Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en dat geld zeker voor the Stinksisters. De band bestaat al sinds 1992 en gaat bijna elk jaar even uit elkaar, om vervolgens weer twee keer zo sterk terug te komen. De laatste keer dat deze band op z’n kont belandde was vorige herfst toen toetsenist Harry Merry besloot om zich geheel op z’n solo carrière te storten en de Stinks vaarwel te zeggen. Dat was op zich erg jammer want Harry’s inbreng maakte de Stinksisters nog vreemder dan ze al waren, maar op zich was het ook wel begrijpelijk, aangezien Harry blijkbaar niet echt veel voor punk voelt. Nu zijn de Stinksisters weer een trio en in de originele line up met Peter (P.DO) op gitaar en zang, Jean-Foutre (JW) op bas/zang en Cati Prout op drums/zang. Zelf ben ik een absolute sucker voor bands met een sound als de Stinksisters. Het is punk, maar absoluut niet te vergelijken met de ‘modernere’ slappe lullen versies van het genre. Maar het is ook niet supersnel of agressief zoals veel old school punk. De stijl die de Stinks spelen grijpt eerder terug op de oervorm zoals die in New York werd gespeeld door bands zoals Richard Hell and the Voidoids gemengd met de noise uit de jaren tachtig. Beter kan ik het niet omschrijven. Bijna de complete old school scene uit het oude Noorden was aanwezig bij het optreden in Café Faas, wat hartverwarmend was; deze mensen zijn “in it for life”, en daar doet niemand iets tegen. P.Do en JW kwamen gekleed in Ghadors op en Cati in een katholieke nonnen outfit. Dat beloofde wat en inderdaad ging het meteen helemaal loos. Volgens mij val je met zo’n outfit bij elk optreden 10 kilo af, wat me deed afvragen waarom die moslimdames altijd zo dik worden als ze over de 30 zijn, maar dat terzijde. Er kon helaas maar een uurtje gespeeld worden aangezien de Hermandad tegenwoordig erg goed let op de leefbaarheid van de wijk; d.w.z. dat er wel de hele dag pokke herrie van tientallen bouwplaatsen mag komen, maar dat een stukkie muziek later op de avond taboe verklaard wordt. De Stinksisters ramden er dus zoveel mogelijk nummers doorheen. De aankondigingen waren bijzonder bondig zodat er des te meer tijd over bleef om te spelen. Halverwege de set werden de Ghadors te warm en daarom afgelegd en verruild door wat luchtigere travo outfits. Volgens mij was dat net op tijd want buiten stonden een vijftal Marokkaanse jongeren druk te overleggen hoe ze de travo moslima outfits van de Stinksisters nu op moesten nemen. Was het een grap of werden ze nu beledigd? Uiteindelijk zijn ze afgedropen dus laten we aannemen dat ze er de humor wel van in konden zien. De merchandise die de Stinks meegebracht hadden werd na afloop van de show gretig afgenomen door het publiek. Er zijn dan ook weinig bands die slipjes met hun bandnaam verkopen. Natuurlijk moesten er na het uurtje spelen toch nog stiekem wat toegiften gespeeld worden. Ondanks de dreigende ontruiming van het café door de kit. Zodoende werden we alsnog vergast op de twee meest bekende Stinksisters songs nl. Plastic Jesus (ook wel bekent als Secret Love) en de Ode aan Wesley Willis. Damn wat was het weer gezellig. Nu wordt het weer eens tijd dat de Stinksisters een plaatje gaan uitbrengen. Vooruit Ghadoor!!