Ik heb Joy Division nooit ‘in het echt’ gezien. New Order later wel. Maar de in 1980 door zelfmoord om het leven gekomen zanger Ian Curtis heb ik nooit ‘live’ zien bewegen, nooit zijn stem gehoord. Alleen op zeldzame bewegende opnamen uit die tijd. Meestal slecht vankwaliteit. Hoe de band bij mij – en velen van mijn generatie en generaties erna – vooral op het netvlies is gebrand, is door de foto’s van Anton Corbijn in – toen nog Muziekkrant – Oor en de New Musical Express. Hij wist als geen ander het grauwe Manchester in een tijd van mijnstakingen en Margaret Thatcher in grofkorrelig zwart wit te vangen. Vier dunne, bleke jongens, meestal met trieste blik in lange regenjassen in sneeuw of regen. Niet de mooiste jongens. Niet de mooiste straten. Typisch Brits misschien. En toch van een romantische schoonheid. Corbijn’s film Control was daardoor voor mij een surrealistische ervaring. Alsof de vergeelde omslag van de NME die aan de muur hing tot leven kwam. Met deze film nam hij een risico. Een risico om te vervallen in romantisch gekleurde nostalgie of om hen die er wel echt bij waren van zich te vervreemden. Gelukkig is Corbijn niet in de valkuil gestapt. Zijn verfilming – gebaseerd op het wat cynische boek 'Touching From a Distance' van Ian's weduwe Deborah doet recht aan zijn eigen visuele geschiedenis en – gezien de medewerking en reacties van de direct betrokkenen – aan de werkelijkheid. Het is dan ook na vertoning van deze film als opmaat tot het live-gedeelte van de 'Summerschool in Rotown' avond moeilijk en risicovol om als band jouw interpretatie van de muziek van Joy Divsion te geven. Gelukkig trapte ook gelegenheidsformatie Fetish - bestaand uit bassist Bruno Ferra Xavier da Silva (o.a. Stöma) en Tocado labelbaas Leen Steen, voor de gelegenheid aangevuld met een gitarist en drummer - niet in de val van romantiek en nostalgie die voor 'tribute'-acts altijd op de loer ligt. Al vanaf de eerste tonen was duidelijk dat ze veel plezier hadden in het vertolken van deze al bijna dertig (!) jaar oude muziek. Soms klonk het zelfs beter dan het origineel, want live, voller, gedegener. Er stonden hier duidelijk vier betere muzikanten dan de originele band. En dat ze zichzelf (de muziek gelukkig wel) niet al te serieus namen bleek ook wel uit het feit dat bassist Bruno zichzelf als Mark King en de drummer als Lars Ulrich aankondigde. De drums roffelden met het juiste droge kartonnen dozen gehalte, de bas funkte bij vlagen zelfs een beetje. De gitaar snerpte en het was opvallend hoe Steen's droge vertolking van het vaak intense tekstmateriaal - zonder te imiteren - het origineel benaderde. Compleet met het af en toe nèt niet vals naast de muziek zitten. Een groot deel van het oeuvre van Joy Division en een klein uitstapje naar Bauhaus ("Die gaan we volgend jaar doen") kwam voorbij. Van het uitgekauwde Love will tear us apart tot de lekker punky eerste single van Joy Divison (toen nog Warsaw geheten) 'An Ideal for living'. Het opvallend - grotendeels - jonge publiek reageerde in eerste instantie wat terughoudend, maar naarmate de set vorderde werd er met name op snellere nummers als Twenty Four Hours en Colony flink gedanst. Voor mijzelf was het hoogtepunt van de set de vertolking van Heart and Soul. Altijd al een van mijn favoriete nummers, maar zo lekker vol in het geluid van een podium gevangen, de warmte van de spotlights in je haar, met de ogen dicht even een moment dat je het gevoel had er écht bij te zijn geweest. Een klein kippenvel-momentje. Na het gedragen Atmosphere was het snel afgelopen. Rotown stroomde leeg. Er moest tenslotte buiten gerookt worden...