Harm Goslink Kuiper : die kennen we natuurlijk van het Rotterdamse alt. countrygezelschap El Pino And The Volunteers, waarin hij wat op de banjo tokkelt en de achtergrondvocalen verzorgt. Toevallig weten we dat Goslink daarnaast ook een heel actieve slaapkamermuzikant is, die zeker al een stuk of zes soloplaten heeft gemaakt die in zijn vriendenkring circuleren en waar hij zelf de hoesjes voor ontwerpt. Vanavond laat hij vooral horen dat hij een geweldige gitarist is. Goslink, die grotendeels in het Nederlands zingt en behoorlijk verkouden is, moet het dan ook niet hebben van zijn zangtalent. Het gemis aan krachtige vocalen wordt, tussen de korte liedjes door, gecompenseerd met genoeg grappige verhaaltjes over stiekeme jeugdliefdes, zijn wilde avonturen als vuilnisman en krokodillen van wel negen meter. Ook vertelt Goslink, die ook nu maar zelden kort van stof is, met ontiegelijk veel plezier en liefde over zijn riante collectie handgemaakte gitaren, tamelijk eenvoudig in elkaar geknutseld van visolieblikken, deurdrempels en fruitkistjes en ook in Exit uitgestald. Tussen het publiek luisteren veel prominente Rotterdammers, waaronder Elle Bandita, David Pino en Harry Merry, aandachtig naar de eigenzinnige solocapriolen van deze creatieve 'volunteer'. Helaas zijn er daarentegen ook veel harde praters aanwezig, die waarschijnlijk totaal geen idee hebben wat er op het kleine podium van Exit allemaal aan de hand is. Een nog intiemere setting zou absoluut geen verkeerd idee zijn. Het is alweer bijna middernacht als Harry Merry in zijn eeuwige matrozenpak het kleine podium opwaggelt en zijn welbekende keyboardriedeltjes uit zijn magische keyboarddoos tovert, alsof de tijd stil heeft gestaan. Eerst nog zonder zijn nieuwe begeleidingsband The Must speelt Harry zeker een dozijn vertrouwde Harry Merry-klassiekers, zoals de misgelopen radiohit 'Moody Busdriver', over een chagrijnige buschauffeur die Harry Merry helemaal naar Slovenië vervoerde en hem er doodleuk van beschuldigde dat hij niet een geldig kaartje had. Het kan verkeren, Harry. Andere bekende nummers als 'Sharky's Supermachine' en 'Rock 'n' Roll Postman' komen van zijn laatste miniplaat, The Shunt genaamd, en zullen wederom nog dagen lang in onze hoofden rondzingen. Vanzelfsprekend maakt Harry daarbij zijn bekende tok-tok-tok-tok-tok-geluiden en wappert hij onvermoeibaar met zijn vleugels, zodat zijn pruik wat scheef komt te zitten. Het wordt pas echt spannend als Harry, als een soort ijsberende Jan Klaassen in de poppenkast, aan het ginnegappende publiek vraagt of ze de bandleden van The Must het podium op willen roepen. Wouter van Wijk en Bruno Ferro Xavier da Silva van het immer dynamische rockduo Stöma en voormalig Cheech Wizard-gitarist Martin Ruiten komen in gestreept gevangenistenue en met stoere zeemanspetjes, waaraan het prijskaartje nog bungelt, enthousiast het podium opgesneld. En dan voltrekt zich iets wat eigenlijk niemand had durven dromen: Harry en zijn supertrio komen glorieus samen in een uiterst genietbare orgie van funky en jazzy powerpop. Hier in de krochten van cultureel Rotterdam wordt een totaal nieuwe planeet ontdekt, die je eerst gehoord moet hebben om het te geloven, hoe clichématig dat ook mag klinken. In de eerste minuten laten Harry Merry en The Must even weten dat de reünie van The Police al begonnen is. Daarna wordt de buitenaardse reggae van Harry en consorten nog veel beter en is snel duidelijk dat Harry zichzelf weer eens absoluut overtreft met bloedlinke en bijzonder appetijtelijke popdeuntjes. Van die you-love-it-or-you-hate-it-mentaliteit is totaal geen sprake meer, want iedereen snapt godzijdank dat dit spraakmakende debuut van Harry Merry's band ronduit geniaal is. Na wat je gerust een magistrale en onvergetelijke avond kan noemen, is het zo klaar als klontje dat Harry Merry And The Must de wereld over moeten, dat de naam van dit intrigerende gezelschap als de wiederweerga in programmaboekjes van belangrijke festivals als Lowlands, SXSW en Motel Mozaïque moet worden opgenomen en dat Harry - zo snel als hij kan - nieuwe nummers moet gaan schrijven, want die schamele hoeveelheid van zes nummers vraagt vanzelfsprekend om veel meer.