Het had de organisatoren nogal wat moeite gekost om Nighttown warm te laten lopen voor een minifestival. Pas na lang aandringen besloot Nighttown het theater en het café voor een zondagavond af te staan. Er werd gekozen voor een brede programmering, van hip hop tot hard rock, in de hoop veel publiek te trekken. Maar op zondagavond blijven Rotterdammers het liefst thuis, moe van de vele activiteiten die er in de stad zijn. Dus bestond het publiek voornamelijk uit familie, vrienden en kennissen van de bandleden en van wachtende bandleden. De leegte in Nighttown had zijn weerslag op de sfeer en op de artiesten. Sommigen zich konden merkbaar slecht motiveren, zoals Danny Vera. De getalenteerde vertolker van country/tex mex muziek produceerde af en toe een valse noot. Dit terwijl hij in Turkije twee nummer 1 hits heeft gehad en in Nashville een graag geziene gast is. Het was überhaupt zijn avond niet: mopperend op het feit dat hij in de file had gestaan droeg hij het nummer Sick Of It All op aan de Rotterdamse politie. Ivo Donkelaar en Dennis Wind van August75 werden een beetje melig. Dennis verzuchtte halverwege het optreden: ‘Ik geloof dat niemand dit nummer gehoord heeft’. Jammer omdat het duo eenvoudige, maar prachtige twee stemmige liedjes maakt, die best gehoord mogen worden. Een andere tegenvaller was Polgate die één dag voor het festival besloot uit elkaar te gaan en het niet kon opbrengen om nog één optreden samen te doen. Gelukkig gaf leadzanger Erny Green wel acte de présence. En hoe. Alleen met zijn gitaar en zijn mondharmonica gaf Green de melancholie van de avond gestalte. Zijn schitterende liedjes die met gepaste droefheid de toeschouwers betoverden, toonden aan dat Green eigenlijk geen band nodig heeft. Het is jammer dat Polgate niet meer bestaat, maar als dat betekent dat Green solo verder gaat dan is er geen man overboord. De programmering bestond echter uit meer dan alleen singer-songwriters, ook rock was vertegenwoordigd in de vorm van de Rotterdamse formatie Chasing Tales. De band is pas sinds een paar maanden bij elkaar en hun enthousiasme sloeg aan bij het publiek. Opvallend waren de dominerende bas en het sterke drumwerk. Sterk was het drumwerk ook bij Melojustice, die een nieuwe drummer in paste. De Rotterdamse band speelde hun hardrock met overgave en met veel variatie. Origineel was zeker de opening: het Wilhelmus op de elektrische gitaar. Ondanks het geweld verliezen ze geen moment de muziek en elkaar echter niet uit het oog. Dit zorgde voor dat hun optreden van het podium af daverde en was zeker een van de hoogtepunten van de dag. De Juf verzorgde de afsluiting van het festival. De Juf is een onvervalste rock ‘n’ roll band die in het Nederlands optreedt. De wat oudere rockers -alle bandleden zijn de dertig ruim gepasseerd- huldigen het principe dat muziek niet altijd vernieuwend hoeft te zijn om erg heel veel lol aan te beleven. Daarmee scharen ze zich in het rijtje van De Dijk, The Scene en Van Dik Hout. Niet alleen qua stijl, maar zeker ook wat betreft kwaliteit. De liedjes zijn pakkend en het optreden energiek en boeiend. Daarmee vormden ze een waardig afsluiting van een goed initiatief.