In het kader van Buma Rotterdam Beats staat in Rotown een bijzonder optreden gepland. Charles Bradley & His Extraordinaires mogen laten horen dat pure, authentieke muziek nog bestaat.
In het voorprogramma staat de Britse zangeres Szjerdene. Deze dame is slechts tweeëntwintig lentes jong. Ze speelt een ‘kale’set onder begeleiding van een gitarist op haar sokken. Het is duidelijk dat Szjerdene over een goede stem beschikt, maar helaas komen de liedjes vandaag niet uit de verf. Dat ligt onder meer aan het publiek, dat door het geklets, het optreden tot achtergrondmuziek degradeert.
Na een half uur wachten, wordt dat eindelijk de man aangekondigd waar het publiek wel reikhalzend naar uitkijkt; Charles Bradley. De passie voor muziek van deze zanger is ontstaan door het zien van een optreden van James Brown. Ondanks dat Charles in het verleden wel bezig was met muziek bracht hij, na een heftig leven met vele rondzwervingen, pas vorig jaar op 62-jarige leeftijd zijn eerste volledige album uit. Charles Bradley is muzikaal gezien een echte laatbloeier te noemen.
In eerste instantie komt alleen de begeleidingsband van Charles, His Extraordinaires het podium op. Opvallend is dat de bandleden allemaal erg jong zijn, vergeleken met Bradley. De band speelt een aantal instrumentale songs die al verraden welke kant het vanavond opgaat, groovy, funky en jazzy.
De toetsenist staat op en kondigt the ‘Screaming Eagle of Soul’ aan, mr. Charles Bradley! Onder luid applaus bestijgt Bradley, gekleed in een gedateerd wit pak met gouden applicaties, het podium. Zodra hij begint te zingen, stijgt er een luid gejuich op, dit is waar het publiek op staat te wachten. De stem van Charles is een echte soulstem, zoals James Brown en Otis Redding ook hadden. Puur, rauw en met uithalen die door merg en been gaan.
Tijdens het concert speelt de band nogmaals een instrumentale set, waarna Charles in een nieuwe outfit, een bronskleurig broekpak, verder gaat met zijn optreden.
Charles Bradley is een opvallende verschijning, zowel in zijn manier van kleden als bewegen. Gedurende het concert wiegt hij (suggestief) met zijn heupen, maakt vliegbewegingen als een vogel en valt dramatisch op zijn knieën bij gevoelige nummers. De bronskleurige outfit verandert door de capriolen en het hevige transpireren van Charles in een bruine kleur. Charles zorgt pas echt voor rode koontjes bij het (jongere deel) van het publiek als hij zijn band op dubbelzinnige wijze, met bijpassende bewegingen aankondigt. Dit alles tovert zelfs bij de, ietwat serieus uitziende bandleden, een lach op hun gezicht.
Toch wordt Charles, nergens een karikatuur van zichzelf. Dit komt omdat hij zijn liedjes met zoveel overgave en passie zingt, dat je niet anders kunt dan hem op zijn woord te geloven. De man straalt plezier uit en het is te zien dat hij niets liever doet dan (eindelijk) zelf in de spotlights te staan. De “I Love You’s” uit het publiek, beantwoordt Charles allemaal met een “I Love You Too” en een lach van oor tot oor.
Na anderhalf uur spelen verlaat Charles aan de voorkant het podium voor een zegetocht door Rotown. Links en rechts kust en knuffelt hij het publiek. Na enige tijd keert hij weer terug om backstage te verdwijnen. Toch is er nog energie voor een toegift en keert de band terug op het podium. Charles Bradley laat zien dat passie voor muziek niet aan leeftijd is gebonden.