Jason Lytle doet Grandaddy tijden herleven in Rotown

Tekst: Bas Bosboom Foto's: Peter van Grevengoed ,

Jason Lytle maakte naam als frontman van Grandaddy, de indierock-formatie uit Californië. Lytle noemde zichzelf altijd al ‘a bit of a loner’ en het was dan ook geen verassing dat hij verder is gegaan als solo-artiest nadat Grandaddy in 2006 besloot uit elkaar te gaan. Hoewel Grandaddy onlangs weer bij elkaar kwam voor een aantal optredens en festivals heeft Jason Lytle de tijd gebruikt om 2 solo-albums op te nemen. Zijn meest recente, Dept. Of Disappearance verscheen onlangs op het vermaarde ANTI-label (o.a. Calexico, Glen Hansard en Wilco) en brengt hem langs Europese poppodia, waaronder Rotown. Vlak voor de eeuwwisseling stond hij hier al met Grandaddy, vanavond dus solo. Wel heeft hij Aaron Espinoza meegebracht als support-act, de twee werkten eerder al samen in de band Admiral Radley, die tot op heden 1 plaat opnam en uitbracht.

Een nog niet helemaal afgeladen Rotown ziet Aaron Espinoza openen. De elektronische loopjes en bij vlagen galmende zang weten de zaal niet helemaal te raken, maar het publiek luistert over het algemeen wel aandachtig. Gaandeweg raakt de zaal beter gevuld, ook omdat de avond wat voor loopt op schema, en weet de zanger van Earlimart toch wat meer handen op elkaar te krijgen met zijn dromerige liedjes. Een aantal grappige opmerkingen (“Hi, my name is Aaron Espinoza from Earliment, but the band missed the plane”) zorgen er zelfs voor dat hij de lachers op zijn hand krijgt.

Dan is het de beurt aan Jason Lytle, die steun krijgt van Rusty Miller op gitaar. Was Lytle vroeger een talentvolle skateboarder en kickte hij op de gewichteloosheid die hij hierbij ervaart, in zijn prachtige, maar langzame en sombere liedjes klinkt een overwegend ander geluid door. Achter zijn bescheiden voorkomen, houthakkers-hemd en muts, gaan ogen schuil die tegelijkertijd dankbaar en breekbaar de zaal inkijken. De interactie met de zaal komt nooit echt tot stand, maar toch lijkt het publiek in Rotown vanavond goed in zijn element. Dat wordt voornamelijk duidelijk bij de rustigere/gevoelige nummers, waar een klein rumoerig deel van het publiek tot stilte wordt gemaand. Van een echt uitbundig optreden is vanavond geen sprake, daar zijn de teksten te droevig en de sfeer te donker voor. Dit neemt echter niet weg dat het overgrote deel van het werk van Lytle (hij speelt zowel songs van zijn nieuwe als eerste album, evenals enkele Grandaddy-nummers) gewoon erg mooi is en het publiek aandachtig luistert.

Hoewel Lytle, zoals we zijn gewend uit zijn Grandaddy-tijd, veelvuldig gebruikt maakt van synthezisers en spannende geluidjes lijken ze niet helemaal op hun plaats vanavond en doen ze af aan de sfeer en gevoelens van de nummers. De zaal maakt echter de indruk dat het voldaan is na Lytle ruim een uur aan het werk gezien te hebben en het ontbreken van een toegift lijkt niet al te veel rumoer teweeg te brengen.

Waar Dept. Of Disappearance nog gemengd werd ontvangen lijkt het publiek in Rotown genoten te hebben van een weliswaar kort, maar gevoelig optreden van Jason Lytle. Vanavond wordt eens te meer duidelijk dat Granddy Jason Lytle is, en Jason Lytle Grandaddy. Het wachten is nu op nieuw Grandaddy-werk en wellicht zelfs een Europese tour.