Deze veelzijdige blokfluitiste opent het Duvelhok-programma van Incubate 2012 met een half uur aan uiteenlopende composities. De Incubate-website omschrijft haar als een ‘wolf in schaapskleren’ en die omschrijving blijkt zeker bij Susanna te passen. Zo zit de blondine het ene moment nog glimlachend op haar krukje, het volgende moment doet ze haar blokfluit piepen en kraken tegen een achtergrondgeluid van machinaal geweld en chaos in, alsof het ding zijn laatste noten aan het uitblazen is. Daarmee houdt ze het Duvelhok stil van bewondering, zo blijkt uit het terecht daverende applaus dat volgt na de laatste noten van het slotstuk. (FV) 

Cul de Sac is deze editie van Incubate wederom het podium voor Hollandse Nieuwe, het podium waar Nederlandse, tallentvolle bands via 3voor12 onder de aandacht worden gebracht. Deze eerste avond trapt Port of Call af. Hoe zenuwachtig de presentatie van Pieter van Vliet alias Port of Call is tussen zijn nummers door, hoe fascinerend is de transformatie wanneer hij begint te zingen. Rauw zijn de uithalen, fanatiek is het gitaarspel, de ziel rakend zijn de composities. Het onbedoeld komische en naïeve voorkomen van Van Vliet maken een optreden tot een grote innemende glimlach. Het laatste nummer akoestisch op ukelele is klein en een beetje zielig, maar toch niet helemaal naar eigen zeggen. Het is een bescheiden, ontroerend feestje. (LR)

Luisterend naar Angel Olsen denk je aan twee dingen: 1) wat een ogenschijnlijk eenvoudig akkoordenschema en 2) die teksten zijn zo abstract als maar zijn kan. In het geval van de jonge, bloedmooie singer-songwriter pakt dit eerder goed uit dan slecht. De honderden aanwezigen in de recentelijk vernieuwde Paradox luisteren aandachtig in doodse stilte, waardoor de fragiele, bijna spookachtige stem van de Amerikaanse goed te horen is. Ze trekt je bij je lurven met haar loepzuivere, jodelende uithalen in combinatie met haar mooie, zachte fluisterstem. De volgende keer mag ze alleen best wat minder stijf kijken, het publiek aankijken als ze hen toespreekt en haar bebrilde vriend, meneer de bassist, op zijn minst een applausje gunnen. (SQ)

De andere acts niet te na gesproken - deze openingsdag van Incubate staat toch met name in het teken van grindpioniers Napalm Death. Zelfs de fragiele Angel Olsen schijnt eerder op de avond in Paradox te hebben aangegeven deze metalheads van het eerste uur niet te willen missen, en daar kunnen we het engeltje alleen maar gelijk in geven - sommige bands kun je bijna niet genoeg zien, en de anarchistische smeerkeesjes van Napalm Death vallen zeker in deze categorie. De set vertoont veel overeenkomsten met die op Neurotic Deathfest in maart van dit jaar, met aan het einde natuurlijk de verplichte klassieker ´Suffer the Children' en Dead Kennedy´s-cover ´Nazi punks fuck off´, maar op een of andere manier gaat deze band toch nooit vervelen. Is het die typisch Engelse doorvoelde smerigheid die ´t ´m doet (Godallemachtig, wat zijn die Engelsen toch vaak heerlijk lelijk, net trolletjes (of, als je lief wilt zijn, hobbits) die zo uit de aarde zijn komen kruipen), de gedreven podiumpresentatie van komisch-spastisch frontbeest Barney die al snel zweetdruppels in het rond sproeit, het nog altijd bijna jeugdig aandoende enthousiasme - we zouden het niet durven zeggen, en het is eigenlijk ook niet van belang; van belang is alleen, dat we ons niet kunnen voorstellen dat iemand na deze set ontevreden de Kleine Zaal heeft verlaten. Oudste bandlid Shane Embury zien we daarna nog in het uitgaansgebied met enkele bezoekers aan de praat, en deze gewoonte van de sympathieke bassist (de enige echte Oboema) tekent het totale gebrek aan pretenties en sterallures die deze band altijd heeft behouden. Hulde voor deze grindmeesters! (MdW)

Wie na Napalm Death nog niet uitgeput op zijn bedje wilt neerstorten, kan nog terecht in de Cul voor de IJslandse reggae van Hjálmar. IJslandse reggae, horen we u denken? Jawel, authentiek IJslandse reggae is wat deze band brengt, met teksten in hun moerstaal. Niemand heeft bij wet vastgelegd dat IJslanders zich alleen mogen wagen aan muzikale interpretaties van de Edda, en het programmaboekje verzekert ons dat hier geen sprake is van een gimmick, wat we graag aannemen, maar toch, wanneer we die hoogblonde knapen op het podium zien staan, met een opperhoofd met een Napalm Death-shirt aan en een zonnebril in het haar gestoken, kunnen we moeilijk ons lachen bedwingen. Wat ze doen zal vast prima zijn, maar wij behoren tot die mensensoort die eigenlijk vindt dat bijna alle reggae op elkaar lijkt - we hebben, kortom, totaal geen kijk op deze muziek. Wel kunnen we zeggen dat de Cul stampvol staat en dat veel mensen erg lijken te genieten van de voortgebrachte klanken, dus als je van reggae en blonde bebaarde kerels houdt, moet je deze band zeker eens uitchecken - als je in IJsland bent, bijvoorbeeld? (MdW)