Als Seeed op het Nighttownpodium staat en klaar is om er een feest van te maken, is het publiek nog wat afwachtend. Al zijn er aardig wat mensen van heinde en verre gekomen, echt vol is de grote zaal niet. Da’s even wennen voor een band die meestal voor uitverkochte zalen staat. Maar, hé kom op, een feest is een feest. In 1998 begon Seeed in Berlijn als soca band. Ze wilden meedoen aan carnavalsparades. Met z’n allen op een grote vrachtwagen staan en dan, omgeven door joekels van boxen, muziek maken. Maar het liep anders. Al gauw raakte het elftal te verknocht aan reggae, dub en dancehall, om alleen soca te spelen. Toen ze in 1999 begonnen met optreden, hadden ze al snel een Duitse dancehall scene gecreëerd. Nu staan ze regelmatig naast de grote der aarde en werken samen met Elephant Man, Degree, TOK, Lukie D, Wayne Marshall, Maya Dela Gwada en Lady Saw. De bandleden staan deze avond, zoals altijd, super verzorgd op het podium, allen in pak. En dat varieert van strak in het kostuum tot slick in een joggingpak. Speciaal gemaakt voor de optredens. Als ze beginnen te spelen kom je ogen en oren te kort. Twee blazers, een toetsenist, twee (bas)gitaristen, een drummer, een percusionist, twee mixmasters en drie vocalisten. De zangers Ear (Demba Nabé), Enuff (Pierre Baigorry) en Eased Frank (A. Dellé), de drie E’s van Seeed, staan vooraan. Onder hun rode pakken dragen ze oogverblindend witte gympen. En terwijl ze hun Pretty Thing bezingen, bewegen de witte gympies synchroon. Ze tillen de ene voet op en schoppen hem weg boven de andere voet. Al snel staat het grootste gedeelte van het publiek mee te deinen. Het tempo waarmee Seeed afwisselt is heerlijk. Niks wordt gewenning, alles is een zegen. Van rocksteady naar dancehall, van ska naar slow reggae. Van Engels naar Duits of een taal die daar tussenin zit. Het nummer Slowlife is indringend, een Duitse cover van Snooooooop Dog amusant en Respected is een reggae meezinger. Wat Seeed doet is niet nieuw. Ze vallen in het genre wat ze overlappen overal tussen. Dat is ook te zien aan de diversiteit van het publiek. Seeed maakt dancehall zonder Jamaicaanse bries. Dat pretenderen ze ook niet. Ze willen hun Duitse identiteit duidelijk uitdragen. De muzikanten zijn geweldig. Seeed mixt alles wat nodig is voor totaal vermaak, totaalvermaak voor iedereen. De super percussionist, en enige Jamaicaan van het gezelschap, Alfi Trowers, gebruikt tijdens het optreden alle instrumenten die om hem heen zijn opgesteld. Met plezier pakt hij voor elke er toe doende seconde een ander instrumentje om de hongerige rocksteady/dancehall maar te voeden. Als er een oude skatripper wordt ingezet loopt hij naar de drie zingende E’s. Nog voelend aan zijn colbertzakken of hij niks vergeten is, human beatboxt hij de traag rijdende ska train, ptchukuh ptchukuh. Wauw. Helaas is er weinig ska in deze set. De zang van de drie E’s is verrassend. Met alle pasjes die ze doen hebben ze genoeg energie voor de zang. Het Duits klinkt staccato en contrasteert heerlijk bij de zwoele koperblazers. En dan mixt Olsen er ook nog een track van The Cure doorheen. Vervreemdend? Integendeel. Seeed brengt dancehall met brass op Europees formaat. “Seeed brings all the girls to the yard”: gilt het publiek, terwijl Ear, Enuff en Eased de Duitse cover van Milkshake zingen. De toegevoegde bassen zijn zo vet dat de milkshake uit je beker guts. De sfeer zit er goed in, maar het dak gaat er niet af, zoals op Lowlands 2005 gebeurde. Toch geeft Seeed na aanhoudend geroep van het publiek, dat een beetje aangewakkerd wordt door de mc van reggae dot com, nog wel een lange, afwisselende toegift. Drummer Rudeboy Rudy verlaat het podium als laatste. Zijn signaal rode colbert is door zweet nu bordeaux rood.