Ondanks het mooie weer en het feit dat op nog geen kilometer afstand Motel Mozaïque in volle gang was stond er, voordat de deur van WaterFront openging, al een lange rij wachtende bezoekers. Gezellig druk en gezellig divers. Dat gold voor de bands, maar ook voor de GPZH-bezoekers die gekomen waren om hun vrienden te steunen, of gewoon te kijken. Het blijft toch een beetje appels met peren vergelijken, zo'n bandjesfinale... De Schiedamse band Spartaco mocht de spits afbijten. Spartaco had zichtbaar veel plezier in het spelen. Hun puntige indiepop liedjes zijn dan ook van het vrolijk stemmende soort. Maar pas bij het laatste nummer van de band, waarbij de bandleden versterkt werden door twee blazers afkomstig uit 2006-finalisten Vixy, kreeg Spartaco de ware schop tegen de kont. Hierdoor kreeg hun muziek extra dimensie en werd het optreden van Spartaco op de valreep een klein feestje, wat door het publiek massaal beloond werd met de publieksprijs. En dat ondanks de 'sabotagepoging' van The Dead Rudolfs aanhang, die voor aanvang van de optredens alle gaatjes van de stembox - behalve natuurlijk dat van hùn band natuurlijk- met gaffertape hadden afgeplakt. Vergezeld van hun eigen halve literblikken bier lieten de garagerockende Katwijkers zien dat rock 'n roll nog steeds 'alive & kicking' is. De zanger van The Dead Rudolfsdie combineert de warmte en 'schwung' van Jim Morrison met de gruizigheid van Kurt Cobain. Gewoon vet rocken en de show stelen is dan genoeg. In ieder geval voor het enthousiast stagedivende publiek, en de jury die The Dead Rudolfs beloonde met de winnaarsbokaal en - volgens presentator PP - lauwe champagne. Na dit geluidsgeweld was de beurt aan funkpop band Karma's Kitchen, die een strakke, geoliede show neerzetten. Zanger Remon Beeftink beschikt over een stem met souplesse en elegantie die in de verte aan Jamie Cullum doet denken. De krachten van deze band bleken helaas ook hun zwakten. Het lekkere van funk is dat het een muzieksoort is die iets met je lichaam doet. Het is sexy, het is dansbaar, je krijgt het er vanzelf van op je heupen. Dat wilde bij Karma's Kitchen niet helemaal lukken. In hun funk ontbreekt de hoekigheid die het genre zo spannend maakt. Vorig jaar waren de meiden van Mellow Yellow al de winnaars van de Highschool Music Competition. En waren ze nu al klaar voor het grotere werk? De band bleek in het afgelopen jaar enorm gegroeid. Wat vorig jaar nog een beetje 'lieve meisjes soul' was, is uitgegroeid tot lekkere soulfunkrock die met de nodige girl power werd neergezet. Alleen in het middendeel van hun optreden zakte het tempo en het stoerheidsgehalte een beetje in, waarna de band zich gelukkig revancheerde met het laatste nummer. Hierbij kreeg zangeres Dinaira zelfs het publiek aan het meezingen. Mellow Yellow won vanavond de derde prijs. Nu nog een plaats winnen op de Koninginnenach in thuisstad Den Haag. Tijd voor een lange pauze. Op het podium werden twee tafeltjes met daarop een gezellig oud Hollandsch schemerlapje en grijze PTT telefoon (natuurlijk in fluwelen beschermhoesje als bij oma thuis). De blik op het gezicht van de geluidsman die de telefoonhoorns aan microfoonstandaards moest bevestigen was onbetaalbaar. Geen alledaagse opstelling ookal door dat gitarist Reinier en bassist Tim ieder aan een uiteinde van het podium stonden. Dit bleek echter een grote bijdrage aan de podium dynamiek van post-hardcore band A Fire From Above. Heen en weer rennend en wisselend van microfoon, waarbij de telefoonhoorns letterlijk als schreeuwijzers werden gebruikt, zette het trio een optreden neer wat tegelijk intrigeerde, verontrustte en zeker niet gemakkelijk was. Hun muziek die bij vlagen doet denken aan o.a. The Deftones en System Of A Down (maar dan minder freaky) is daardoor moeilijk toegankelijk voor de gemiddelde luisteraar die het voor de eerste keer hoort. Spannend bandje. De perfecte voorbereiding op het afsluitende optreden van het Rotterdamse Mindscan. Hun snoeiharde metalcore en perfecte show, inclusief rockbitch poses, verpleegstersuniforms en een gapende snijwond op het voorhoofd van zanger Mathias waren vanavond goed voor zilver. Mindscan bewees nog maar eens dat metal en een vette knipoog heel goed samen gaan, zonder dat daarvoor concessies in de muziek hoeven te worden gedaan. De heren en dames in de heftige pit, vooraan bij het podium, hadden het in ieder geval zwaar naar hun zin. Het toevoegen van een extra zanger (Mathias) heeft de band goed gedaan. Zijn ruige stem gecombineerd met die van gitarist John en gitariste Mandy leverde een compleet en vol geluid over de mitrailleur-ritmes van de bas en drums. Maarreh? Waar zijn de grunts gebleven? Zoals presentator PP verschillende keren opmerkte, is muziek natuurlijk geen wedstrijd. Maar de Grote Prijs van Zuid-Holland is dat wel. En bij een wedstrijd heb je winnaars en verliezers. Ook al blijft het smakelijke, glanzende appels met peren van wel heel verschillende rassen, vergelijken, voor de bands - die zonder uitzondering met zichtbaar plezier op het podium stonden - en het publiek blijft het een feest. De PopUnie heeft maar weer eens bewezen dat de Grote Prijs van Zuid-Holland een perfecte showcase is voor talent uit de regio. Daarvoor hoef je echt niet naar X-factor te kijken, maar kun je gewoon naar je lokale pophol gaan.