De concerten in TENT. zijn ten einde. Gelukkig is alles op beeld vastgelegd en te bekijken op de landelijke 3VOOR12 website. De concerten in de Rotterdamse Schouwburg en Nighttown zijn in volle gang. Zalen stromen vol. Op veel plaatsen wachten pechvogels geduldig, maar teleurgesteld, omdat ze door drukte een zaal niet inkomen. Zo ook voor de kelder van Nighttown waarin Be Your Own PET begint. De leeftijd van de punkbandleden uit Nashville Tennessee ligt rond de achttien jaar. Opwarmen voor het optreden hoeven ze niet. Dat hebben de genotsmiddelen al effectief gedaan. De kleine, surrogaat blondine Jemina Pearl is ‘leader off the pack’. Schreeuwend en headbangend voert ze energiek de boventoon. Drummer Jamin Orral, gitarist Jonas Stein en bassist Nathan Vasquez maken luidruchtige, snelle drie-accoorden noise zoals de vetste punk betaamt. Stoere droppies die openstaan voor elke rock & roll-verleiding die op hun pad komt. De zangeres kijkt regelmatig door haar harengordijn de zaal in en het (bas)gitaren duo neemt regelmatig een duik van het lage podium in het enthousiaste publiek. Drummer Orral bestijgt zijn instabiele krukje, maar durft de opstap boven zijn drumstel toch niet aan. Zelfs grappige teksten als We Will Vacation, You Can Be My Parasol worden met boosheid gespeeld. Toch is het puur vermaak. De zuiverheid waarmee Jemina al dansend zingt op de top van haar volume is energie-uitstotend en een groot mirakel. Helaas drumt Orral te veel met haar zang mee, waardoor een deel van haar krachtige, ruige meiden stem wegvalt en ze erg veel risico’s neemt met haar stembanden. Een gaar snoer plugt Nathan Vasquez uit zijn basgitaar. Hij rolt het op en flikkert het snoer de zaal in. Een keurige jongen uit het publiek legt het snoer weer opgerold op de podiumrand. Waarop Vasquez, die inmiddels met een nieuw snoer een verbinding heeft gelegd tussen zijn basgitaar en de versterker, het verrotte snoer wederom teruggooit en daarbij tegen een microfoonstandaard aanloopt. Het ding staat in de weg. En hup de standaard maakt een coole stagedive. De Nighttown materialenman komt chagrijnig en zwaar geïrriteerd de kapotte standaard repareren, terwijl Nathan en Jonas hun gitaren tegen de boxen laten feedbacken. Het piept behoorlijk klote door de zaal. Grappig voor het publiek, maar het humeur van de niet al te moeilijke reparateur is zwaar aangetast. Vasquez snoert zijn mond met stevig, zwart gaffa-tape om aan te geven dat hij echt niet gaat zingen. Dan spelen ze door. De ene pakker na de andere wordt met grote overtuiging gebracht. Van een ska-riff schakelen ze vlekkenloos over op hardrockcores, zonder het genre punk te verlaten. Het enige knullige aan het optreden is dat ze na ieder nummer verzamelen bij de drummer om te overleggen welk lied ze gaan spelen; alsof ze een onuitputtelijk repertoire hebben. Maar het bewijs is geleverd. Be Your Own PET klinkt niet alleen goed, het is totaalvermaak. Hun album staat als een Nashville bungalow, en over hun optredens kan nog jaren nagepraat worden. Helemaal leeggespeeld lopen ze met hun instrumenten en snoeren (be your own roadie) het podium af. Het publiek schreeuwt nog om een toegift, maar de drummer heeft zijn bril reeds opgezet om als laatste het podium te verlaten. Dat was wederom een Motel Mozaïque-hoogtepunt. De duistere kermisattractie, die ooit ontstaan is door één geluidsfreak (Nate Young) in het metrobuizenstelsel van Detroit, staat nu op de vlakke vloer van de summier verlichte kleine zaal van de Schouwburg. Dat niet alle bands geschikt zijn voor een groot publiek, blijkt bij Wolf Eyes. Overdonderende, door de duivelbezetene geluidsgordijnen kunnen Nathan Young, John Olson en Aaron Dilloway wel neerzetten. Bewapend met zelfgebouwde electronica, mengpanelen, gitaren, sporenrecorders en hun eigen vocalen weten ze de stemming moedwillig behoorlijk te drukken. De geluidskunsten die ze doen, zoals feedbacken door de microfoon langs de snaren van de bas te halen zonder het instrument ook maar aan te raken, zijn leuk om mee te maken. En Wolf Eyes is prettige woeden-ontladende muziek, zoals Stabbed In The Face voor één nummer. Maar een onafgebroken set van drie kwartier kan akelige waanideeën berokkenen. De geluiden die dit driekoppige monster produceert is zo overweldigend, dat het zeer doet aan je hersenen. Wolf Eyes beangstigt. Nate, John en Aaron zijn totaal in zichzelf gekeerd, ogen heb je dus niet nodig voor dit optreden, dus ook geen wolfs ogen. Alleen als je de duistere kant van jezelf wilt belichten ben je in dit donkere hol een welkome gast. Maxence Cyrin begint laat aan zijn optreden. Hij probeert de vertraging in te halen door de househits, die hij in pianopartituren heeft uitgeschreven, ononderbroken achter elkaar te spelen. Het uitje in de kleine zaal zit tussen quizzen en heerlijke klassieke muziek luisteren in. Bij ieder nummer zie je mensen in het publiek geconcentreerd focussen op de eerste herkenbare noten. Al is het een zitconcert, je ziet voeten, hoofden en bovenlijven meedeinen op de muziek. Grappig dat dance ook als pianomuziek uitnodigt tot bewegen. Maxence Cyrin heeft met dit project een innovatie neergezet. In plaats van dat klassieke muziek toegankelijker wordt gemaakt voor jongeren, kan hij hiermee het tegenovergestelde bereiken. Hij kan met dit idee ouderen uitnodigen om zich meer te interesseren voor dance. En aangezien bejaarden steeds langer blijven leven, zou Cyrin wel eens een groeimarkt aangeboord kunnen hebben. Het blijft rustig in de zaal. Na het derde nummer wordt er een verzoekje aangevraagd. Cyrin reageert niet, waarop de vrouw in het publiek er een zeer vriendelijke en beleefde “please” aan toevoegt. De pianist kijkt schuw, maar arrogant de zaal in. Met dit aardige publiek kan hij slecht omgaan. Maar wanneer hij met zijn gezicht naar de piano keert, ontsnapt hem toch een ontspannen lachje. Als hij twee nummers later het verzoek fanatiek speelt en krachtig met zijn iets hogere hakken meetikt op de vloer, krijgt hij uit de zaal een dankbare “yes” te horen. Dance gespeeld op piano heeft één klein nadeel, maar dat zou ook aan de uitvoeringen van Maxince als pianist kunnen liggen. De nummers zijn of heel vrolijk (Get Get Down van Paul Johnsson) of zwaarmoedig (Anasthacia vanT99). Daar tussenin zit helemaal niks, terwijl dance als muziek juist zo uitzonderlijk gelaagd is. Misschien is het een idee om het werk van Aphex Twin en Faithless uit te schrijven als orkestpartituren?! Half vier ’s ochtends en Motel Mozaïque loopt ten einde. Veel festivalbezoekers zijn al vertrokken of zoeken hun weg naar de voor hen ingerichte slaapplaatsen in Rotterdamse kerken en gebedshuizen. Zita Swoon was een feest in de grote zaal. Kan er aan zoveel energieverspreidende optredens nog wat toegevoegd worden. JA. Gewoon een potje dansen op de dj set van Ferenç beter bekend als I-F. Van italo (electronische disco) tot chicago hij zweept de grote zaal van Nighttown op. De dansvloer is vol. Geen tijd om met medebezoekers Motel Mozaïque na te bespreken. Het feest is nog lang niet over. De opbouw van I-F is super, maar toegankelijk. Uitnodigende teasers en even de wat rustigere beats, om op adem te komen, vallen als een passende puzzel in elkaar. Deze man kent de timing van zijn publiek en volgt hen, of is hij ze net een schuifje op hun pasje voor? Acid for the discofreak, not so chic. Stinkend keren we huiswaarts.