Waar begin je met vertellen na een zinderende, swingende muzikale trip naar de sterrenhemel van Zita Swoon? In de grote zaal van de Rotterdamse Schouwburg weten de Belgen een optreden neer te zetten waarin gelachen, gedanst en gehuild wordt. Intiem, zwoel, pompend en zwetend trekt de nacht in verschillende gedaanten aan het publiek voorbij. Zita Swoon is er, na A Song About A Girls in 2004, met hun nieuwe cd Big City weer in geslaagd een prachtige liedjesplaat af te leveren. Maar de waarheid moet gezegd worden: live is het allemaal nog veel beter. De Belgen beginnen met Hey You, Watshadoing? van A Song About A Girls. In een heerlijk langzaam bossa ritme wordt de warme nacht ingezet. De zwoele angeressen lijken zo weggelopen uit de band van Fela Kuti. En Stef Kamil Carlens, met zijn prachtige geraspte stemgeluid, raakt de intieme snaar die zijn muziek nodig heeft. Met Me&Josie en I Feel Alive In The City gaat de avond verder in zijn warme, swingende cadans. De zangeressen Kapigna en Eva hebben live gelukkig een grotere rol dan op cd. De koortjes zijn echte zangpartijen en daardoor worden de zangeressen volwaardige bandleden, meer dan gewoon twee dames die de songs opleuken. Langzaam worden de nummers heftiger, swingender. Vooral liedjes van A Song About A Girls en Big City komen voorbij. Natuurlijk allemaal in een nieuw en dansbaar arrangement. Met Thinking About You All The Time wordt de dansavond defintief ingezet. Met zware Hammond partijen, en gitarist Tom Pintens als extra toetsenist komen alle voeten van de vloer. De multiculture stad wordt door Zita Swoon op zijn mooist neergezet. Alle grote stadsritmes komen voorbij. Arabische buikdansjes, Braziliaanse ritmes, Afrikaanse zang. Dit is multiculti op zijn best, en zo zou het altijd moeten zijn. Zita Swoon speelt met groot plezier en iedereen staat breeduit te lachen en te dansen alsof er geen einde aan komt. De zangeressen dansen zich heupwiegend naar voren, pianist Joris Caluwaerts beukt gepassioneerd op zijn toetsen, Tom Pintens wiegt met zijn gitaar heen en weer, Stef Kamil danst het hele podium over. De levensvreugde spat er vanaf. Het publiek gaat volkomen los tijdens de solo van Joris Caluwaerts in Everything Is Not The Same. Met een geweldige smerigheid geeft hij zijn Hammond orgel er ongenadig van langs, waardoor alles zindert en zweet in de zaal. De Big City trekt voorbij in zijn meest zwoele gedaanten. Wat is de wereld mooi in Zita Swoon land. De klassieker Stamina brengt de avond naar een pompende climax. Weer in een bijna onherkenbare versie gespeeld, maar het dak gaat eraf en de sterrenhemel wordt zichtbaar. Na deze opzwepende ritmes volgt het intieme Infinite Down van Big City. Van een nacht lang dansen en vrijen met een wildvreemd meisje, en dan naar het liefdesverdriet van de ochtend erna. “But what’s the price to pay for fooling around”. Het kippenvel staat op mijn hele lichaam en ik zie iemand met de tranen in zijn ogen. Hoe krijg je het voor elkaar als band om een publiek in zo´n korte tijd naar twee zulke uiterste emoties te spelen? Het is gewoonweg briljant als je dat kunt. Het intro van de titelsong Big City van pianist Joris Caluwaerts en Tom Pintens brengt het maanlicht in de schouwburg. Het verdriet en de melancholie van de grote stad doet zijn intrede. Vader en zoon doorkruisen met een auto de straten van de nachtelijke stad. “We’re just two lost souls without a clue about anything.” En dan is het klaar. De band wil graag door spelen tot de zon opkomt, maar ze moeten stoppen om 1 uur. “Het is een festival vandaar”, zegt Stef Kamil met spijt in zijn stem. Gelukkig komen ze toch terug voor twee toegiften. Ook nu geven ze twee gezichten van de nacht. De Moondog Jr. single Jintro & The Great Luna en het melancholische The Night van Morphine.