Markowski's debuut-ep Family Café is al een tijdje uitverkocht, dus werd het hoog tijd voor een opvolger. Porcupine's Sister is slechts zes nummers lang. Waar dat bij veel zangeressen in het singer-songwriter genre lang zat is, omdat dan de verveling toeslaat, bekruipt je aan het einde van deze cd het gevoel, dat het niet genoeg is. Sonja Markowski overtuigt omdat ze durft te fluisteren, waardoor ruimte onstaat voor haar vaste begeleiders Jan van Bijnen, Cees van der Laarse en Rudi Sanders om bontgekleurde rootsy geluidstapijten te weven die de muziek een warme maar open klank meegeven. Met name Van Bijnen’s dobro-spel geeft Markowski’s songs een authetieke gloed. Maar Sonja durft ook the zingen. Haar heldere stem - die in de gruizerige stukken licht aan Cheryl Crow doet denken - trekt je mee haar wereld in. De liedjes zijn persoonlijk en teder. Ze verhalen van liefde, familie, zijn kleine schetsen van een wereld waarin het gras groen is en ‘hoop’ een kleur heeft. Als je tenmisnte niet op de verkeerde trein stapt. Maar het komt altijd weer goed. Het zou interessant zijn wanneer Sonja ons ook eens laat weten wat er gebeurt als het de laatste trein van de dag blijkt te zijn. Maar dat is misschien iets voor een volgende plaat. Tot die tijd doen we het licht uit, onze ogen dicht en dromen zoet verder. De leugen bewaarheid.