Reeds om 20.00 u is in de foyer de laatste (vanwege subsidiestop) editie van Numoonfest losgebarsten. Orient Express, een bont gezelschap van muzikanten, brengt een soort mix van flamenco en balkan beats. De sfeer zit er meteen goed in, in tegenstelling tot vorig jaar toen er wat meer ingetogen artiesten waren en de avond maar moeilijk op gang kwam. Orient Express is de voorbode van de rest van de avond, die nog vele feestbands zal voortbrengen.
In de grote zaal (Lantaren 1) is Ntjamrosie inmiddels begonnen. De zangeres uit Cameroon zingt in het Bulu, Frans en Engels. Meteen valt me op dat ze een soort ‘natural stardom’ over zich heeft. Ik had de nummers eerder op cd gehoord maar in combinatie met haar uitstraling, performerkwaliteiten en prima band, klopt het plaatje helemaal. Haar stijl is vrij uniek, een beetje Afrika, maar ook soul, jazz en r ’n b komen voorbij. Ik denk dat ze met de juiste mensen om zich heen heel ver kan komen. Op 19 april staat ze in ieder geval in Rotown tijdens de singer/songwriter finale van de Grote Prijs van Zuid-Holland.
Op naar Rotterdams bekendste drum en bass collectief; Stoma. Bassist Bruno is vandaag als Joker geschminkt, wat hem goed past. Helaas is hij een beetje ziek verteld hij het publiek. Stoma, aangevuld met turntabalist Eniless, vlamt daardoor minder dan normaal. Toch is het leuk om de nieuwe stukken te horen. Bruno heeft ook weer wat nieuwe technische speeltjes voor de bass, verbluffend om te zien hoe hij ze verwerkt in zijn spel.
New Moon Bros is zo te zien ook een Rotterdams collectief (bekende koppen). Ze laten de foyer voorzichtig swingen met hun laid back afrobeat. En wat drumt de drummer heerlijk lui na de tel, zoals alleen Afrikanen dat doen! Het is knap om te zien dat de heren totaal in hun spel zitten en zich niet laten afleiden, hier staan muzikanten die echt spelen om het spelen.
Na een korte eetpauze zijn we weer terug in de foyer met Babar Luck, een heel grappig Pakistaans mannetje met een blauw gewaad en een Spaanse gitaar. Samen met zijn band speelt hij opwekkende reggae nummers met een boodschap. Tussendoor herhaald hij het vaak: peace to the world! Na de show stormt hij als een gek de zaal in om zijn cd’s te verkopen, het moge duidelijk zijn; dit is een man met een missie.
In de filmzaal is Chop Wood nog aan het soundchecken als we binnenkomen. Het solo project van Odilo Girod (tevens zanger van Coparck) heeft qua elektronica nogal wat om het lijf. Ik zie allerlei sample apparaatjes en voetpedaaltjes, en die moeten natuurlijk allemaal getest worden. Naast Odilo spelen ook een toetsenist en een drummer mee. Odilo begint echter alleen met ingetogen spaarzame liedjes over dromen en insomnia. Hij vraagt het publiek waarom hij nooit eens lekker rustig kan dromen over het strand, hij droomt namelijk altijd dat hij onderweg is. Het is knap hoe hij het volhoud om op het juiste moment alle samples aan en uit te zetten. Het ziet er allemaal een beetje chaotisch uit, maar dat maakt het juist leuk, hij heeft er ook duidelijk plezier in. Meestal zijn dit acts die alleen maar priegelen en niet met performen bezig zijn. Wie van ingetogen lo-fi elektro liedjes houdt moet zeker de Chop Wood plaat kopen en ze live gaan zien.
In de grote zaal hele andere ‘shit’ zoals La Melodia aankondigt. De Eindhovense rapster heeft tegenwoordig een hele live band bij zich. Twee jaar geleden zag ik haar al in de kelder van de Maassilo bij Bazar Curieux. Ze is erg vooruit gegaan en weet een show neer te zetten. Daarbij heeft ze ook iets van een aandoenlijke anti held met haar rode mutsje en soms wat knullige uitspraken tussendoor. De Engelstalige rap is vlammend en wordt met veel overtuiging gebracht. Tussendoor trekt ze nog even een blond jongetje het podium op, die heel verlegen met haar danst. Als hij weg wil lopen wordt hij teruggefloten door madame Melodia, “he ik ben nog niet klaar” Verlegen wordt hij als ze een applaus vraagt aan de zaal voor deze moedige actie. Topentertainment dus.
Sinas komt er bubbelend in in de Foyer. De band bestaat voor de helft uit New Cool Collective muzikanten, dus dan weet je dat het goed zit. Vooral het vrouwelijke publiek staat vooraan helemaal los te gaan, en is het ook moeilijk stilstaan bij zoveel ritmisch funk/afrobeat geweld. Alle stijlen komen voorbij, ska, funk, jazzy loopjes. Sinas zou een goed voorprogramma zijn van New Cool.
Even bijkomen bij een zitconcert dan maar in de filmzaal. Melle de Boer speelt daar met zijn John Dear Mowing Club. Hij is heel de dag al chagrijnig vertelt hij blij. Always look on the bright side of life Melle! De swamp-achtige americana klinkt wat luid in deze zaal, voornamelijk door de akoestiek die botst met de drums. Toch blijven de liedjes overeind en klinkt zanger Melle als vanouds alsof hij in Mississippi geboren is.
Mark Lotterman doet een silent disco koptelefoon concert voor vijf man. Zonde, maar ja er is ook zoveel concurrentie. Bovendien is hij zonder band en dat komt het optreden niet echt ten goede. Hij heeft ook nog een Canadese singer/songwriter meegenomen die vrij snel het roer over neemt. Hij zingt over op reis gaan met je grote liefde, en hoe dat allemaal niet werkt. Na twee nummers heb ik het wel gehad en check nog even Caspian Hat Dance, de dans afsluiter in de grote zaal. Ik heb zoveel gezien dat het niet echt meer aankomt, op en top verzadiging dus. Het publiek is echter wel enthousiast, en dat maakt van deze eerste Numoon avond een zeer geslaagde. Op naar morgen!