Naast het onvergetelijke liedje Oderex Of Odorono In De Disco heeft Noodweer, zo heet de band achter deze bescheiden hit, in het verleden onder andere furore gemaakt met het nummer Amsterdam. Bij Sonja Barend, in het hol van de leeuw, heeft de band hiermee het Amsterdamse publiek te kakken gezet. Het zijn dan ook rasechte Rotterdammers met hart voor hun eigen stad, getuige het nummer Rotterdam Bijvoorbeeld. Ik vond het dan ook enigszins frappant weinig tot zelfs geen bekende gezichten uit de Rotterdamse ‘scene’ te ontwaren in de menigte. Een groot deel van het publiek bestond uit 40 plussers die van heinde en verre waren gekomen. Stuk voor stuk rasechte fans die de liedjes woord voor woord mee konden zingen. Een kleine tien procent van het publiek bestond uit jongeren die tot mijn grote verbazing ook elke noot konden dromen. Maar de Rotterdamse ‘scene’ heeft het jammerlijk af laten weten. Hun gemis zou ik zo zeggen, want het optreden stond bol van de muzikale vernuftigheden die menig snotaap uit Rotterdam een toontje lager had doen laten zingen. Voor het optreden werden er op een muur beelden geprojecteerd van de hoogtijdagen van Noodweer. Jos Bloemkolk (zanger) deed me op die beelden denken aan een Nederlandse versie van Mick Jagger. Heel beweeglijk, flirten met de camera en het publiek en genieten van alle aandacht. Even was ik bang dat de band zou gaan teren op vergane glorie en pure nostalgie. Teren op vergane glorie was het niet. De best gewaagde, maar zeer stijlvolle, opening van een bluesharp solo deed de zaal al snel stilvallen. Iedereen stond doodstil te luisteren naar de donkere, soms prettig rauwe, stem van Jos Bloemkolk. Na deze opening gingen de jasjes uit en werd de stilte overspoeld door een gigantische hoos van Nederpop, en het was alsof de band nooit was weggeweest. Hier en daar waren de teksten wat geactualiseerd en sommige liedjes waren in een nieuw jasje gestoken waarmee de band liet zien dat ze zeker niet stil hebben gestaan in de tijd. In het verlengde daarvan stond het verrassingsoptreden van Roos, dochter van Luuk Everwijn (drummer). Een ietwat onzekere dame met weinig podiumervaring, maar met een stem vol potentie die de zaal toonde dat Noodweer zeker de moeite waard is voor komende generaties. Behalve goede teksten en een goeie zanger bevat noodweer ook supergoede muzikanten. Raoul Klebach (bassist) trekt, geïnspireerd door Frank Zappa, de mooiste loopjes en slides uit zijn fretloze bas. Theo van Duyl (gitarist) heeft een geheel eigen stijl van spelen en ook een geheel eigen sound die ik zelf niet echt kon plaatsen. Geheel foutloos ging het uiteraard niet. Een kenner zal hier en daar wat missers hebben kunnen ontwaren, maar dat is volgens mij wat de live muziek leuk maakt. Ander kun je beter thuis plaatjes gaan draaien. Geen vergane glorie dus bij deze reünie van vier gezonde gekken, maar een mooi bewijs dat de hedendaagse popmuziek eigenlijk nog veel te leren heeft van hun fijne mix van Het Klein Orkest, Toontje Lager en Doe Maar.