Op het moment dat ik de Exit binnenstap realiseer ik me weer dat dit Rotterdamse podium toch wel erg leuk is. Met een avond gedreven singer/songwriterblues voor de boeg kan deze avond niet mislukken. De zaal is nog vrij leeg, maar naarmate het eerste biertje genuttigd is komen er toch wat mensen binnendruppelen. De DJ klooit wat aan en het speelklare podium is voorzien van een klein pomporgeltje. Een Chiel Beelen look-a-like met dito pet komt even op om te vertellen hoe belangrijk de avond zal worden omdat het geheel als live-radio-stream zal worden uitgezonden. Een mompelend interview waar we niet veel wijzer van worden volgt. Leuk is wel dat 'De' Johnny Dowd het voorprogramma als één van zijn rockhelden bestempelt. Dan is het eindelijk zover, Mark Lotterman mag zijn kunsten gaan vertonen. Deze jonge artiest uit Mijnsheerenland komt op met een mogelijk nog jongere band. Meteen weten ze te imponeren met stevige bluesrock die nergens als zouteloos overkomt. Sterker nog, indrukwekende verhalende teksten worden ondersteund door een dynamische band die soms huilerig, dan weer woest uit zijn voegen springt. Het donkere rauwe stemgeluid van Mark is moeilijk te plaatsen. Een soort Stereophonic onder de Caves, direct maar ook fragiel. Voorzien van handgebaren bewandelt Mark zijn liedjes alsof het dagelijkse kost is. Ook wisselt hij geregeld zijn gitaar in voor een klein orgeltje waar de kermisachtige Tom Waits invloed om de hoek komt kijken. De complete set is zeer gevarieerd, blues, rock, ska en een enkele americana ballad passeren de revue. Toch blijft alles een mooi geheel. Als klapper komen tijdens het laatste nummer Johnny en zijn toetsenist nog even meedoen. Het speelplezier is duidelijk merkbaar, hetgeen de zaal ook steeds meer oppept. Na een kleine pauze betreed dan toch echt de grote Johnny het podium. Een klein grijs mannetje in een felrode blouse met puntkraag pakt zijn glittergitaar om vervolgens de zaal nog eens te wijzen op het talent van voorgaande band. De zeer goed op elkaar ingespeelde band brengt ons vervolgens vooral liedjes van zijn laatste plaat: 'A Drunkards Masterpiece'. Mooie, eveneens verhalende, liedjes schieten van hot naar her. Dan weer schizofrene hak-op-de-tak blues à la Beefhart, dan weer Dr. John funk. Soms heeft het geheel door de ingetogen zangeres zelfs een Braziliaans tintje. Al met al blijft het americana ten top. Zware orgelpartijen zorgen voor een heel vol geluid en de drummer haalt ritmische grapjes uit die menig drummer zou willen beheersen. In plat maar verstaanbaar Amerikaans wordt de ene na de andere wijsheid de zaal in geslingerd. Soms lijkt de intonatie van zijn stem op die van de oude Guy Clark. Ook Johnny weet met handen in de lucht en de ogen dicht de kijker te prikkelen. Tijdens een prachtige Ricky Nelson cover mag zangeres Kim dan ook nog even schitteren. Mensen die op basis van eerdergenoemde cd naar het optreden kwamen kijken zijn getrakteerd op een heerlijke avond. Maar zo sprak ik ook oude fans die teleurgesteld de zaal nog voor het einde van het optreden verlieten. Het deed er niet toe, het feestje ging nog even door en met een goed gevoel en een paar nieuwe cd-tjes op zak ging ik weer blij naar huis…