De grote zaal van Nighttown is goed gevuld als Taxi To The Ocean het podium bestijgt. De Utrechtse band heeft nog niet zo lang de voeten van de reguliere werkvloer getild en probeert nu van de muziek te leven. Na bijna twaalf jaar rocken een logische keuze. Sander Oskamp (gitaar/toetsen) spuit een stevige gangmaker uit zijn blazing, amazing synthesizer. Het (bas)gitaartrio Robin van Saaze, Joost en Sander Oskamp bouwt een stevige geluidsmuur waar drummer Remmert vakkundig de voegen van dicht. Om Taxi To The Ocean kun je niet heen. Alles klopt. Ze spelen zelfverzekerd, zijn enthousiast en de nummers van hun derde album Taxi To The Ocean zitten er goed in. Niks mis mee, zeker niet als opwarmer voor Hard-Fi. Maar een eigen smoel qua muziek is nog niet te ontdekken. Ze opereren onder het motto ’eerst maken dan denken’, maar misschien wordt er na het maken toch teveel doorgedacht en moeten ze nog een fractie meer gevoel in hun muziek werpen. De ‘Hard-Fi in operation-tour’ is professioneel aangepakt. Roadies nemen hun tijd om de instrumenten in de watten te leggen voordat Richard, Steve, Ross en Kai verschijnen om ze ter handen te nemen. Het voelt als één van de laatste kansen om Hard-Fi in de kleinere zaal te zien. De adrenaline van het publiek zoekt zijn weg. Steeds meer mensen roepen om de band. Nighttown verkeert in een verlekkerde opwinding. Dat is wat de jongens van Hard-Fi willen. De toegang naar de artiestencatacombe wordt opengetrokken, zodat de jongens alvast voor kunnen gloeien. Als ze het podium oplopen klinkt Ennio Morricone’s Once Upon A Time In The West. Zowel de bandleden als het publiek vallen in een extase als de eerste noten van Middle Eastern Holiday worden gespeeld. Kille witte ska die al veel te lang niet meer met zoveel energie wordt gemaakt. Gitarist Ross Phillips heeft zijn remmen doorgesneden. In een niet te stuiten tempo vliegen zijn vingers over de snaren en zijn voeten over de pedalen. Zanger Richard Archer lijkt nergens anders voor te deugen dan voor het maken van muziek. Met zoveel talent hoeft dat ook niet. Mick Jones van The Clash wist het al toen Archer nog in de band Contempi zat. Richard is vermaakziek. Hij daagt het publiek uit met steeds maar weer dezelfde vragen, met zijn ogen en zijn enthousiasme. En zoals altijd wordt de vraag weer gesteld: “Is there anyone here from Staines?” Als het nummer Cash Machine begint, voel ik me teruggebracht naar het eerste optreden dat de Stereo MC’s in Nederland gaven. Archer staat op het podium in elkaar gedoken of hij een koude regenbui over zich heen krijgt. De pijn van het leven durft hij aan zijn publiek te laten zien. De relatief goedkope melodica (blaasinstrument met pianotoetsen) verschijnt aan menig mond. Zelden voegt het instrument iets extra’s toe aan de muziek. Maar Archer bespeelt de melodica als Toots Tielemans, die via zijn mondharmonica communiceert. Hij kan zijn gevoelens erdoorheen blazen als een stem zonder woorden. Better Do Better, klinkt als de ontbrekende Gorillaz-hit. In ‘Feltham Is Singing Out’, een nummer over een inrichting voor jonge delinquenten, vallen new wave, hiphop en ragga samen. De opgeruimde stem van bassist Steve Kemp contrasteert prachtig met Archer’s klaagzang. Er komt wat gemor uit de zaal dat Archer niet goed bij stem zou zijn. Geneuzel! Als je je zo goed kan uiten als Archer dat in Tied Up To Tight deze avond doet, heb je geen zuivere uithalen nodig. Drummer Kai Stephens, die het hele optreden de rust zelve was en de bandstructuur overzichtelijk hield, gaat los.Toeshouwers/-hoorders springen massaal op en neer bij Hard To Beat. Het nummer trekt je door het riool als Underworlds Born Slippy. De eerste crowdsurfer wordt gesignaleerd. Maar voor pogoën is het publiek toch te braaf. Vanzelfsprekend verschijnt de band na een korte hydratatiepauze weer op het podium. Eerst alleen de zanger die Move On zingt. De zanger smaakt naar stroop. Alles wordt gegeten ook als het iets minder smaakt. De band is moe, maar kan moeilijk afscheid nemen van de zaal. De ‘Hard-Fi in operation-tour’ door Amerika is ten einde en de West Europa tour ook bijna. Maar Hard-Fi is nog lang niet uitgeput. Beloven ze snel terug te komen naar Nederland? De onderhandelingstafels zijn opgewreven. Wat wordt het: HMH, Pinkpop, Lowlands? Richard Archer houdt zijn mond voor het eerst dicht. We wachten af, want als je ze eenmaal live gehoord hebt, heb je minder trek in Hard-Fi’s gladheid op cd, dan hoor je ze liever rauw op een podium.