Na een vol programma met The Bullfight, Pfaff en Charley Cruz & The Lost Souls, zorgde de show van de Amerikaan Curtis Eller uiteindelijk voor een onvergetelijke avond, afgelopen zondag in een volle huiskamer in Rotterdam Delfshaven. Aan de juiste setting ontbrak het niet voor de vijf koppige formatie The Bullfight. Met macabere schilderkunst, skeletjes aan de muren en hier en daar wat doodshoofdjes, vormde het riante onderkomen aan de Schiedamse Weg een passende arena voor de intens voorgedragen en duistere death-in the-afternoon-ballads. Aangejaagd door de drummer bezaten de gelaagde nummers van de jonge band uit Rotterdam een aanhoudende spanning. Tijdens de 'licht versterkte' set klonken vooral de enkele akoestische liedjes sfeervol en de samenzang soms bijna bezwerend. Eerst eens een gedicht voordragen kan natuurlijk ook, dacht Bas Jacobs van Pfaff. Hij liet zijn beide drummers thuis en vervaardigde zijn 'grotestadsklassiekers' met live ingespeelde elektrische gitaarloops. Noem maar twee letters tussen de A en de G en de ex-Seedling muzikant creëert a la minute niet alleen een nieuw nummer, maar zelfs een geheel nieuwe muziekstijl namelijk: metaljazz! Maar ook al bleef het tijdens het optreden gezellig en werd er in de songs van Pfaff (zelfs in het luid meegeschreeuwde Fuck You) niet gescholden, met vuige distortion garagerock steek je in een huiskamer de openhaard niet aan. ,,Nog een gedicht dan misschien?" probeerde Jacobs tevergeefs. Voor Charley Cruz & The Lost Souls was zelfs de ruime woonkamer van Iris van der Lee te klein. De alternatieve countryband speelde versterkt en op volle sterkte. Aan strakke bluesschema's en puik gespeelde gitaarsolo's geen gebrek. Maar het Live In Your Living Room-principe: 'sommige muziek komt alleen tot uiting in een intieme setting', was even ver te zoeken, vonden waarschijnlijk ook de buren. Het was de kleine Curtis Eller, met bretels, die afgelopen zondag met kop en schouders boven de rest uitstak. En niet alleen omdat hij sommige liedjes staande op een stoel voordroeg. Stampend over de houten vloer, van de voorkamer naar de achterkamer, en nog een paar akkoorden in de keuken, zocht de artiest naar de juiste akoestiek voor zijn Amerikaanse folk waarvan de teksten steevast een hommage aan het Amerika van een eeuw terug waren. Met banjo en een 'dutch cazoo', rare loopjes, en aanstekelijk gejodel, liet Curtis Eller het publiek dan eens muisstil, dan weer duifkoerend? Maar van het begin tot het eind geboeid. Daarmee oogstte de op Charly Chaplin lijkende muzikant een warm, haast daverend applaus, Livingroom waardig!