenaal aan effectpedaaltjes, en de stem van Emmerell zelf, houden een handjevol mensen een klein half uur vast en laten niet meer los. De zangeres klinkt puur en enorm krachtig; de meegenomen microfoon en speaker zijn eigenlijk zo goed als overbodig en ze is zichtbaar in haar element met grapjes tussendoor en pakt ook nog even een stoel om een meer persoonlijk nummer over te brengen. Het is prettig dat Emmerell goed kan afwisselen van genres; funky rockers, bluesy grooves en ingetogen singer-songwriter; ze kan het allemaal. (BvD)
 

In een sfeervolle studentenkamer aan de Besterdring speelt Ninetysix, de artiestennaam van Simone Peschel. Peschel komt uit Nootdorp, maar heeft zichzelf tot singersongwriter ontwikkeld op de stranden van Australië. Dat is duidelijk te horen aan haar nummers, waarvan er eentje naar eigen zeggen naakt in een hangmat aan het strand is geschreven. Simone is in het begin wat nerveus, maar zodra haar sampler aanstaat, vloeien klanken door het kleine kamertje die een zelfverzekerde kwaliteit hebben. Het is knus: naast de drie bewoners van het huis en de vriendin van Simone zijn er maar drie bezoekers gekomen en dat past goed bij de sfeer die haar nummers oproepen. Zij schrijft  in essentie zachte liedjes, maar de beats en klanken eroverheen, maakt het geheel toch wat rauwer. De teksten zijn persoonlijk waarvan eentje mogelijk over een ijsje gaat, maar dat zou ook zomaar over seks kunnen gaan. Een ander liedje gaat over stoppen met drinken (Simone is al een jaar alcoholvrij) en ze heeft een nummer over schommelen op een strand die bij het sluiten van je ogen je ook daadwerkelijk naar een strand brengt. (KN)

Magic Moon, een Haagse band, mag optreden in een reusachtig studentenhuis aan de Primus van Gilsstraat. De muren van het huis zijn voor het jaarlijkse huisfeest nog geschilderd in jaren 70 stijl en de band staat voor een gigantische tekening, rechtstreeks overgenomen uit Bohemian Rhapsody. De band bestaat uit vier mannen die helaas maar weinig interactie aangaan met het publiek: er wordt vooral geragd. De muziek is hard en door de kleine volle kamer lijkt de muziek wel nóg harder te staan. Maar wat maakt het uit, het bier wat uitgedeeld wordt (‘Betaal straks maar’) maakt veel goed. Het was een grote droom voor de band om op de Popronde te staan, dat is al twee keer gelukt, hopelijk kunnen ze Stukafest nu ook van de bucketlist afstrepen. (KN)

Vrouwelijk gekreun vult de gedeelde woonkamer van een studentenhuis ergens aan de Telefoonstraat. Was niet iedereen ingelicht dat Stukafest vanavond is? Geen nood; het maakt allemaal onderdeel uit van de act van drietal Clittenband, bestaande uit zussen Aya en Noortje Dupont voor het gitaarwerk en Hannah Schuur op drums en huis-tuin-en-keukenspullen. Liedjes over onbeantwoorde verlangens hebben naar onder andere leraren en Thierry Baudet, worden op kleinkunstige manier gewikkeld in muzikale snoepjes die zoet beginnen en oh zo zuur eindigen. Clittenband verleidt je, maar op je gemak voelen is uit den boze, zoals bij het rauwe Overtreed Me (met de heerlijke zinsnede ‘Als blikken konden pijpen, was iedereen al klaar’) dat in een semi-akoestische setting nog veel dreigender klinkt dan op plaat. Tegelijkertijd is er iets engelachtigs aan de meerstemmige momenten, waarbij alle drie de muzikanten elkaar feilloos aanvoelen en zijn de enige twee verwijten dat de zang van Noortje soms nog wel eens wordt overstemd door de basdrum en dat met dertig minuten de meesten hier nog liever wat langer hadden willen genieten van de afterglow. (BvD)

Brits klinken en Brits eruit zien en dan toch uit 024 komen. Het Nijmeegse Foxlane past naadloos in het rijtje van de nieuwe, nieuwe lichting van jonge honden uit de UK die vorige week ongetwijfeld een traan hebben gelaten om het overlijden van Gang Of Four’s Andy Gill. Namen als Idles, Shame en de Amerikanen van Parquet Courts doemen op als dit Nederlands viertal in de Cul al even bezig is met de officiële afterparty van Stukafest. Stuwende ritmes en fijn, hoeking gitaarspel worden uitstekend aangevuld door de lijzige stem van zanger Guus en dat het pas het vierde optreden is van de basgitarist, is op geen enkel moment te werken. Fijn is hoe Foxlane niet puur en alleen in het hoekige blijft, maar ook goed kan shufflen met een nummer als Birmingham en het syncopische Reinc zowaar op de heupen werkt. Guus zelf krijgt dat ook en sluit af met een optreden in de kuil waarbij de nodige biertjes rondvliegen. Vind men dat hier erg? Welnee, gewoon een prima manier om een uitstekende editie van Stukafest Tilburg af te ronden. (BvD)