Je kon als doorgewinterde partyganger op veel plekken terecht op eerste Pinksterdag. Strawberry Shake in Off_Corso, Pussy Lounge in Club Tropicana, Lunapark in de Thalia Lounge, of Awakenings in de Now & Wow. Maar voor de technoliefhebber was de keuze makkelijker dan het binnensmokkelen van benodigdheden op een party. Vrouwvriendelijke techno in de Now, minimale klanken in de Superwow en schranz neigend naar takkeherrie in de Wow. Het gedreun van de bas was op afstand al te horen. Op dat moment weet je dat het goed gaat komen. Om een uurtje of één was het akelig rustig voor de ingang van de Now&Wow. Het publiek stroomde toen nog mondjesmaat binnen. Eenmaal de betonnen kolos binnengetreden, was het een drukte van belang. Het was nogal onduidelijk hoe de indeling van de zalen was. Een snelle rondvraag aan willekeurige personen leverde niets tot weinig op. Na een tijdje werd het duidelijk dat de Now zaal 1 was, de Superwow zaal 3 en de Wow fungeerde als zaal 2. De A4-tjes die her en der op pilaren geplakt waren, boden geen duidelijkheid. Wat wel duidelijk vermeld werd op de blaadjes was het feit dat Miss Djax verstek heeft moeten laten gaan door ziekte. Voor veel mensen een grote domper: ‘voor haar ben ik juist gekomen!’, aldus een bezoeker. Zaal 1 was op het begin van de avond stervensdruk. Remy draaide een lekkere set om het publiek op te warmen voor wat komen gaat. Niet beukend, maar wel lekker. De karakteristieke lasers zijn natuurlijk niet weg te denken op Awakenings. De vergrote pupillen werden getrakteerd op een imposante lasershow. Na de Hagenees kroop de relatief onbekende Paul Kalkbrenner achter zijn laptop. De energie die deze Duister in zijn liveset stak had een positieve werking op het publiek. Zijn vingervlugge acties en kolderieke mimiek waren een genot om te zien, althans, als je voor de dj-booth stond. Dit is techno zoals techno bedoeld is: funky, stevig maar toch vrouwvriendelijk. Zeker een naam om te onthouden. De Superwow, a.k.a. zaal 3, was gereserveerd voor minimal techno. De zaal leende zich perfect voor degenen die eventjes wilden uitrusten, rustig ergens een blowtje wilden draaien of voor mensen die diepzinnige conversaties over techno met elkaar aan wilden gaan. Bart Skils was na Paul Hazendonk en Remy de derde Nederlander die in de eerste zaal op het affiche stond. Vreemd genoeg vertoonde de dansvloer tijdens de set van deze Awakenings-routinier een aantal lege plekken. Erg zonde. De oorzaak was aan het fenomeen aan de andere kant van de Graansilo te wijten. Misstress Barbara was door het wegvallen van Miss Djax voor velen de topper van de avond. Vanaf haar set ging de beuk er stevig in. Hoofd richting dj-booth, handen in de lucht en gaan met die banaan. Dat was de opdracht die de Canadese voor haar gevolg had. Na deze wijze technolessen kwam Sven Wittekind de ‘rust’ verstoren. Wat heet. De boel terroriseren. Een selecte groep terrortechnofreaks bleef de knetterharde set aanhoren. Hun laatste oorhaartjes hebben hoogstwaarschijnlijk het loodje moeten leggen. Schranzen was Sven’s devies, schranzen totdat je erbij neervalt. Gelukkig vielen er geen doden. Conclusie: Het was een goede zet van Monumental om Awakenings weer naar Rotterdam te trekken. Rotterdammers snakken naar techno en Monumental verzadigt deze behoefte. Het drie zalen concept is ook bevorderlijk voor de diversiteit. Jammer dat er bij de Rotterdamse edities geen vuurwerk is. Dat zou de kers op de taart zijn. Tip: neem volgende keer oordopjes mee.