Bij singer songwriters denk je in eerste instantie aan oudere artiesten met een gitaar en een mondharmonica-rekje om hun nek. Dat het genre al jaren verder is doet aan dat imago niks af. De moderne singer songwriter is meestal nog wel voorzien van akoestische gitaar, maar laat zich graag begeleiden door een band. En daar wrikken de regels van de Grote Prijs van Zuid-Holland, die dit jaar singer/songwriters toelaten die i.p.v. één nu met maximaal twee begeleiders mogen optreden. Als de artiest zich door twee aanvullende artiesten mag laten begeleiden staan er vaak gemankeerde bandjes op het podium. Want je moet als jonge singer songwriter heel wat in je mars hebben om in je uppie de stilte en het respect van het publiek af te dwingen, terwijl je concurrenten er praktisch met een hele band staan. De eerste act van deze avond was de 20-jarige Rotterdamse Pamela. Zij zong begeleid door een percussionist en een bassist, funky popliedjes met warme, soulvolle stem. Als snel werd niet alleen door de eigen fans enthousiast meegeklapt en geswingd. Heel verfrissend om een jonge, bijna naïef aandoende meid met zoveel vrolijkheid en schwung bij een singer songwriter competitie te zien. Haar muziek zal echter waarschijnlijk beter tot zijn recht komen met een volledige band. Jammer dat ze op het laatst naast het afwezige bandlid (de pianist) ook haar kapper bedankte. Het zijn toch niet de Oscars? Ruben, een jonge gitarist, was de tweede artiest die mocht aantreden. Met zijn breekbare liedjes had hij zichtbaar moeite om bij het stevig doorbabbelende publiek over te komen. Zijn stem - die een klein beetje deed denken aan Solo - klonk niet al te zeker en ook de uitspraak van het Engels mocht wel wat minder binnensmonds. In de onderwerpen van zijn liedjes bleef Ruben dicht bij zichzelf. This Feeling ging over wat te doen als je een meisje leuk vindt, maar niet weet of zij jou ook... Bij vlagen klonken zijn composities als Racoon op een slechte dag. Ruben is naast gitarist ook violist en de vraag rijst waarom hij daar niet iets mee doet. Dat je als violist solo een heel sterke act kunt neerzetten is o.a. door de violist van Arcade Fire al ruimschoots bewezen. Maar extra kudos-punten voor het feit dat Ruben zich zo kwetsbaar durfde op te stellen! Markowski, vernoemd naar zangeres/gitarist Sonja, trad aan met twee begeleiders. Vaste muziekpartner Jan van Bijnen op dobro en mandoline/contrabassist Cees van der Laarse begeleiden de rootsy liedjes van de oorspronkelijk uit Berlijn afkomstige zangeres. Markowski liet zien hoe het mogelijk is dat het focuspunt de singer songwriter kan zijn mits deze omgeven is door klanken die zijn of haar performance ondersteunen en versterken. Het bijzondere geluid van de dobro (een soort steelguitar waarop zowel fingerpickend als met slide gespeeld werd) en de warme resonantie van de staande bas waren de perfecte inbedding van de soms tedere liedjes van Sonja. Vooral haar afsluitende nummer (in het Duits!) had een zacht omfloerste sfeer. Echt muziek om op de late avond in stilte van te genieten. Markowski ging er uiteindelijk, terecht, met de eerste prijs vandoor. Zangeres Ana Criado startte haar set met een dromerig slaapliedje. Zonder gitaar om de nek maar ondersteund door twee begeleiders had de performance van de studente aan de Rockacademie meteen iets los en luchtigs. Ook met de gitaar om de hals stond er een originele zangeres met een prachtige heldere stem. Haar uitspraak van het Engels was heel oorspronkelijk en (daardoor?) sexy. Niet vreemd, want Ana is half Spaans/half Engels. De extra instrumenten, waaronder een electronische trommelbox (Cajon) en elektrische piano, gaven de performance extra klankkleur en diepte. Toch zouden zonder deze ondersteuning de melodieuze popliedjes en de stem van Ana het ook wel gered hebben op dit podium. De jury bekroonde haar intieme songs dan ook met de derde prijs. Volgens presentator PP was het het allereerste optreden van ZZ Tongue, de band van zanger Simon van der Meer. Pas het eerste optreden en dan al zoveel luidruchtige fans meegebracht? De publieksprijs was bij voorbaat al binnen. ZZ Tongue was deze avond het schoolvoorbeeld van een gemankeerde band. Op het podium stonden twee akoestische gitaren en een elektrische. Dat maakt dat je de volle sound van een band, inclusief drum en bas gaat missen, zeker als de middelmatige popliedjes niet de kracht hebben om zo uitgekleed te boeien. Elektrische gitaarsolo's passen dan ook absoluut niet in het genre en lijken eerder opleuking dan echte aanvulling. Volgend jaar de bandjes competitie? Over La Kidda valt niet veel meer te vertellen, dan dat deze al bijna ouwe rot in het vak, stond als een huis. Een vrouw met ballen en een dijk van een stem. Zij wist van het begin tot het eind te boeien met niets meer dan haar stem en een prachtig verweerde Fender. Of La Kidda een competitie als deze nog nodig heeft in dit stadium van haar carrière is natuurlijk weer een heel andere vraag (ze kreeg dan ook een wildcard van de Popunie). Wel mocht zij met de tweede prijs naar huis. Om haar te citeren: "Rotown Rocks". Anders dan bij de bands-finale kon het publiek de vraag van PP wie er volgens hen gewonnen had niet met één stem beantwoorden. Daarvoor was het niveauverschil tussen de deelnemers te groot. De drie winnaars waren duidelijk stappen verder dan de anderen. Overigens ook deelnemers die stuk voor stuk al heel wat in huis hebben – sowieso om hier te mogen spelen – maar nog wel wat ontwikkeling kunnen gebruiken.