Voor een kunstenfestival als Motel Mozaïque, waarbij zowat alle zintuigen worden geprikkeld, is er nauwelijks een betere act denkbaar dan Cocorosie. Wel is het erg jammer dat de eigenaardig hippe zusjes Casady bijna tegelijkertijd geprogrammeerd staan met Akron/Family, een andere groep uit die interessante free folk-hoek. Maar het is niet moeilijk om de riante Schouwburg te verkiezen voor het doorgaans veel te drukke Nighttown. (rond de klok van 23.00 uur wordt er zelfs niemand meer toegelaten tot het volgestroomde gebouw aan de Kruiskade.) In de luxe schouwburg ligt een groot deel van het publiek comfortabel op grote kussens. En dan zien we hoe o.a. een gemaskeerde indiaan, een meisje met joggingbroek en baseballpet en een donkere man in balletjurkje het schouwburgpodium betreden. Als de zusjes met hun hoge heksenstemmetjes beginnen, wordt menigeen met een kippenvelgevoel verrast. Op een groot doek zijn tegelijkertijd allerlei opmerkelijke amateurbeelden te zien van een vrouw met wit masker en indianentooi die eenzaam met de metro reist en door de stad loopt. Je weet niet precies waar je moet kijken, want ook op het podium is er genoeg te zien. Maar het is uiteindelijk de psychedelische triphopfolk van Cocorosie die op een ijzingwekkende manier door merg en been gaat. En er wordt ook gedanst op jungleritmes, zodat de stramme beenspieren ietwat worden opgeschud. Folkzangeres Vashti Bunyan is een voorbeeld voor Cocorosie, zoals de zusjes Casady laten weten tijdens hun fantastische optreden. En ook o.a. Devendra Banhart en Animal Collective van de huidige free folk-beweging uiten regelmatig hun bewondering over de zangeres, die met het mooie album Lookaftering een nooit verwacht vervolg maakte op haar droomdebuut, Just Another Diamond Day, dat een kleine vijfendertig (!) jaar geleden verscheen. En als we Bunyan zien en horen, begrijpen we waarom ze lange tijd de muziekwereld de rug toekeerde. Bunyan zit er bij als Nick Drake op de hoes van Bryter Layter. Ze durft nauwelijks het publiek aan te kijken, praat heel zachtjes en lacht tussen de nummers door heel verlegen. Haar korte, simpele folksongs worden opgeleukt met o.a. viool en piano, waardoor een zweverige ambiance wordt gecreëerd. Helaas zijn de uitvoeringen toch net iets te netjes om de hele tijd te blijven boeien. Het publiek loopt dan ook massaal weg na een paar nummers, wat de schouwburgzaal wel weer erg triest groot maakt.