#RB14: Mikael Åkerfeldt laat avontuurlijke jaren zeventig herleven

Tweede Roadburndag overwegend in teken van progressieve rock

Wouter & Maarten de Waal ,

We zijn alweer aangeland bij de tweede dag van Roadburn, die de laatste jaren steevast voor het merendeel wordt ingevuld door een gastcurator. Die eer is deze keer te beurt gevallen aan Mikael Åkerfeldt, de soms ietwat hooghartig overkomende, maar in wezen uiterst sympathieke frontman van progressief metalgezelschap Opeth. Gezien het feit dat hij bij ongeveer elk optreden in ons land zijn respect voor Jan Akkerman tentoonspreidt (eigenlijk een soort Nederlandse naamgenoot van de Zweed, nu we erover nadenken), hoeft het ons niet te verbazen dat hij deze vrijdag ruim baan geeft aan bands die in de jaren zeventig begonnen, danwel wat geluid en sfeer betreft erg schatplichtig zijn aan die periode.

De eerste act op de Main Stage is daarbij ook een enorme cultband: Het rond 1970 te Parijs gestichte Magma, dat met haar futuristische thematiek en duistere visioenen perfect aansluit bij de preoccupaties van veel Roadburngangers. De anderhalf uur durende set was zonder meer één van de meest afwisselende en muzikaal avontuurlijke die we in recente tijden gezien hebben, geproduceerd door een groep muzikanten die onmiskenbaar ook technisch bijzonder geschoold zijn. Misschien wel het persoonlijke hoogtepunt van deze Roadburndag.

Waarmee we overigens zeker niet willen zeggen dat het Engelse Comus geen indrukwekkende set neerzet. Deze voortrekker in het domein der donkere folkbands heeft, niet in de laatste plaats met zijn eersteling 'First Utterance' uit 1971, zo'n prestatie geleverd binnen het genre dat slechts weinige hedendaagse bands die weten te evenaren. Deze middag laten ze met vijf originele leden plus een virtuoze blazer/percussionist horen hoe fris en origineel hun werk nog steeds klinkt.

Na dit optreden besluiten we de Main Stage even te verlaten om de intimiteit van de Cul de Sac op te zoeken. We missen daardoor een naar achteraf blijkt door menigeen hogelijk gewaardeerd optreden van Claudio Simonetti's Goblin, maar krijgen er wel een bijzonder kwetsbaar en ontroerend optreden (inclusief indringende drones) van zanger/gitarist Kristian Harting voor terug.

Daarna moet er eventjes wat genoteerd worden, maar gelukkig zijn we tijdig klaar voor het optreden van de oude rotten van Candlemass, een band die ondertussen bijna kind aan huis is op Roadburn. Aan een concert van deze lieden kun je onmogelijk je vingers branden, en inderdaad geeft men ook deze avond het publiek precies wat het wil – geen band die de zaal zo warm weet te krijgen als deze Zweedse veteranen, ditmaal wel in het bijzonder omdat ze de aanwezigen actief laten participeren in hun live-interpretatie van 'Ancient Dreams'. Hulde ook voor de fraaie gedetailleerde platen die gedurende het concert tegen de achterwand geprojecteerd worden.

Ter afwisseling stappen we vervolgens de Stage01 binnen, waar zich door toedoen van een drietal opvallend jonge Denen een schitterende psychedelische jam ontspint. Langzamerhand komt het tijdstip waarop Opeth het hoofdpodium gaat beklimmen steeds dichterbij, maar het is ons eigenlijk welhaast onmogelijkgeworden om ons van de klanken van Papir los te scheuren. Wanneer het moment daar is, glippen we even de Main Stage binnen, zien dat het goed is, en worden dan toch weer onweerstaanbaar de kleinste zaal van 013 ingezogen.

Als het geestverruimende trio het uiteindeljk voor gezien houdt, lopen we maar meteen door naar de Green Room voor de jazzrock van Elephant9 & Reine Fiske. Een progressieve rockimprovisatie inclusief karakteristiek ronkend toetsengeluid valt ons hier ten deel – een toepasselijke afsluiter van een dag die bovenal aanvoelde als een zeer plezierige reis met een teletijdmachine, die ons pardoes transporteerde naar de tijd dat de kleuren bruin en oranje de gehele mode domineerden. Benieuwd of de zaterdag aan deze boeiende geschiedenisexcursie kan tippen...