De avond begint direct in een prettige versnelling met een warm en intiem optreden van singer-songwriter Michael Houston die het publiek met soulvolle versies van bekende en minder bekende songs opwarmt voor de hoofdact. Een niet altijd even dankbare taak, maar Houston kwijt zich er imposant en gedreven van. Daarna betreedt Linda Kreuzen en band onder luid applaus het podium. De toehoorders – voornamelijk familie, vrienden, pers en nieuwsgierige muziekliefhebbers – spitsen met aandacht hun zintuigen. De tussentijdse climax van een aantal maanden hard werken staat op het punt van beginnen.

Volwassen popliedjes
Dankbaar geroezemoes, herkenning, verbazing en gejuich wisselen elkaar de gehele avond af. Verspreid tussen half tien en half elf trakteert Linda Kreuzen haar publiek op moddervette versies van Keep it clear, Run run run, What do you want en Heartbeat wasted, de vier nummers op de titelloze EP. Maar zowat nog meer slaat ze een goed gevulde De Unie om de oren met een aantal nieuwe songs, die, wat mij betreft, zo snel mogelijk op een volwaardige cd moeten komen te staan. Puike, volwassen popliedjes met een sterke kop en staart, aanstekelijke melodieën en een Nederlandse concertpodiawaardige uitvoering.

Plezier en harmonie
En daar schuilt zeker een klein wonder in. Want wat Linda Kreuzen samen met haar band in zeer korte tijd voor elkaar bokste en op deze mijlpaalavond aan het publiek toont grenst, gezien het indrukwekkende optreden, bijna aan het ongelovige. Natuurlijk, het zijn gelouterde muzikanten, die hun sporen in de muziek ruimschoots hebben verdiend, maar een duur bij elkaar gekocht voetbalelftal biedt vaak ook geen garantie voor succes. Maar dit is anders, want er blijkt zo veel plezier en natuurlijke harmonie tussen Linda Kreuzen, de twee achtergrondzangeressen en de vier bandleden, dat het publiek in opperste vervoering tot de laatste noot ademloos blijft kijken en luisteren. En terecht. Het moet dus wel heel gek lopen als hier geen succesvolle tournee en grootse muzikale loopbaan op volgen.