De Roxy is vandaag een tent met een ware microkosmos. Stond driekwartier geleden nog de dochter van André Hazes op te treden, nu mag Omar Souleyman het Brabantse publiek entertainen. Het aantal moslims dat op Paaspop heeft opgetreden zal op een hand te tellen zijn en met zijn ‘dabke’ zal de Syriër al helemaal uniek zijn. De bruiloftzanger combineert traditionele Arabische muziek met Westerse beats en maakt zo enorm aanstekelijke nummers waar jaren geleden het Incubate-festival als een van de eersten helemaal op los ging en nu mag Paaspop er dan eindelijk ook aan geloven.
En bekeren, dat doet Souleyman in de Roxy met speels gemak. Het enige wat hij daarvoor nodig heeft is een toetsenist die eerst nog even met een serieus gezicht ingetogen begint. De zanger valt hem bij vanuit de coulissen en als de Syriër eenmaal het podium betreedt, wisselt hij de opwinding in de tent om in een staat van extase. Ieder cliché die bij je opkomt als je denkt aan ‘Arabische muziek’ voldoet: van het dreinende geluid van de mizwads tot aan het geroffel van riqq’s en van het handgeklap op de tel tot aan de snerpende citers. En Allah, wat werkt dit hier goed.
Met vijf uitgesponnen jams in variërende tempo’s, krijgt Souleyman en zijn toetsenist heel de Roxy mee, van de mensen vooraan die er helemaal in opgaan tot aan een groep jongens die in eerste instantie nogal lacherig doen, maar uiteindelijk nog het hardste springen van allemaal. Crowdsurfers, groepen die spontaan een cirkel maken om in een kring te dansen en mensen achteraan die constant naar voren willen kruipen om een glimp van Souleyman te kunnen zien; de man, nee, de mythe, is nu voorgoed ook een legende in het Schijndelse. (BVD)
En zo naderde Paaspop weer het einde, maar niet voordat de dag aanbreekt met misschien nog wel het spannendste muziekaanbod vergeleken met de voorgaande dagen. Van punkhelden tot Rotterdamse schoffies en van bedwelmende Turkse klassiekers tot aan een Syrische volkszanger: een mooie afsluiter voor iedereen met een kloppend muziekhart.
حفلة ممتازة من عمر سليمان
Birth of Joy kent geen saaiheid
In de whiskeytent blazen drie heren het slaapzand van twee nachten Paaspop met genoegen uit de ogen van het toegestroomde publiek. Birth of Joy is een podiumbeest dat rustig toewerken naar een climax onnodig vindt. Gitaarsolo’s, een kermend Hammond-orgel en een in zweet gehulde drummer: tijden van psychedelische glorie lijken naar Paaspop te zijn geteleporteerd. Het is precies wat Birth of Joy belooft: rock 'n roll en psychedelica uit de hoek van The Doors en Pink Floyd. Het ondoordringbare ‘Deep Purple In Rock’ en flink wat repertoire van The Who zouden daar zo aan mogen worden toegevoegd. Bovendien swingt Birth of Joy. ‘Dansen, dat zullen de mensen!’, lijken zanger-gitarist, drummer en organist Stunnenberg, Hogenelst en Gutman te denken.
Dat gebeurt tot een moshpit aan toe. Van een trio dat bijna dagelijks op de planken staat (vanavond zelfs nog eens, in Zwolle), zou je verwachten dat enige vermoeidheid de overhand neemt. Het tegendeel is waar. De mannen zijn goed op elkaar ingespeeld en de energie, die uit plezier lijkt voort te komen, is bijna tastbaar. Brutale gitaarriffs, sexy grooves en oerknalgeluiden in een smeltkroes daarvan maken samen een prachtig optreden. Waar psychedelisch werk in het algemeen wel eens stoffig dreigt te worden, is Birth of Joy dat niet één keer. Three Day Road en Make Things Happen zijn op Paaspop enkele hoogtepunten van een meer dan absoluut leuk optreden. (MVE)
Kietelend Altin Gün brengt swing in Brabantse klei
Klamme miezer heeft het terrein van Paaspop buiten in een klotsende modderpoel veranderd. Gure tocht dringt ook de Jack Daniels-tent binnen. Rillerig zal de pluk mensen zich daar verheugen op wat nu echt heel welkom is: warmte. Die komt er, in Turks-Nederlandse verpakking. Psychedelische folkrockband Altin Gün komt daar haar eergisteren verschenen album ‘On’ promoten. De band werd mede opgericht door Jacco Gardner-bassist Jasper Verhulst, die na een optreden in Istanbul diep onder de indruk was van de plaatselijke muziekcultuur. In Turkije is psychedelische rock, gemengd met traditionele volksmuziek, in de jaren ‘60 en ’70 heel groot geweest. Altin Gün brengt een ode aan die muziek en artiesten door opnieuw traditionele muziek om te vormen en op een eigen manier te brengen. Denk dus qua invulling aan Kashmir van Led Zeppelin, maar levendiger, veel minder log en met traditionele instrumenten als de saz, een soort luit.
Altin Gün is uiterst opzwepend en prikkelend. Waar de teksten over gaan is een raadsel, want die zijn Turks en toelichting blijft achterwege. Funky klinkt het in ieder geval, mede dankzij de slim versterkte Gibson SG van Ben Rider en de Arabische trommels van Gino Groeneveld. Jong en oud gaat erin mee op Paaspop. Een vrouw van in de vijftig danst bijvoorbeeld samen met twee tieners, even alles vergetend, terwijl haar vriendin het bier voor haar vasthoudt. Lang niet iedereen blijft tot het einde, maar van de mensen die nog aanwezig zijn, staat bijna niemand nog stil. De indrukkwekkende stemmen van Erdinc Ecevit Yildiz en Merve Dasdemir, de zwierige bas van Verhulst en de dubbele drumformatie vormen een magistraal geheel. Catchy, rond, warm en kietelend op het gemoed. Het fanatieke meedansen en tot slot gulle applaus zijn dik verdiend. Altin Gün is verfrissend en dat niet alleen: Altin Gün rockt. (MVE)
De Likt mag de wisselbeker in ontvangst nemen met hun derde
Een Paaspop is geen Paaspop als de Rotterdammers van De Likt niet zijn geweest. Overstatement? Niet echt: de formatie staat dit jaar voor de derde keer op rij (!) in Schijndel, een prestatie die dit jaar ook door Ronnie Flex werd behaald en zelfs huisband BZB heeft dat nog nooit gepresteerd als we de geschiedenisboeken erbij pakken. Kunnen we dan hier in de Roxy vaststellen dat rock dood is en hiphop koning is?
Nee hoor, want tegelijkertijd met De Likt staat Iggy Pop in een bomvolle Apollo op te treden en om De Likt puur als 'hiphop' te bestempelen, gaat nog iets te ver. Natuurlijk: Jordy Dijkshoorn (die net als Iggy ook een hekel heeft aan optreden in een shirt) rapt vliegensvlug als vanouds, maar de beats die uit de apparaten van Giorgi Kuiper en John van Beek komen, zorgen voor een P-funk sausje. De lome-maar-harde rocker Cocaine Cowboy wordt hier uitgevoerd met Pene Corrida's zanger/gitarist Vladimir Stevic en dat blijkt een van de vele hoogtepunten van een gelikt De Likt.
Want tweede album 'De Derde' is sinds een paar maanden uit en last van het welbekende tweede-album-syndroom heeft De Likt niet (slim ontweken met de naam?) en vlamt in het laatste kwart keihard met knallers als Shag En Halve Liters en afsluiter Breek Je Nek. Tussendoor zagen we gastrapper Astronaut die ook op het album meedoet, vloog Giorgi met keytar en alles het publiek in en blijft Jordy opvallend genoeg relatief netjes gekleed met zijn broek nog aan.
De heerlijke smerigheid is er niet minder om: Roxy omarmt De Likt, heeft zo tegen het eind van het driedaagse festival energie in overvloed en schijt aan het feit dat er een legende in de Apollo staat op te treden. Als deze Rotterdammers net zo lang als Iggy blijven bestaan en op dit niveau kwaliteit blijven pompen, dan kunnen zij vanzelf ook een status krijgen die ergens tussen cult en legendarisch in zit. (BVD)
Masterclass tent afbreken met Frank Carter & The Rattlesnakes
Ex-Gallows frontman Frank Carter lijkt sinds het uitkomen van zijn eerste eigen album onafgebroken op tour te zijn. Het blijft daarom verbazingwekkend hier in de Jack Daniel's Stage hoe hij bij elke show zoveel energie nog steeds kan uitstralen. Vanaf het moment dat hij het podium oploopt is te zien met welk doel hij en zijn ratelslangen zijn gekomen: de tent vakkundig op zijn kop zetten.
Dat hijzelf even letterlijk op zijn kop moet in het publiek lijkt voor deze ervaren showman een koud kunstje. Natuurlijk hebben de fans alle truukjes al eens gezien en weten ze precies bij de eerste woorden van iedere aankondiging welk nummer eraan zit te komen, maar dat maakt hier niemand iets uit; het aanwezige publiek krijgt geen genoeg van Carter en ook al is het nog vroeg op de zondagmiddag, deze metalcore met een scherp punkrandje gaat erin als zoete koek. (RJ)
Nothing But Thieves muzikaal niet interessant genoeg
“Dit was de beste dag van mijn leven”, zegt een tienermeisje en vliegt een vriendin om de hals. In extase staan een stuk of vijftig jongens en meisjes na te gloeien van wat ze net hebben gezien: het Britse Nothing But Thieves. Na een spetterende toegift in de vorm van hun hit Amsterdam heeft de band het podium verlaten. “Thanks for being such a wonderful fucking crowd, we love you! This song’s for you!”, zegt frontman Conor Mason voor het nummer begint. Hij krijgt er een donderend applaus voor terug.
Het zal een droom lijken voor de band die vorig jaar definitief doorbrak in Nederland met radiohits Sorry en het reeds genoemde Amsterdam. Zowel het album ‘Broken Machine’ als de daaropvolgende concerten zijn met lof ontvangen. Was ieder nummer van deze band op Paaspop maar zo goed als Amsterdam. Natuurlijk, NBT heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een band die mag blijven. De harde rockmuziek doet aan een minder elektronische Muse denken en past in de hoek van zo veel nieuwetijdse Britse rockers. Toch is het grootste deel van het optreden in de Apollo-tent niet zo interessant. Het heeft op zijn negatiefs gezegd iets weg van een jamsessie. Met schurende gitaren en een jammerende zang hoopt de band waarschijnlijk een wilde stroming van springende mensen te veroorzaken, maar de hele eerste helft van de set komt er bijna geen reactie vanuit de tent voor terug.
Dat zal komen door de onbekendheid van veel nummers, maar ook door de vlakke uitvoering ervan. Het gebrek aan gitaarsolo’s, interessante muzikale interludia of noemenswaardig visueel spektakel maakt het grootste deel van het optreden tot een gitaarrockende eenheidsworst. De Britten gaan zelfs ronduit de mist in met hun poging iets te maken van Led Zeppelins Immigrant Song. Mason’s stem schiet in de hoogte pijnlijk tekort en er is in geen enkel opzicht sprake van creatieve invulling. Hopelijk komt Nothing But Thieves over een paar jaar terug met nieuw materiaal en een betere performance, om naast de eigen fans ook de gemiddelde muziekliefhebber te kunnen bekoren. (MVE)
Real wild child nog altijd springlevend
Om haar spullen te beschermen, stopt ze haar rugzak in een grote vuilniszak. Daarna knoopt ze stevig een touw om haar brillenpootjes. Ze is klaar voor de chaos die gaat komen. Niet de jongste meer, maar nog lang niet zo oud als Iggy Pop, staat deze roodharige dame tegen de barrier aan. Om haar heen is het een een bonte verzameling fans. Van babyboomers in Ramones-shirts tot kids van een jaartje of elf, Paaspop is massaal naar de Apollo gekomen om 'the godfather of punk' te bewonderen. En die stuitert vanaf de eerst noten van I Wanna Be Your Dog onvermoeibaar over het podium heen.
De setlist had net zo goed een Greatest Hits-album kunnen zijn: zes The Stooges nummers, drie van 'Lust For Life' en zelfs de David Bowie-cover The Jean Genie. Tijdens I'm Sick Of You kijkt de security net even de andere kant op wanneer een jongeman over de barrier sneakt. Hij klimt het podium op en geeft Iggy een hand. De ouwe punker laat zich niet van de wijs brengen en blijft de ongenode gast vriendelijk aankijken totdat zijn crew ingrijpt. Even een tip voor de stage-invader: doe dit de volgende keer bij een nummer waarvan je de tekst wél kent, dan kan je tenminste meezingen.
Over meezingen gesproken: die The Stooges-nummers zijn natuurlijk fantastisch, maar wat ondergetekende betreft hadden deze toch achterwege mogen blijven; Iggy heeft zijn Stooges in 2014 begraven met het overlijden van Scott Asheton (broer Ron overleed zes jaar eerder). De 'Post Pop Depression'-tour bewees al dat Iggy's solo-repertoire indrukwekkend genoeg is om een dik anderhalf uur te vullen. Toch is vanavond niet al te voorspelbaar. Na het eerbetoon aan zijn andere gevallen broeder Bowie vindt Iggy het nog niet voldoende en haalt zijn band terug het podium op. Real Wild Child stond niet op de papieren setlist, maar is de perfecte afsluiter voor het afgelopen uur waarin Iggy Pop liet zien dat de échte 'King of Rock 'N Roll' nog altijd springlevend is. (KDG)
En toen zat Paaspop 2018 er weer op. De organisatie laat per persbericht weten dat er een recordaantal bezoekers van 81.000 man naar Schijndel is gekomen. De neuzen gaan alweer richting 2019, want van 19 tot en met 21 april 2019 is de volgende editie alweer en de eerste kaartjes voor die editie zijn al vanaf vandaag in de verkoop.
Wij van 3voor12/Tilburg kijken terug op drie zeer vermakelijke dagen met een mooi aanbod van shows. Aangezien onze schrijvers niet altijd bij machte zijn om alle shows te kunnen zien, hebben we onze fotografen gevraagd om nog zoveel mogelijk van het festival vast te leggen. Daarom sluiten we dan ook af met nog een megagrote collectie foto's vol sfeer, niet-gerecenseerde shows en ander vermaak. Bedankt voor het lezen!