Anti-folk, een muziekstroming uit New York die wordt gekenmerkt door cabareteske en wilde optredens die barsten van de creativiteit, kinderlijke spontaniteit en vaak poëtische maar weinig aan de verbeelding overlatende teksten, kent vele verschijningsvormen. Van collectieven en duo's tot soloartiesten met vaak niet meer dan een speelgoedinstrumentje of een enkele gitaar. De meeste mensen binnen de anti-folk kennen elkaar en zo ontstaan ook vaak interessante samenwerkingsprojecten. Drie van die bands gingen gezamenlijk op Europa tour, en dat bracht ze via Live In Your Living Room naar Rotterdam. De deur stond al open, en na het beklimmen van een trap met smalle treden stond boven bewoner Dennis het bezoek op te wachten. De balkondeur middenin de woonkamer was ook open en op het balkonnetje stonden twee jongens te roken. Later bleken dat de artiesten te zijn. Het stroomde langzaam vol en er was bier, wijn, limonade, kaas en worst, chips, en nog veel meer. Om ruimte te maken was de kamer grotendeels ontruimd. Aan de muur hing een eikenhouten klok die stilstond op twee voor tien. En buiten was een prachtdecor met een caféaan de overkant, een sportschool, een wasserij, een stomerij/strijkerij, en om de paar minuten een luid tingelende tram. In de hoek van de kamer stond in een eikenhouten kastje de computer en er was speciaal een afspeellijst gemaakt met muziek voor deze avond. Die muziek ging natuurlijk uit toen het tijd was voor de bands. Creaky Boards is een collectief rondom Andrew Hoepfner. Deze tour treedt hij solo op en met minimale muzikale begeleiding van een speelgoed belletjesding. En dat was nog even wennen op de eerste avond. Aftrappend met 'California Girls' van de Beach Boys was de toon meteen gezet: heel erg breekbaar en apart, met hoge zang en het getingel van die belletjes. Het publiek was erg stil, en je zàg sommige mensen bijna denken "wat is dit?". Door het nieuwe instrument kon hij tijdens de nummers niet echt de kamer inkijken. Hij was tussendoor gelukkig erg spraakzaam en zo kwam er toch wat meer contact. Zo vertelde hij dat het zijn eerste dag ooit in Nederland was, en dat ze 's middags in Amsterdam waren geweest. Daar was hij erg onder de indruk geraakt van een bier-barfiets. De bescheiden zanger met getatoeëerde vogeltjes op zijn armen verontschuldigde zich nog voor de grote hoeveelheid merchandise die hij bij zich had, gezien het minimale optreden, en hij vertelde over zijn eerste comic die hij had getekend, die er ook bij zat. In zijn twee sets speelde hij voornamelijk nummers van het album 'Where's The Sunshine'. Luisterliedjes met grappige en opbeurende persoonlijke teksten. Phoebe Kreutz was ook alleen en ze zong voornamelijk over jongens. Ze had een grappig liedje over haar kont, en ter intellectuele compensatie nog een bespiegeling over een boek van Leo Tolstoy en een nummer over Thomas Jefferson, de derde president van de Verenigde Staten die er een veelbesproken liefdesleven op na hield. Begeleid door haar gitaar deed ze aparte dingen met haar stem, zoals een nummer dat bijna Johnny Cash-laag werd gezongen. Na de pauze verontschuldigde ze zich nog dat ze niet zo sociaal was geweest door in een hoekje te blijven met haar eigen vrienden, en ze voegde er aan toe dat het leek alsof er veel liefde vanuit het publiek haar kant op kwam. Daarna begon ze meteen over de merchandise en dat die te koop was, wat een bulderende lach opleverde vanuit het publiek vanwege het contrast. Dat is het leuke van die huiskamerconcerten. Haar album 'Big Lousy Moon' en een demo waren inderdaad te koop. Ching Chong Song, de laatste act, bestaat uit Julie LaMendola en Dan Gower. Zij op de zingende zaag met het merendeel van de zang en hij op piano en tweede stem. Ze omschrijven de zang zelf als assertief, en dat klopt wel. Het is bijna puur cabaret met stukjes gesproken woord, allerlei soorten zang en vooral veel expressie op alle mogelijke manieren. De zingende zaag schept een mooie sfeer met zijn spookachtige geluid, en de piano brengt er juist weer wat humor in. Er mocht helaas gerookt worden binnen tijdens deze Live In Your Living Room, dus dat af en toe de balkondeuren weer open gingen was voor sommigen een verademing. Het zorgde ook voor leuke geluidseffecten tijdens het optreden van Ching Chong Song: een rinkelende tram en een hele stoet met toeterende auto's (Turkse bruiloft?). Dat paste er eigenlijk wel mooi bij. In hun tweede set van de avond ging het helemaal los met grote uithalen en aparte geluiden en bewegingen. Prachtig. Het ene moment hoorde je een scherpe stem, het volgende moment hoorde je klanken soulvoller dan van veel bekende soulzangeressen. En ze speelden nog een paar extra nummers waarbij Andrew van Creaky Boards assisteerde op zijn tingelding. Zij verkochten onder meer hun albums 'Little Naked Gay Adventure' en 'What's The Matter? Doom Doom Doom'. Na afloop bleven er nog wat mensen hangen om het bier op te maken en na te praten. De artiesten hadden nog een uitstapje naar het café schuin aan de overkant voor een kennismaking met Nederlandse hoempa. Daarna kwamen ze weer terug want ze bleven slapen. Als verrassing speelde Julie van Ching Chong Song later in de keuken voor een handjevol mensen nog een slaapliedje: de klassieker 'Dream A Little Dream Of Me' en nog een nummer waarbij ze een interactief kostuum droeg dat nog niet af was. Voor het slapen gaan werden de pyjama’s gehaald en teddybeer Snoozy, en het afscheid was hartelijk. Het was weer een leuke avond, dus volgende keer weer!