Vanavond is het vingers aflikken geblazen voor de oude funkbroeders onder ons. Osaka Monaurail reist met een stoomlocomotief terug de tijd in om tot stilstand te komen aan het eind van de jaren ’60. Onder het mom ‘James Brown is still Alive’ funkt deze negenkoppige formatie er flink op los.

Opvallend genoeg hebben veel mensen de weg naar dit optreden weten te vinden, ondanks dat het vanavond extreem koud is buiten. Rotown is goed gevuld en drommen samen voor het podium om weer op temperatuur te komen, maar vooral om de Japanse funksensatie Osaka Monaurail van dichtbij te kunnen aanschouwen.

Tegen tienen komen de mannen, strak in checker-design-pak, de backstageruimte uit. Twee trompetten, trombone, saxofoon, twee gitaren, bas en een drumstel worden ter hand genomen en vullen het podium. Ze starten met wat instrumentale funky nummers en het optreden komt langzaam op gang. Er mist iets.

De oplettende toeschouwer komt er al snel achter dan de band niet compleet is. Na twee instrumentale nummers stapt zanger/toetsenist Nakata Ryo het podium op om onder luid geklap de band te voorzien van zijn vocalen. Het lijkt alsof de band uit zijn slaap ontwaakt en de show nu echt is begonnen.

Nakata toont zich een ware showman met het trekken van gekke bekken, zijn ‘JamesBrownmetrugpijn’-dansjes en zijn schreeuwerige Get Funkies. De trompetisten voegen wat meer show toe, door met hun trompetten om hun handen te draaien, alsof het twirlstokjes zijn.

Ze zeggen wel eens dat Japanners de meesters in het kopieren zijn, maar het dan net wat beter maken dan het origineel. Osaka Monaurail is hier ook een exponent van, kwaliteit is er genoeg, alleen maken ze het niet beter. Toch is het heerlijk om even teruggetrokken te worden in de tijd van de funk, soul, jazz en blues van eind jaren ’60 en begin jaren ’70. De band laat hun veelzijdigheid tijdens dit optreden duidelijk zien.

Nummers worden soms net wat te lang uitgerekt en daardoor wordt het optreden soms wat monotoon. Als ze wat meer naar de soul en blues grijpen in het midden van het optreden, zakt het optreden een beetje in en is de band niet veel meer dan een achtergrondband met kletsend publiek op de voorgrond.

Uiteindelijk schakelen ze weer over naar de swingende funk en krijgen de aandacht en de danspasjes van het publiek weer terug. Na ruim anderhalf uur en een toegift van Isaac Hayes’ ‘Shaft’ is het concert ten einde en staan de bandleden achterin de zaal alweer met het publiek te praten en handtekeningen uit de delen.

Samenvattend was het concert zeker het aanzien en horen waard en het is fijn dat deze sympathieke jongens de funk levend houden. Buiten dat is er weinig vernieuwends aan hun muziek te ontdekken en is het vooral een leuk tripje terug in de tijd.