St. Vincent, Lowlands India, zondag 17 augustus 2014

Singer/songwriter St. Vincent laat zich niet in structuren vangen. De eigenzinnige Amerikaanse heeft haar roots in de indiefolk, deed onder andere met Sufjan Stevens mee, maar verkent al een paar platen lang haar eigen grenzen. Op het dit jaar verschenen St. Vincent zit ze vol in de schurende elektronica en gitaren die klinken als schurende elektronica. In 2012 had ze een net zo goed samenwerkingsproject met David Byrne. 

Aan het begin van de set, toen nog weinig mis leek, speelt de als Annie Clark geboren zangeres het betere werk van haar zelfgetitelde plaat: 'Rattlesnake' en 'Digital Witness.' Ze is gekleed in een zwarte jurk met groot gouden embleem en het haar zit als stro op haar gebleekte gezicht. Haar hoekige bewegingen versterken de met zware electronica gelardeerde openers.

Ze slingert een paar keer met haar vuist richting de technici. Ze schreeuwt buiten de microfoon in de lucht. En dan, terwijl ze in haar hoekige act blijft, smijt ze de gitaar keihard op de grond. Met nog altijd de robotbewegingen die de theaterset domineren, loopt ze naar diezelfde technici om ze volledig verrot te schelden. Pas stukken later heeft ze een nieuwe gitaar. Het komt daarna niet meer goed met haar en de show.

The show must go on. Heel het publiek ziet dat St. Vincent naar het einde snakt, maar er moeten nog flink wat nummers worden gespeeld, sommige met ingestudeerde danspasjes.

Heel vol is de Inda niet, maar door de niet zo gezellige sfeer en het schurende geluid wordt de tent vakkundig leegespeeld.

Er is één iemand die vannacht niet slaapt en dat is de geluidstechnicus die het volgens St. Vincent allemaal heeft gedaan. Het zag er bij aanvang allemaal nog zo veelbelovend uit. De aankleding van St. Vincent zelf, de witte trap midden op het podium en de set die volledig is ingericht rond de laatste elektronische plaat. Het dissonante geluid klinkt in het begin nog spannend, maar al snel worden de synths hard en lelijk. Het is soms nog even genieten, bijvoorbeeld als 'Saint Johnny' een behandeling krijgt die wél gebalanceerd overkomt. Maar het optreden staat vooral in het teken van een zichzelf opvretende zangeres die de woede soms intern houdt, maar geregeld zien ook niet-liplezers dat ze alle scheldwoorden ter wereld in de lucht schreeuwt. De schuldige technicus krijgt er maar van langs. Ze maakt een pistool van haar handen en schiet hem neer. Natuurlijk, St. Vincent wil muzikaal ontregelen. Dat het geen harmonieus geheel wordt, wordt vooraf aangekondigd door een James Blake-achtige bastoon die broekspijpen laat wapperen. Maar als het gitaar- en synthgeluid echt naar wordt, is er een probleem. Dat weet de frontvrouw in kwestie ook. Op het podium laat ze zich als een stervende zwaan van de showtrap glijden. Bij het afsluitende 'Bring Me You Loves' beweegt ze nog even als een wulpse Alison Goldfrapp, maar de handgebaren waarmee ze haar eigen keel en polsen doorsnijdt zien er opvallend oprecht uit.